Μήπως να μάζευες αυτό το κουτί πίτσας που έχει ξεμείνει από προχτές;
To σημερινό θέμα, για την ακρίβεια κατάθεση ψυχής, ίσως σου φανεί λίγο επιθετικό αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλές σκόρπιες αλήθειες. Διότι μου ζητήθηκε να γράψω για όλα αυτά που μπορούν να βγάλουν μία γυναίκα εκτός εαυτού, οπότε κι εγώ δε θα μπορούσα να μην ανταποκριθώ.
Σε καταλαβαίνω, σε νιώθω, κατανοώ την πιέσή σου από δουλειά και υποχρεώσεις, αλλά υπάρχουν μερικές καταστάσεις στις οποίες μπορείς να τα καταφέρεις πολύ καλύτερα ώστε και εσύ να περνάς καλά, αλλά και η δική μου ψυχούλα (και πολλών άλλων γυναικών) να είναι στα καλά της.
Ξέρω, ξέρω, ξέρω. Θα με έχεις ήδη περάσει για παράξενη, μυστήρια, γκρινιάρα. Ίσως να είσαι από αυτούς που ορκίζονται μέρα -πρωί στους ιερούς κανόνες της συγκατοίκησης. Μπορεί και να είμαι όλα αυτά που πιστεύεις, αλλά για ό,τι γράφω παρακάτω προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατό πιο ψύχραιμη και αντικειμενική. ‘Ηρεμησε, χαλάρωσε και να ξέρεις ότι κατά βάθος είμαι με το μέρος σου.
Διάβασε το παρακάτω άλμπουμ προσεκτικά:
Ακαταστασία ώρα μηδέν: Ας είσαι και ο καλύτερο παιδί του κόσμου -που μάλλον δεν είσαι, εκτός αν σε λένε Γιάννη Πλούταρχο- αλλά όταν έρχομαι στο σπίτι σου και δεν μπορώ να εντοπίσω ούτε μια καρέκλα για να καθίσω, αντιλμβάνεσαι ότι φλερτάρω έντονα με το να μεταμορφωθώ σε νίντζα από τα νεύρα μου. Για ποιο λόγο, αφού περιμένεις επίσκεψη , το κουτί από πίτσα και οι μπύρες από το χθεσινοβραδινό φαγοπότι με τους φίλους σου, είναι ακόμα εκεί, ανέγγιχτα και βρομερά; Δηλαδή τόσο παράλογο είναι να μην θέλω να μετράω τις μπουκίες στις κατσαρίδες που πολύ σύντομα θα κάνουν πάρτι με τα σκόρπια εδώ και εκεί απόφάγια.
Άραγε στο σπίτι σου έχεις καθρέφτη: Σου έχω τονίσει εδώ και δύο εβδομάδες ότι έχουμε να πάμε κάπου που θα είναι επίσημα, θα είναι άνθρωποι από τη δουλειά και τελοσπάντων, ναι και εμένα μου αρέσει να κυκλοφόρώ με τζινάκι και σταράκι, αλλά αυτή τη φορά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Εσύ παρόλα αυτά, λες «’ντάξει, δεν πάμε και σε γάμο ή στα μπουζούκια» και έρχεσαι με σκσμένο τζιν, που έιναι λες και έπεσε στα δόντια μανιασμένης αγγέλης από αδέσποτα, μακό μπλουζάκι και αθλητικά παπούτσια. Δηλαδή εγώ που έχω ντυθεί σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, είμαι τρελή ή μήπως μαζόχα; (Μπορείς να με και κακόγουστη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).
Μήπως είσαι μάγισσα: Εντάξει, προφανώς και δεν πηγαίνεις για μανικιούρ-πεντικιούρ -και καλά κάνεις, εννοείται. Αν το θεωρούσα ελάττωμα θα τα έφτιαχνα με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο λόγος όμως που αφήνεις τα νύχια σου σαν να τα ετοιμάζεις για γαλλικό μανικιούρ ποιος είναι ακριβώς; Θέλεις να απολαμβάνεις το ξύσιμο του αυτιού στο έπακρο ή αποφάσισες να αποκλείσεις την οδοντογλυφίδα από τη ζωή σου; Όσο για το νύχι στο πόδι. ελπίζω όταν αρχίσουν να σου σκίζονται οι κάλτσες, να αντιληφθείς κάποια πράγματα.
Τον Καλ Ντρόγκο τι τον έχεις: Όχι, μην χαρείς. Δεν εννοώ ότι δίνεις πόνο στο γυμναστήριο και έχεις κορμί σαν του Τζέισον Μόμοα. Eννοώ αυτή την ακατανόητη ροπή σου προς τη βαρβατίλα κάθε φορά που γύρω μας υπάρχει κόσμος. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν όταν είμαστε οι δυο μας, να είσαι πιο τρυφερός και από την καρδιά μαρουλιού, και όποτε υπάρχουν άλλοι στην παρέα να μεταμορφώνεσαι σε Μιχάλη Ιατρόπουλο στους Ψίθυρους Καρδιάς. Και το να είσαι μάτσο έχει τα όριά του και κυρίως τις ώρες του. Αυτά πάνε κάπως σαν τις ώρες που δέχονται οι γιατροι. Όπως εκείνοι λένε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκεύη 18:00-20:00, έτσι και εγώ σε θέλω αρσενικό όταν κάνουμε σεξ ή όταν νιώθω να απειλούμαι. Αλλά μην μου παριστάνει τον νταή όλη την ώρα.