Κορωνοϊός: «Στην Ιταλία δεν υπάρχει χρόνος για κηδείες» – Διαβάστε την συνέντευξη της ερευνήτριας Γεωργία Φουστέρη

Η Ελληνίδα ανοσολόγος-ερευνήτρια Γεωργία Φουστέρη, που εργάζεται στο νοσοκομείο «Σαν Ραφαέλε» του Μιλάνου, σε μια συνέντευξη-καταιγισμό συναισθημάτων, μιλάει για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν εδώ και μήνες οι κάτοικοι στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας και αποδομεί ένα προς ένα τα fake news που κατακλύζουν τα ελληνικά social media.

Αναφέρεται στις χιλιάδες αποτεφρώσεις νεκρών καθώς δεν υπάρχει πλέον χώρος για τις σορούς τους στα νεκροταφεία, στις απώλειες των αγαπημένων προσώπων, στα αυστηρά μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας και στα πρόστιμα που φτάνουν τα 3.000 ευρώ και 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά και στη μοναδική ευκαιρία που έχουμε στην Ελλάδα να προλάβουμε τις καταστάσεις χάρη στα έγκαιρα μέτρα που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση.

Η Γεωργία Φουστέρη εργάζεται στο Νοσοκομείο «Σαν Ραφαέλε στο Μιλάνο και κατέχει θέση ερευνητή. Πρόκειται για ένα μεγάλο campus που αποτελείται από το νοσοκομείο, το ερευνητικό κέντρο και το πανεπιστήμιο. Στους θαλάμους αρνητικής πίεσης του «Σαν Ραφαέλε» φιλοξενούνται πολλοί ασθενείς με COVID-19. Πρόσφατα, μάλιστα, με χρηματοδότηση ύψους 3 εκατ. ευρώ, που προέκυψε από δωρεές που οργάνωσε και συντόνισε η διάσημη μπλόγκερ Κιάρα Φεράνι, κατάφεραν μέσα σε λίγες μόλις ημέρες να δημιουργήσουν μια καινούρια μονάδα εντατικής θεραπείας αποκλειστικά για ασθενείς με COVID-19.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, η κυρία Φουστέρη δεν μασάει τα λόγια της και κυρίως δεν υπερβάλλει. Αναφέρεται σε γεγονότα που έζησε και εξακολουθεί να ζει, σε εικόνες και καταστάσεις που τη σημάδεψαν: ένας καθημερινός εφιάλτης χωρίς ημερομηνία λήξης με σημείο αναφοράς τους εκατοντάδες συμπολίτες της, που σβήνουν στα νοσοκομεία της Λομβαρδίας.

Ενας ατελείωτος θρήνος, βαθύς, σιωπηλός και διακριτικός. Μαθαίνεις να τον υπομένεις καθώς ξυπνά μέσα σου το ένστικτο της επιβίωσης.

– Μπορείτε να μας περιγράψετε την εμπειρία σας μέσα στο νοσοκομείο; Τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γιατροί και τη γενική εικόνα που παρουσιάζει η κλινική αυτές τις ημέρες;

Η κατάσταση είναι τραγική. Πάρα πολλοί ασθενείς όλων των ηλικιών βρίσκονται διασωληνωμένοι στην Εντατική με αναπνευστήρες. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες δουλεύουν ασταμάτητα, έχουν μόνο 30 λεπτά διάλειμμα, που πολλές φορές δεν το κάνουν γιατί θα πρέπει να πετάξουν όλο τον εξοπλισμό. Προτού ξεκινήσουν τη βάρδια τους φροντίζουν να κάνουν τις ανάγκες τους ώστε να μη χρειαστεί να γδυθούν. Δεν μπορούν να φάνε, να μιλήσουν στο κινητό, δουλεύουν με ένταση. Μπορείτε να φανταστείτε πως δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να δουλεύουν με τον εξοπλισμό, ιδρώνουν και γεμίζουν μώλωπες τα πρόσωπά τους από τη μάσκα.

