Ροναλντίνιο : Η ποίηση του ποδοσφαίρου (vids)

Κάποιοι θα πουλούσαν και τη ψυχή τους στο διάβολο για να έχουν λίγο από το ταλέντο του. Αυτός χάρισε απλόχερα τη δική του στο ποδόσφαιρο και σύστησε στο άθλημα πτυχές που ήταν και στο ίδιο άγνωστες. Μέχρι που η μπάλα έπαψε να κάνει τα μάτια του να γυαλίζουν, θύμισε σε όλους πώς είναι να παίζεις μπάλα στις αλάνες. Στις γειτονιές. Άναρχα με μια δόση σάμπα. Κατάφερε να αναφέρεται η λέξη «ποδόσφαιρο» και συνειρμικά, από τις περιγραφές, να τον κάνει κανείς εικόνα στο μυαλό του.

Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε στο βιβλίο του «Η θεωρία του σκοπού της ζωής» γράφει: «Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να πεθάνουν παρά να εργασθούν χωρίς χαρά. Άνθρωποι δύσκολοι, που δεν αρκούνται στα λίγα και που τα πολλά κέρδη δεν τους ικανοποιούν, όσο δεν θεωρούν την ίδια την εργασία σαν το ανώτερο κέρδος…». Ο Ροναλντίνιο έτσι κάπως έβλεπε το ποδόσφαιρο… Από πολύ μικρός υπάκουσε πιστά σε αυτό που του υπέβαλε το ταλέντο του.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1980 σε μία καλύβα στις φαβέλες της Βραζιλίας και γεννήθηκε για να παίξει μπάλα. Ακολούθησε τα χνάρια του αδερφού του, για τον οποίο συνήθιζε πάντα να λέει ότι είχε μεγαλύτερο ταλέντο από το δικό του. Υπερβολή. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι έβαλε σκοπό της ζωής του να δείξει, έστω για λίγο, για όσο νίκησε τους εσωτερικούς του δαίμονες, για όσο ήθελε εκείνος, ότι δίκαια η Βραζιλία λέγεται η χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο.

Από τη Γκρέμιο του Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας, στην Ευρώπη και την Παρί Σεν Ζερμέν (69 συμ., 22 γκολ) μετά κόπων και βασάνων αφού ακολούθησε πόλεμος στο άκουσμα της μεταγραφής του. Το 2001, αρχίζουν να γράφονται και οι πρώτες στροφές των ποιημάτων του. Στα 22 του είναι επιπλέον και βασικός στην Εθνικής ομάδας της Βραζιλίας. Μιας ομάδας ταυτόσημο του ταλέντου με Ρονάλντο, Ριβάλντο, Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος η οποία θα κατακτήσει μεν το μουντιάλ, δεν θα προσφέρει δε το αναμενόμενο θέαμα. Αν και ο ίδιος θα καταφέρει να λάμψει…

«Στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» γνώρισε τη νυχτερινή ζωή. Ευτυχώς, ακόμα, δεν στάθηκε εμπόδιο στην καριέρα του η οποία απογειώθηκε με την μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα δύο χρόνια αργότερα (198 συμμετοχές, 91 γκολ, 52 ασίστ). Κι ας απογοητεύτηκαν οι οπαδοί της που περίμεναν εναγωνίως τον ερχομό του… Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Οι αρτίστες της μπάλας είναι αρκετοί. Ο αριθμός, όμως, των ποδοσφαιριστών εκείνων που έκαναν δική τους σχολή μειώνεται επικίνδυνα. Ο Ροναλντίνιο είναι ένας από αυτούς. Ντρίμπλες, έξυπνες πάσες, πανέμορφα γκολ. Το «σβήσιμο του τσιγάρου» (το γκολ του «Ρόνι» κόντρα στην Τσέλσι στο Στάμφορντ Μπριτζ) στοίχειωσε για πολλά χρόνια τους εφιάλτες του Ζοσέ Μουρίνιο. Ένας νέος τύπος δεκαριού είχε εμφανιστεί. Οι δυνατότητες του φορ και του χαφ άρτια συνδυασμένες, στο σουλούπι του σβέλτου Βραζιλιάνου, με ποδοσφαιρική ευφυΐα και «παιδική αλητεία». Το πιο ταλαντούχο χαμόγελο που έλαμψε ποτέ στο ποδόσφαιρο. Το πιο όμορφα άσχημο.

Η αρχή του τέλους ήρθε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Στη Βαρκελώνη αντιλήφθηκαν ότι πλησίαζε… Η Ιταλία διαδέχτηκε τις Γαλλία και Ισπανία για τον «Ρόνι», ο οποίος είχε καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή να γίνει Πρωταθλητής Ισπανίας, Πρωταθλητής Ευρώπης, Πρωταθλητής Κόσμου, Πρωταθλητής Λατινικής Αμερικής.

