Γιατί γέμισε ο κόσμος με γυναίκες που μας «τα κόβουν»;

Ένα νέο είδος γυναίκας έχει κάνει την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια και τρομοκρατεί τους άντρες. Πρόκειται για τη γυναίκα τη δυναμική, την αυστηρή, τη βωμολόχα, την γυναίκα-επαναστάτρια, τη γυναίκα-«αντράκι». Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Αυτή τη γυναίκα τη φοβόσαστε ή απλώς σας ξενερώνει;

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Η «μετάλλαξη» αυτής της γυναίκας πηγάζει από τη σχέση της με την οικογένειά της αλλά και την εξέλιξη της κοινωνίας μέσα στο χρόνο. Της έμαθαν τόσο πολύ να είναι ανεξάρτητη, να στηρίζεται στα πόδια της και μόνο, να δουλεύει σαν το «σκυλί» νυχθημερόν, που πέρασε στο DNA της και έχει βάλει σκοπό να το κοινοποιήσει σε όλο τον περίγυρό της πως όλα αυτά τα κατάφερε με την αξία της.

Και θα σου πω το εξής: Το ξέρω καλά αυτό το είδος γυναίκας. Φαίνεται (και είναι) σκληρή, αυστηρή, δεν σηκώνει πολλά πολλά, πιστεύει πως μπορεί να τα καταφέρει και μόνη της καλά (ίσως και καλύτερα από εσένα), έχει στην καλύτερη ένα «τέλος πάντων» μόνιμα να σου αντιγυρίσει (στη χειρότερη ένα «άντε παράτα μας κι εσύ»).

Θα προσπαθήσω να απενοχοποιήσω αυτό το είδος γυναίκας για να σου πω πως η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα κερδήθηκε έπειτα από πολλές μάχες. Και πως καμία γυναίκα δεν πρέπει να αισθάνεται αδύναμη. Και πως είναι δικαίωμά της να μη σε έχει ανάγκη.

Και πως αν θέλει να σου την «πέσει» στο μπαρ, θα σου την «πέσει». Γιατί μπορεί. Και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Γιατί έχει αυτοπεποίθηση. Γιατί μπορεί να την εκτιμούν περισσότερο στην εργασία της. Γιατί μπορεί να έχει καλύτερη θέση ή ακόμη και να βγάζει περισσότερα χρήματα από εσένα. Εντάξει, αρκεί με το μανιφέστο φεμινισμού.

Άλλωστε, ξέρω πως ήδη έχεις «φορτώσει». Και καθώς γνωρίζω αυτό το είδος γυναίκας, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως πολλοί άντρες το φοβούνται. Τρομάζουν. Νομίζουν ότι δεν μπορούν να τη «φέρουν βόλτα». Να την παλέψουν.

Ώπα, παιδιά. Εδώ δεν παλεύουμε μεταξύ μας. Δεν υπάρχει καμία μάχη. Δεν είναι θέμα ανταγωνισμού. Εκεί είναι το λάθος αυτής της γυναίκας. Στην επιβολή της δύναμης και της θέσης ισχύος που προσπαθεί να εδραιώσει στη μεταξύ σας σχέση.

Κάπου εδώ θα φέρω ως παράδειγμα με δύο περιστατικά, που με έβαλαν στη θέση μου. Πρώτο με τον Κάβουρα, μια βραδιά στο Λεβερκούζεν (ούτε καν, κάπου στο κέντρο ήμασταν), παραδεχόμουν πως είμαι «κάπως» απέναντι στο αντρικό φύλο. «Είσαι απλά “μαλβινική”» μου απάντησε. Δηλαδή πάνω από όλους και κάτω από τον Έναν, την καψούρα την αγιάτρευτη. Θέλουν, όμως, οι γυναίκες να είναι; Μπορούν να το αντέξουν; Ή είναι μια «βιτρίνα» που κάποτε πρέπει να σπάσει σε χίλια κομμάτια για να δημιουργηθεί ξανά από την αρχή; Δεν κουράστηκαν αρκετά να νιώθουν πως τρομάζουν τους άντρες γύρω τους; Δεύτερο περιστατικό με τον Χρήστου, στο γραφείο. «Θα σε γ….» του είπα. «Δεν πάω με άντρες» ήρθε η αποστομωτική απάντηση. Και ξέρω πως το εννοούσε.

Στο διά ταύτα, με αυτό το είδος γυναίκας «μπλέκεις» επειδή κινείστε σε παραπλήσιους χώρους, επειδή εφάπτονται οι κύκλοι γνωριμιών σας. Τη γνωρίζεις και βλέπεις ότι τελικά μπορεί να μην είναι έτσι όπως φαίνεται, ότι τελικά έχει και χιούμορ και ευαισθησίες και ίσως να μην είναι αυτό που φαίνεται (ακριβώς).

Και είναι αλήθεια πως η απώλεια της θηλυκότητας για αυτό το είδος γυναίκας ήρθε με το χάσιμο της αθωότητας. Σπούδασε, ξανασπούδασε, έμαθε ξένες γλώσσες, πήγε στο εξωτερικό, διεύρυνε τους ορίζοντές της, εργάστηκε και εργάζεται σκληρά. Και κάπως έτσι μπερδεύει το επαγγελματικό με το προσωπικό κομμάτι. Τις προσπάθειες επιβολής στον επαγγελματικό στίβο τις φέρνει και στο σπίτι. Με λίγα λόγια, έχει «μεταλλαχθεί» ψυχολογικά -και ενδεχομένως και σεξουαλικά-  σε άντρα.

Ωστόσο, όπως οι άνδρες δεν έχετε δικαίωμα στη ζήλεια, έτσι κι η γυναίκα δεν έχει δικαίωμα στον ανδρισμό. Οι άντρες θέλετε τρυφερότητα (ναι, θέλετε) και οι γυναίκες πρέπει να υπερβούν τα εσκαμμένα και όταν περνούν το κατώφλι του σπιτιού τους να (ξανα)μεταλλάσσονται σε… τρυφερές γατούλες. Να μην αφήνουν τη συμπεριφορά τους στον επαγγελματικό στίβο να επηρεάζει τις προσωπικές τους σχέσεις. Γιατί όταν ο άνδρας βλέπει στο κρεβάτι κάποιον -ή μάλλον κάποια- που του μοιάζει, απλώς θα φύγει.

Διότι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση φτάσαμε στα άκρα, γίναμε εμείς οι ίδιες «ταλιμπάν» και χάνουμε τη μάχη κατά κράτος (μαζί με την μπάλα). Και ξέρω ότι, τελικά, αυτή τη γυναίκα ίσως να μην τη φοβόσαστε. Απλώς, δεν γουστάρετε να σας «τα κόβει». Σας ξενερώνει. Και δίκιο έχετε.