Στην Ελλάδα κυκλοφορούν άπειρα fake news, αναρτήσεις, απόψεις και δημοσιεύματα που υποστηρίζουν ότι ακόμη και στην Ιταλία η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική όσο φαίνεται και ότι τα μέσα ενημέρωσης διογκώνουν τα πράγματα δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας.
Το γνωρίζω αυτό. Μακάρι να ήταν αλήθεια… Η αλήθεια όμως είναι ότι η κατάσταση είναι τραγική, εφιαλτική θα έλεγα. Κυρίως στα νοσοκομεία. Εχουν πεθάνει χιλιάδες άνθρωποι μέσα σε λίγες εβδομάδες, στην Ιταλία σήμερα μετράμε πάνω από 80.000 κρούσματα από τότε που ξεκίνησε η επιδημία. Μια φίλη μου έχασε τον πατέρα της και τη μητέρα της μέσα σε 2 μέρες. Ο γείτονάς μου έχασε τον πατέρα του, ενώ η μητέρα του είναι ακόμα στην Εντατική. Δεν είναι ψέμα, είναι η ωμή αλήθεια. Τις προάλλες διάβασα και το άλλο τραγικό: «Αφού», λέει, «πεθαίνουν, εμείς στην Ελλάδα γιατί δεν βλέπουμε να γίνονται κηδείες; Μα δεν γίνονται κηδείες. Αυτό κι αν είναι τραγικό. Πέθαναν οι γονείς της φίλης μου και δεν θα μπορέσει να τους κηδέψει. Δεν θα μπορέσει να παραστεί στην κηδεία τους. Λόγω έλλειψης χώρου στα νεκροταφεία, αποτεφρώνουν τους περισσότερους. Αφού πεθάνουν τους βάζουν με όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα στο φέρετρο και κάποια ρούχα, το κλείνουν, τους πάνε στις εκκλησίες και τους διαβάζουν οι κληρικοί μόνοι τους και μετά τους αποτεφρώνουν. Οι καμπάνες στις εκκλησίες μόνο πένθιμα χτυπάνε. Το ξέρετε ότι απαγορεύεται να πάμε οπουδήποτε, ακόμη και στο νοσοκομείο, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος; Πόσο μάλλον σε κηδεία…

Μιλήστε μου μου την καθημερινότητα σας στο Μιλάνο. Τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις;
Τον τελευταίο καιρό είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι με τον σύζυγό μου και την τριών ετών κόρη μας. Ενώ εμείς δουλεύουμε στο κομπιούτερ, η μικρή παίζει, ζωγραφίζει και βλέπει τηλεόραση. Τρώμε το μεσημέρι, βάζουμε τη μικρή για ύπνο και συνεχίζουμε τη δουλειά. Το απόγευμα μιλάμε με συγγενείς και φίλους από το τηλέφωνο ή μέσω βιντεοκλήσης, κάνουμε τα ψώνια online, δειπνούμε και πάλι από την αρχή. Βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για να πετάξουμε τα σκουπίδια ή για να παραλάβουμε τα προϊόντα που έχουμε παραγγείλει. Τα παραλαμβάνουμε πάντα με μάσκα και γάντια. Να επισημάνω ότι απολυμαίνουμε όλα τα προϊόντα και τις σακούλες που μας έρχονται. Πλέον η ζωή μας έχει οργανωθεί έτσι ώστε για το παραμικρό που έχουμε ανάγκη, για παράδειγμα, βιταμίνες από το φαρμακείο, παίρνουμε τηλέφωνο και μας τις φέρνουν σπίτι. Πραγματικά δεν βγαίνουμε καθόλου έξω.

Οι άσκοπες μετακινήσεις πολιτών στην Ελλάδα τιμωρούνται με πρόστιμο 150 ευρώ. Ποιο είναι το αντίστοιχο πρόστιμο στην Ιταλία και δη στο Μιλάνο;
Πλέον το πρόστιμο έχει φτάσει στα 3.000 ευρώ και 5 χρόνια φυλάκιση. Εχω να δω τους συγγενείς του συζύγου μου, που μένουμε και σχετικά κοντά, πάνω από ένα μήνα. Πλέον απαγορεύεται να κυκλοφορήσουμε σε περιοχή εκτός της δικής μας.

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Απ’ όλα όσα έχεις δει με τα μάτια σου από την ημέρα που στοίχειωσε το Μιλάνο ο εφιάλτης του κορωνοϊού, ποιο είναι αυτό που σε έχει σημαδέψει;
Στενοχωριέμαι για τους Ελληνες φίλους μου που πανικοβλήθηκαν και κάποιοι έχουν αποκλειστεί εδώ και είναι μόνοι τους. Την καλύτερή μου φίλη και εξαιρετική επιστήμονα και γιατρό, που έχει μπει στην πρώτη γραμμή να βοηθήσει τους ασθενείς με COVID-19. Μου έστειλε φωτογραφία προ ημερών, μετά τη βάρδια της. Την κουμπάρα μου νοσηλεύτρια που εργάζεται σκληρά και μένει μακριά από τον σύζυγο, τα παιδιά της και τους γονείς της για να μην τους εκθέσει στον κίνδυνο. Την έκφραση στο πρόσωπο του γείτονά μου. Τη φωνή της φίλης μου όταν μου περιέγραφε το δράμα της. Το συναίσθημα φόβου που μας κατακλύζει. Οταν βγαίνουμε έξω στην αυλή κυριαρχεί μια περίεργη σιωπή. Το μόνο που ακούμε είναι τα τιτιβίσματα των πουλιών και ο θόρυβος από τις σειρήνες των ασθενοφόρων…
Εύχομαι πραγματικά να πιστέψουν όσοι ακόμα έχουν ενδοιασμούς ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή στην Ιταλία και μπορεί να γίνει τόσο σοβαρή και στην Ελλάδα. Οι Ελληνες έχουν τη μοναδική ευκαιρία να το προλάβουν πριν να είναι αργά. Οσο νωρίτερα μειωθούν τα νέα κρούσματα, τόσο πιο γρήγορα θα επανέλθουν στην κανονική τους ζωή.