Στην κόλαση που έρχεται μετά τον κορωνοϊό, ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό;

Και να που μπήκε στη ζωή μας νέο λεξιλόγιο. Δεν μας έφταναν τα μνημόνια, οι τρόικες, οι χρεοκοπίες που είχαμε μάθει την τελευταία 10ετία, τώρα μας ήρθαν και καινούργιες λέξεις.

«Νέα κανονικότητα», μας λένε οι επιστήμονες και τα κυβερνητικά στελέχη.

Και τρέχουμε να καταλάβουμε τι είναι αυτή η «νέα κανονικότητα».

Είναι γεγονός πως γελιέται αυτός που νομίζει ότι στις 4 Μαίου ή μετά από 8 ή 10 εβδομάδες θα πάρει πίσω τη ζωή του.

Πλανάται όποιος πιστεύει ότι θα ξυπνήσει ένα ωραίο πρωί και όλα θα είναι όπως παλιά.

Οτι θα τρέχει αμέριμνος στα λιβάδια και τις παραλίες, θα χορεύει με άλλους χίλιους στα μπαράκια, θα τρώει με άνεση στο γεμάτο εστιατόριο, θα αγκαλιάζεται και θα αγαπιέται χωρίς φόβο.

Δυστυχώς η πραγματικότητα θα μας διαψεύσει, τουλάχιστον μέχρις ότου βρεθούν τα φάρμακα που θα πολεμήσουν τον κοροναϊό.

Αν μη τι άλλο κάποιες «εκπτώσεις» θα τις κάνουμε όλοι και νέες συνήθειες θα αποκτήσουμε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δημόσια υγεία.

Διότι εδώ στην Ελλάδα, και σίγουρα και σε πολλές άλλες χώρες, η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’ όλα. Ακόμη κι αν μιλάμε για 80χρονο ή 90χρονο.

Δεν θα γίνουμε Σόιμπλε για να βάλουμε άλλες προτεραιότητες πάνω από τη ζωή.

Είναι η οικονομία, ηλίθιε

Καλά όλα αυτά, όμως, η «νέα κανονικότητα» δεν είναι μόνο υγεία, είναι και οικονομία. Είναι και δημόσια διοίκηση, είναι και κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη.

Είναι και δημιουργία ενός κράτους που θα μπορεί και να προλαμβάνει αλλά και να αντιμετωπίζει ανάλογες κρίσεις.

Εντάξει, η Ελλάδα τα πήγε καλά σε σχέση με άλλες χώρες που απέτυχαν παταγωδώς και μετρούν χιλιάδες νεκρούς.

Όμως, έπρεπε να έρθει ο κοροναϊός για να διπλασιαστούν οι κλίνες των ΜΕΘ;

Επρεπε να έρθει η πανδημία για να κάνουμε χιλιάδες προσλήψεις, έστω και με… αμφίβολες διαδικασίες;

Επρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε για να αποθεώσουμε το ΕΣΥ, να δώσουμε αυξήσεις στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, να χαράξουμε μια εθνική στρατηγική υγείας;

Αραγε, στην επόμενη ημέρα το δωρεάν, δημόσιο σύστημα υγείας θα είναι για όλους προσβάσιμο;

Θα προσφέρει σε όλους, χωρίς εξαίρεση, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας;

Θα συνεχιστεί η προσπάθεια αναβάθμισής του ή θα ξαναμπούν στη μέση τα τρωκτικά και τα πιράνχας και θα τρώνε με χρυσά κουτάλια σε βάρος του ΕΣΥ;

Και να πάμε και στην οικονομία;

Εργασιακή οζύγκλα

Για ποια κανονικότητα μπορούμε να μιλάμε αν έρθει μια εργασιακή ζούγκλα που όλοι βλέπουν να καταφτάνει αλλά δεν κάνουν τίποτε να την αποτρέψουν;

Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο του κοροναϊού;

Οι εργαζόμενοι που θα δουν μείωση των εισοδημάτων τους;

Αυτοί που θα οδηγηθούν στο ταμείο ανεργίας;

Οσοι θα υποχρεωθούν σε τραγικές παραχωρήσεις μόνο και μόνο για να έχουν έναν μισθό πείνας και μια ασφάλιση σε περίπτωση που χρειαστούν να πάνε σε ένα νοσοκομείο;

Οι προβλέψεις είναι δραματικές: Η Ελλάδα ενδεχομένως να έχει φέτος απώλεια ΑΕΠ της τάξης των 20 δις ευρώ και πλέον.

Χώρια η καταστροφή παραγωγικών κλάδων, όπως ο τουρισμός και η οικοδομή. Σε ποιον, λοιπόν, θα σταλεί ο λογαριασμός του κοροναϊού;

Ή μήπως έχει δίκιο ο Σόιμπλε που μας λέει κυνικά ότι δεν πειράζει να πεθάνουν και μερικοί αρκεί να μην καταρρεύσει το καλβινικό «συστηματάκι» που έχει φτιάξει αυτός και οι καρεκλοκένταυροι που παίρνουν τις αποφάσεις;

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι η επόμενη ημέρα απαιτεί λύσεις out of the box, αποφάσεις εντελώς διαφορετικές από αυτές που λαμβάνονται μέχρι σήμερα.

Χρειάζονται… new economics που θα έχουν ως προτεραιότητα τον άνθρωπο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, την κοινωνική συνοχή.

Φυσικά και τον επιχειρηματία που δίνει δουλειές. Φυσικά και το τραπεζικό σύστημα που αν καταρρεύσει δεν υπάρχει οικονομία.

Κυρίως, όμως, πρέπει να στηριχθεί ο κάθε ένας από εμάς. Εμείς είμαστε αυτοί που παίρνουμε δάνεια, που καταναλώνουμε, που πληρώνουμε φόρους, που στηρίζουμε τη δωρεάν υγεία και παιδεία.

Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση επιλέξει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κι όχι λύσεις που θα έχουν στο επίκεντρο τον πολίτη, τότε θα βάλει θηλιά στο λαιμό της.

Από την αποθέωση στο ανάθεμα

Η κόλαση από τον παράδεισο χωρίζεται από μια αόρατη κλωστή.

Από την αποθέωση στο ανάθεμα ο δρόμος είναι πολύ μικρός.

Κι αν τα κατάφεραν με την υγειονομική αντιμετώπιση της πανδημίας, εκεί που θα κριθούν είναι στην επόμενη ημέρα στην οικονομία.

Στο πώς θα ζουν, κι όχι πως θα επιβιώνουν, οι Ελληνες, πώς θα εκπληρώνουν τα όνειρά τους, πώς θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους.

Οι καιροί ου μενετοί. Οι αποφάσεις πρέπει να είναι καίριες.

Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος. Και κυρίως δεν πρέπει να λειτουργούμε με όρους του παρελθόντος.

Κι αν φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς, χωρίς εμάς, τότε είναι καιρός να τα αλλάξουμε.

Αν η κυβέρνηση δεν καταλάβει ότι αυτό που έρχεται είναι χειρότερο από αυτό που αντιμετώπισε, θα πληρώσει το τίμημα.