Ο Κούκοτς που έγινε… Ταπούτος

Σε ηλικία 35 ετών και λόγω ενός σοβαρού ιατρικού λάθους, ο Χρήστος Ταπούτος αναγκάστηκε να βάλει τέλος στην καριέρα του. Σε μια καριέρα που περιελάμβανε 11 διαφορετικές ομάδες, συμμετοχές με τις Εθνικές ομάδες, 1 πρωτάθλημα Ελλάδος (με την ΑΕΚ το 2002), 1 χρυσό μετάλλιο (με την Εθνική Νέων Ανδρών το 2002), 1 χάλκινο μετάλλιο (με την Εθνική Εφήβων το 2000).

Πάνω από όλα όμως μια καριέρα που κατάφερε να πετύχει πολύ λιγότερα από όσα υποσχόταν όταν ο ίδιος ξεκινούσε τα πρώτα μπασκετικά του βήματα το 1992. Και δεν ήταν ότι το υποσχόταν ο ίδιος, αλλά το πολύ πλούσιο ταλέντο που ομολογουμένως διέθετε και το οποίο υποχρέωνε άπαντες να στρέψουν το βλέμμα τους πάνω του.

Ατόφιο ταλέντο, γενιά Σπανούλη
Με ύψος 2,06μ., πλαστικές κινήσεις, αλτικότητα, αξιόπιστο σουτ και τα αβαντάζ που έχει ένας αριστερόχειρας στο μπάσκετ, χαρακτηρίστηκε από πολύ μικρός ως «νέος Κούκοτς». Ο Χρήστος είναι ίδια γενιά με τους Βασίλη Σπανούλη, Νίκο Ζήση, Γιάννη Μπουρούση και Κώστα Καϊμακόγλου. Τι καριέρα όμως έκαναν αυτοί και σε τι επίπεδα κατάφεραν να φτάσουν στο Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο μπάσκετ και σε τι εκείνος; Και όμως, όταν όλοι τους ήταν στα νεανικά τους χρόνια, ο Ταπούτος ήταν εκείνος που έκανε τον μεγαλύτερο «θόρυβο» ως ταλέντο. Εκείνος ήταν που εξέπεμπε την λαμπρότερη ακτινοβολία, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού και των ειδικών του μπάσκετ.

Ξεχώρισε από τις μικρές Εθνικές
Χαρακτηριστικά τα παραδείγματά με τις μικρές Εθνικές. Στο Ευρωμπάσκετ Νέων Ανδρών 2002 που διοργανώθηκε στο Βίλνιους, η Εθνική Νέων Ανδρών κατέκτησε το Χρυσό μετάλλιο (77-73 επί της Ισπανίας στον τελικό). Ο Χρήστος Ταπούτος οδηγεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα προς το βάθρο με 14,3 πόντους μέσο όρο. Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε πανηγυρίσει το χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική Εφήβων στο Ευρωμπάσκετ εφήβων το 2000, όντας ο ηγέτης της. «Φόρτωνε» τα αντίπαλο καλάθι με 16,3 πόντους μ.ο. τους περισσότερους από κάθε άλλο συμπαίκτη του.

Το τεράστιο ΓΙΑΤΙ
Κι όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και γι αυτό θα μας μείνει ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ; Ο Χρήστος μεγαλώνοντας όμως και όντας πλέον ώριμος θα έχει το θάρρος και θα ασκήσει σκληρή κριτική στον εαυτό του. «Αν γύριζα το χρόνο πίσω, πολλά ήταν αυτά που θα ήθελα να αλλάξω», ενώ θα προσθέσει: «Όταν από τόσο μικρός πέφτουν πάνω σου τα φώτα, οι δημοσιογράφοι, έχεις πολλά χρήματα και αναγνωσιμότητα, είναι δύσκολο να παραμείνεις στο έδαφος. Ως πιτσιρικάς είναι αδύνατο να το καταφέρεις αυτό. Πρέπει όλο το περιβάλλον, οι γονείς σου και οι άνθρωποι δίπλα σου να σε συμβουλεύσουν και να σου βάλουν φρένο. Εμένα όλα αυτά με έπνιξαν και δεν μπόρεσα να τα διαχειριστώ», παραδέχθηκε παλικαρίσια.

