Χαβιέ Μασεράνο : Η προσωποποίηση της αυτοθυσίας (Pics & vids)

Τα ξημερώματα της Δευτέρας (16/11) έβαλε τέλος στην τεράστια ποδοσφαιρική καριέρα του ο Χαβιέ Μασεράνο. «Θέλω να ανακοινώσω ότι σήμερα αποχωρώ από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο» ήταν τα λόγια με τα οποία ο «Μάσε» έγραψε τον επίλογο στο βιβλίο της ζωής του ως ποδοσφαιριστής.

Και το έκανε όπως επιθυμούσε, στην πατρίδα του εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Όχι βέβαια με τη φανέλα της Ρίβερ στην οποία έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα αλλά με την Εστουδιάντες. Μια λαμπρή καριέρα που περιλάμβανε επτά σταθμούς (Κορίνθιανς, Γουέστ Χαμ, Λίβεπουλ, Μπαρτσελόνα, Χεμπέι οι άλλοι πέντε), αμέτρητους τίτλους σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, με την Αργεντινή, μα πάνω απ’ όλα αποδοχή από το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Αποδοχή ως τον ορισμό του τίμιου, του πολεμιστή, του μαχητή που δεν «μάσησε» ποτέ από τίποτα κι από κανέναν. Που ήταν πάντα εκεί στα δύσκολα για να βγει μπροστά, που ήταν πάντα εκεί, μέσα στο γήπεδο, για να τα βάλει με τον κάθε αντίπαλο όποιος κι αν ήταν αυτός. Ο «Jefecito» όπως είναι το παρατσούκλι του και σημαίνει «ο μικρός αρχηγός», ήταν το εργαλείο που όλοι θα ήθελαν στην ομάδα τους.

Καριέρα – όνειρο

Ο Μασεράνο αναδείχθηκε από τη Ρίβερ Πλέιτ και αμέσως έδειξε πως δεν θα αργήσει να κάνει το μεγάλο βήμα για την Ευρώπη. Αντί γι’ αυτό όμως, ήρθε η μεταγραφή στην Κορίνθιανς το 2005 κι έναν χρόνο αργότερα το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Όχι όμως για κάποιο από τα μεγαθήρια που ήδη είχαν αρχίσει να ενδιαφέρονται για την περίπτωσή του αλλά για τη Γουέστ Χαμ η οποία τότε ήταν ανερχόμενη οικονομικά και έδειχνε πως θα γίνει μια νέα.. Τσέλσι.

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συνέβη, ο Μασεράνο με τον Τέβες όμως έγιναν «σφυριά» σε μια διπλή μεταγραφή που δεν βγήκε τελικά για καμία πλευρά. Η Γουέστ Χαμ μπήκε σε μπελάδες για τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να πάρει τους δύο παίκτες και αναγκάστηκε να πληρώσει αποζημίωση 20 εκατ. λίρες στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ ενώ δεν πήρε ποτέ σε αγωνιστικό επίπεδο αυτό που ήλπιζε.

Αποτέλεσμα, έναν χρόνο αργότερα ο Μασεράνο να πάρει μεταγραφή για τη Λίβερπουλ με την οποία στα τρία χρόνια που έμεινε (2007-10) άφησε το στίγμα του έστω και αν δεν κατάφερε να γευτεί κάποια επιτυχία με την ομάδα του. Το καλοκαίρι του 2010 «έσκασε» η προσφορά της Μπαρτσελόνα. Οι «reds» αρχικά αρνήθηκαν, ο ίδιος σήκωσε μπαϊράκι αρνούμενος μάλιστα να παίξει σε ένα ματς με τη Μάντσεστερ Σίτι με την ομάδα του Χότζον τότε, να ενδίδει τελικά και να τον παραχωρεί στους «μπλαουγκράνα».