Είχε κατακτήσει επίσης τον τίτλο του παίχτη της χρονιάς (2004), στη θέση του «Ζιζού», και τη χρυσή μπάλα (2005). Κι είχε έρθει η ώρα να φορέσει τη φανέλα της Μίλαν (95 συμμετοχές 26 γκολ, 29 ασίστ) και να δώσει την ευκαιρία στους φίλους των «ροσονέρι» να «διαβάσουν» κι αυτοί λίγη από την ποίηση που «έγραφε» στο χορτάρι. Ήταν τότε 27 χρονών, στην θεωρητικά πιο παραγωγική του ποδοσφαιρικά ηλικία.

Δυστυχώς, όμως, ταχύτητα και τεχνική δεν αρκούσαν για να ντριμπλάρει τα πάθη του. Ποτά, ξενύχτια, γυναίκες… Οι έξω αγωνιστικές του δραστηριότητες τραβούν πλέον όλο του το ενδιαφέρον. Γίνεται ιδανικός αυτόχειρας και όλοι οι υπόλοιποι απλοί θεατές στην πτωτική πορεία μιας καριέρας που δικαίως χαρακτηρίζεται σπουδαία. Αλλά όχι όσο φανταζόμασταν, όχι όσο θα θέλαμε, όχι όσο μπορούσε να προσφέρει ο ίδιος.

Αποχαιρετά την Ευρώπη (2011) για να συνεχίσει στη Βραζιλία. Φλαμένγκο, Ατλέτικο Μινέιρο (73 συμμετοχές, 24 γκολ, 26 ασίστ). Βρήκε στέγη και στην Μεξικάνικη Κερέταρο (27 συμμετοχές, 8 γκολ, 6 ασίστ) σε μια εποχή που ο Τύπος και οι φίλαθλοι του φέρονται άδικα, τον περιγελούν. Ίσως να μην μπορούσουν να δεχτούν ότι δεν θα τον βλέπουν πια να παίζει μπάλα… ίσως εκείνη να ήταν η «τιμωρία» του που επέλεξε να αδικήσει τον εαυτό του.

Το καλοκαίρι του 2015, στα 35 του πια, χτυπά την πόρτα της Γκρέμιο, της πρώτης του αγάπης. Εκείνη αρνείται την όποια συζήτηση επιστροφής. Υπογράφει έτσι στη Φλουμινένσε (7 συμμετοχές), αλλά σταματά μετά από λίγους μήνες. Τον Φλεβάρη του 2017, η Μπαρτσελόνα ανακοίνωσε την επιστροφή του στον σύλλογο, στον ρόλο του πρεσβευτή.

Το τελευταίο νέο που τον αφορούσε έφτασε από το στόμα του Ασίς, αδερφού και ατζέντη του: «Σταμάτησε. Τέλος. Θα κάνουμε κάτι μεγάλο και όμορφο μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, πιθανότατα τον Αύγουστο», έτσι ανακοινώθηκε στη βραζιλιάνικη εφημερίδα Globo, το μεγάλο αντίο. Κάτι που ουσιαστικά είχε γίνει ήδη από το 2015, αλλά πλέον οφείλουν όλοι να δεχτούν.

Στα χρόνια που αγωνίστηκε σε επίπεδο αντάξιου του ταλέντου του πέτυχε κάτι μοναδικό, μπόρεσε να χωρέσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τους κανόνες εκείνους, που έμαθε από παιδί. Χωρούσε με μαγικό τρόπο στο χαμόγελό του, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο. Ίσως γιατί κράτησε σαν φυλαχτό τα λόγια του πατέρα του (τον οποίο έχασε όταν ήταν μόλις 8) …«Κάθε φορά που έχεις την μπάλα στα πόδια σου, ο πατέρας σου θα είναι μαζί σου. Όταν θα έχεις την μπάλα στα πόδια σου, θα είσαι ελεύθερος. Θα είσαι χαρούμενος. Θα είναι, ωσάν να ακούς μουσική. Αυτό το συναίσθημα θα σε κάνει να σκορπάς τη χαρά στον κόσμο…».

Έτσι, κράτησε το λαμπερό χαμόγελο ενός παιδιού που παίζει μπάλα για τη χαρά, για την παρηγοριά, γιατί αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα. Με τον πιο μαγικό τρόπο, τον πιο αθώο, ποδόσφαιρο έξω από το ποδόσφαιρο. Σαν να μην τον άγγιξε ποτέ η δημοσιότητα, σαν να μην τον ενδιέφεραν ποτέ τα τρόπαια, σαν να τον ένοιαζαν μόνο όσα γεννιούνται γύρω του όσο εκείνος κινείται με την μπάλα. «Θα καταλάβεις τη δύναμη των σπορ. Το πιο σημαντικό, θα δεις την ευτυχία που μπορεί να φέρει το ποδόσφαιρο στους καθημερινούς ανθρώπους».

Είναι ο ποδοσφαιριστής που δε χωράει σε διλήμματα, τύπου Λιονέλ Μέσι-Κριστιάνο Ρονάλντο. Είναι η ενσάρκωση του ίδιου του ποδοσφαίρου. «Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι η εξής: παίξε με τον δικό σου τρόπο. Παίξε ελεύθερα. Άκου τη μουσική. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου». Έπαιξε σαν μετέωρος, τρελός, μεθυσμένος, ήταν ποίηση.

Υ.Γ. Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.