Ο ίδιος ο Ταπούτος θα πει ότι γεννήθηκε με τη μπάλα του μπάσκετ και ήξερε από πολύ μικρός ότι ήθελε να γίνει μπασκετομπολίστας. Ως αρειανός από… κούνια (γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη) θα μυηθεί στο άθλημα από την αύρα του αυτοκράτορα Άρη, στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Καυτό δίδυμο με τον αδερφό του
Αρχικά η μητέρα του δεν ήθελε να τον γράψει σε ομάδα μπάσκετ, φοβούμενη μήπως το παιδί της ψηλώσει κι άλλο(!), ωστόσο λίγο αργότερα το… μοιραίο συνέβη. Θα αρχίσει από τις μικρές ομάδες του Άρη, μαζί με τον αδερφό του Γιάννη, και στη συνέχεια θα συνθέσουν ένα πολύ καλό δίδυμο στον Αχιλλέα Τριανδρίας «Από 8 και από τα 10 ουσιαστικά ήμασταν μαζί στον Άρη και στον Αχιλλέα Τριανδρίας. Η αγάπη μας για το μπάσκετ είναι δεδομένη, αλλά ποτέ δεν το είδαμε ανταγωνιστικά και ο ένας στήριζε τον άλλον. Πακέτο πηγαίναμε, απλά ο Χρήστος είχε μεγαλύτερο ταλέντο», σημείωνε σε παλιότερη κοινή τους συνέντευξή ο Γιάννης Ταπούτος, με τον Χρήστο να συμπληρώνει: «Σαν αδέλφια βρισκόμασταν τυφλά μέσα στο παρκέ, είχαμε κάνει πολύ καλή χρονιά με τον Αχιλλέα Τριανδρίας, στα παιδικά και εφηβικά, είχαμε κάνει πολύ καλές χρονιές».

Το ταλέντο του αρχίζει να «φωνάζει» και όπως θα αποκαλύψει ο ίδιος: «Οι πρώτες προτάσεις ήταν από τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή, αλλά τελικά πήγα στην Νήαρ Ηστ για 2 χρόνια». «Στη Νήαρ Ηστ χρειάστηκε να γίνω άντρας απότομα, καθώς χρειάστηκε να μείνω μόνος σε ηλικία μόλις 16-17 ετών». Μετά τη Νήαρ Ηστ που υπήρξε η πρώτη επαγγελματική του ομάδα (πρώτη 1999-01), θα ακολουθήσει η ΑΕΚ, με τον Ταπούτο να βρίσκεται στην ομάδα του ισχυρού επιχειρηματία Γιάννη Φιλίππου (μεταξύ άλλων ιδιοκτήτη της ΦΑΓΕ) και τις προοπτικές να φαντάζουν λαμπρές.

Η ευκαιρία που δεν εκμεταλλεύθηκε και η κάθοδος
Το 2002 θα έρθει η κατάκτηση του πρωταθλήματος για την ΑΕΚ, σε εκείνο το επικό 3-2 από 0-2 επί του Ολυμπιακού. Ο Ταπούτος δεν θα καταφέρει να αναδειχθεί μέσα από αυτή την επιτυχία και το 2004 θα αποχωρήσει από την Ενωση, σε ηλικία μόλις

Εκεί κάπου θα αρχίσει και η «κάθοδος» για την καριέρα του. Θα ακολουθήσουν ο Ηρακλής και ο Πανιώνιος, ενώ την τριετία 2006-09 θα φορέσει και πάλι τη φανέλα της ΑΕΚ. Ωστόσο οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες. Η ομάδα βρίσκεται σε μια μεταβατική κατάσταση καθώς η οικογένεια Φίλιππου αποχωρεί, με τον Δημήτρη Δρόσο να τη διαδέχεται στη διοίκηση.

Από τον… αντίπαλο ΠΑΟΚ στον λατρεμένο Άρη
Από εκεί και πέρα ο Ταπούτος δεν θα καταφέρει να ριζώσει σε έναν σύλλογο. Τη σεζόν 2009-10 θα φορέσει τη φανέλα του ΠΑΟΚ, πληγώνοντας τους ομοϊδεάτες του αρειανούς. Θα δεχθεί φυσικά και τη δυσαρέσκεια των οπαδών του δικεφάλου αρχικά, ωστόσο όντας σωστός επαγγελματίας θα τιμήσει το συμβόλαιό του σε αυτόν τον έναν χρόνο που παρέμεινε.