Εκεί έζησε τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του. Μπορεί να άλλαξε θέση αφού ο Πεπ Γκουαρντιόλα τον γύρισε από τα χαφ σε σέντερ μπακ, όπου τελικά καθιερώθηκε σχεδόν για το υπόλοιπο της καριέρας του αλλά προσαρμόστηκε σαν χαμαιλέοντας κερδίζοντας την αγάπη των οπαδών της Μπαρτσελόνα αλλά και των προπονητών του καθώς εξελίχθηκε σε βασικό και αναντικατάστατο μέλος των «μπλαουγκράνα». «Μέχρι να πάω στην Μπαρτσελόνα είχα μάθει μόνο να καταστρέφω, εκεί έμαθα ότι μπορώ και να δημιουργώ» είπε κάποτε αναφερόμενος στην αλλαγή θέσης του.

334 ματς, 18 τρόπαια και ένα μόλις γκολ, το οποίο πανηγυρίστηκε έξαλλα από τα φιλαράκια του, τον Λιονέλ Μέσι και τον Λουίς Σουάρες αλλά και όλη την Μπαρτσελόνα δείχνοντας πόσο αγαπητός ήταν μέσα στο club απ’ όλους. Και πώς να μην είναι! Μεταξύ των τροπαίων που κατέκτησε με την Μπάρτσα, ήταν δύο Champions League, πέντε πρωταθλήματα, άλλα τόσα Κύπελλα αλλά και απείρως περισσότερες στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη όλων.

Τον Ιανουάριο του 2018 και μετά από 7,5 υπέροχα χρόνια στη Βαρκελώνη, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να απολαύσει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του σε χαμηλότερο επίπεδο με μικρότερες απαιτήσεις κι έτσι έφυγε για την Χεμπέι της Κίνας όπου έμεινε για δύο χρόνια πριν επιστρέψει στην πατρίδα του για λογαριασμό της Εστουδιάντες η οποία ήταν και η τελευταία ομάδα στην οποία αγωνίστηκε.

Μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί και η Αργεντινή. Ο «Μάσε» αγωνίστηκε 147 φορές με το εθνόσημο και αποτελεί τον απόλυτο ρέκορντμαν στην ιστορία της εθνικής με την οποία μπορεί να κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2004 και το 2008 αλλά γεύτηκε αρκετές πίκρες με χαμένους τελικούς σε Μουντιάλ και Κόπα Αμέρικα.

Και με την εθνική όμως άφησε πίσω μια τεράστια κληρονομιά και εικόνες που θα μνημονεύονται για πάντα. Όπως εκείνη στο τελευταίο λεπτό της παράτασης στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 2014 κόντρα στην Ολλανδία όταν με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ίσως τάκλιν όλων των εποχών, πρόλαβε τον Άριεν Ρόμπεν πριν «εκτελέσει» τον Σέρχιο Ρομέρο. «Για να προλάβω τον Ρόμπεν, σκίστηκε ο κ@@ος μου» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά μετά από εκείνο το ματς.

Ήταν το ίδιο ματς που στο πρώτο ημίχρονο παραπατούσε μετά από μια εναέρια σύγκρουση με αντίπαλό του κι έπεσε στο χορτάρι κόβοντας την ανάσα σε όλο το γήπεδο. Αλλά δευτερόλεπτα αργότερα σηκώθηκε και συνέχισε σαν να μην συνέβη τίποτα. Απλά γιατί ήταν ο Μασεράνο. Πόσες και πόσες φορές δεν έπαιξε με ματωμένο κεφάλι, με σκισμένα φρύδια.

Πάντα όμως έπεφτε πρώτος στην μπάλα, πάντα έβαζε τα πόδια του στη φωτιά χωρίς να φοβάται μην τραυματιστεί. Τα χιλιόμετρα που κατάπινε σε κάθε ματς, αμέτρητα. Και το κυριότερο; Παρά τον δυναμισμό του, τον τσαμπουκά του και το πάθος του, ποτέ δεν υπήρξε αντιαθλητικός, ύπουλος. Ενας ποδοσφαιριστής υπόδειγμα εργατικότητας και αφοσίωσης σε αυτό που αγαπούσε από μικρό παιδί, ένα ποδοσφαιριστής παράδειγμα για τους μικρότερους.

Gracias, Masche!