Τη διετία 2010-12 θα κλείσει την «πληγή», καθώς κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να αγωνιστεί στον αυτοκράτορα, παιχνίδια του οποίου παρακολουθούσε από το γήπεδο επί σειρά ετών (τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο), ακόμη κι όταν ήταν αθλητής άλλων ομάδων. Κάτι που ποτέ δεν έκρυβε, όντας από τους λίγους επαγγελματίες αθλητές που αποκάλυπτε δημοσίως την ομάδα που έχει στην καρδιά του. Έτσι, θα αναπτύξει ακόμη πιο στενή σχέση με τους οπαδούς των κίτρινων, ωστόσο οι συνθήκες που υπήρχαν τότε στους Θεσσαλονικείς δεν ευνοούσαν για… μεγάλες πορείες. Μετά τον Άρη θα αφήσει την Ελλάδα για την Τσεχία (Νίμπουρκ), την Τουρκία (Εντιρνέ, Αφιόν Καραχισάρ), ενώ θα από το 2015 θα αγωνιστεί σε Πανιώνιο, Καβάλα και Δόξα Λευκάδας.

Την Πέμπτη 25/1 2018 και έχοντας πάρει αυτή την απόφαση αρκετούς μήνες νωρίτερα, ο Χρήστος Ταπούτος θα βάλει τέλος στην καριέρα του κι επίσημα, λόγω ενός ιατρικού σφάλματος όπως ο ίδιος δήλωσε που έκανε το ένα του χέρι δυσλειτουργικό.

Η αντρίκεια παραδοχή
Οι αντρίκειες δηλώσεις-παραδοχή «… δούλεψα πολύ στο μπάσκετ ως τα εφηβικά μου χρόνια, αλλά όταν είδα ότι είμαι 1-2 επίπεδα πάνω από όλους τους άλλους, “έκατσα” και δεν προσπάθησα όσο θα έπρεπε. Από το μπάσκετ, ως αθλητής, πήρα πολλαπλάσια απ’ αυτά που έδωσα όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και φεύγω “χορτασμένος”», τα λέει όλα για το που μπορούσε να φτάσει ο Χρήστος.

Όπως και να ‘χει όμως το γεγονός ότι το παραδέχεται και αναγνωρίζει τα λάθη του, τον τιμά και πρέπει να του πιστωθεί. Άλλωστε έκανε τη ζωή του και την καριέρα του όπως ήθελε και όπως εκείνος έκρινε και σε αυτό δεν μας πέφτει λόγος.

Η επόμενη μέρα
Πλέον περνάει πολύ ωραία τη ζωή του στην Θεσσαλονίκη, μαζί με τις κόρες και την γυναίκα του Αναστασία, έχοντας φτιάξει μια πολύ όμορφη οικογένεια. «Το θετικό είναι ότι και η γυναίκα μου η Αναστασία είναι μπασκετική και με έχει βοηθήσει πολύ. Να φανταστείτε ότι με τη γυναίκα μου κάνουμε και μπασκετικές αναλύσεις, είναι μεγάλη η βοήθεια της. Υπάρχει και αυτός ο τρόπος ζωής, ο οικογενειακός, οποίος με καλύπτει και μου ταιριάζει. Είμαι ικανοποιημένος από τα οικονομικά και δεν έχω παράπονο από τη μέχρι τώρα καριέρα μου», έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο Χρήστος.

Οσο για τι θα κάνει από ‘δω και πέρα, προς το παρόν είναι ραδιοφωνικός παραγωγός στο yellow radio στην Θεσσαλονίκη, κάνοντας εκπομπές για τον αγαπημένο του Άρη, ενώ όπως αποκάλυψε και στην σημερινή ανακοίνωση αποχώρησής του από τα παρκέ «…Δεν χανόμαστε… Το μπάσκετ είναι η ζωή μου και δύσκολα θα το αποχωριστώ τελείως».

Τα καλύτερα σκοραρίσματα με την Εθνική

MUST READ

H «πτώση» του Ομπράντοβιτς: Τα 23 εκατομμύρια της Παρτιζάν και το... 2-8 (vids)