Οι προπονητές είναι σαν τους σεφ, αυτοί αναδεικνύουν τα υλικά

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ωραίο Μουντιάλ, από αυτά που παρακολουθούσες με ευχαρίστηση. Από τη φάση των ομίλων και μετά εννοείται, αφού στην αρχή τα βαριά χαρτιά δεν είχαν κίνητρο να φορτσάρουν, ενώ τα πούπουλα δεν είναι από αυτά που θα σε καθηλώσουν.

Με το που άρχισαν οι νοκ άουτ αγώνες είδαμε δυνατά παιγνίδια, κάποια εκ των οποίων άγγιζαν το 10, οπότε βρέθηκε ο δεύτερος λόγος που ολόκληρη η υφήλιος αναφέρεται στο συγκεκριμένο αριθμό.

Ο πρώτος είναι το to10.gr, όπως θα έχετε ήδη αντιληφθεί…

Μέχρι και ο τελικός ήταν σούπερ, κάτι που δε συμβαίνει συχνά, συνήθως η ποδοσφαιρική πανδαισία σταματά στους προημιτελικούς, κάτι που ισχύει και στο C.L, στον τελικό οι ομάδες είναι πάντα πιο σφιχτές.

Ήταν ένας από τους λόγους που πέρα από τις προσωπικές προτιμήσεις ήθελα να πάνε τελικό οι Άγγλοι, που συνήθως δίνουν άλλο χρώμα και αντιμετωπίζουν τους τελικούς όπως όλα τα υπόλοιπα παιγνίδια.

Το είδαμε ίσως στον τελικό των τελικών της Πόλης που το πήρε η Λίβερπουλ, το είδαμε και φέτος, όπου μέχρι να τραυματιστεί ο Σαλάχ απολαμβάναμε ποδόσφαιρο υψηλών προδιαγραφών.

Όπως επίσης και στον αξέχαστο τελικό με τα γκολ του Σόλσκερ, που όσο μάπα και να ήταν, εκείνη η απίστευτη ανατροπή, σε έκανε να ξεχάσεις τα πάντα και να παραμιλάς.

Ο χθεσινός τελικός ήταν απρόσμενα σούπερ και με δεδομένο πως η τελευταία γεύση είναι αυτή που μένει περισσότερο, ενισχύεται ο τίτλος ενός ωραίου Μουντιάλ.

Δε μπαίνω στη λογική συζήτησης αν ήταν το καλύτερο, ή μέσα στην πεντάδα, είναι μια κουβέντα που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να ανοίξει. Εδώ μας ενδιαφέρει να βρίσκουμε αφορμές για να μαλώνουμε, όχι για να ανταλλάσσουμε απόψεις, η κοινωνία ψάχνεται ανέκαθεν να τσαμπουκαλευτεί όχι μόνο με αφορμή το δίλημμα «ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ», αλλά μέχρι και με το αν είναι καλύτερη η Βίσση ή η Βανδή. Τέλος πάντων, καλή και η Βίσση, καλή και η Βανδή και κλείσαμε.

Το Μουντιάλ ήταν μια χαρά, μακάρι και τα επόμενα να είναι τουλάχιστον το ίδιο.
Λίγο πριν τους ημιτελικούς, κάνοντας μια τηλεγραφική αναφορά σε όσα είδαμε, είχα προτρέξει γράφοντας πως «το ποδόσφαιρο οδηγείται στην πλήρη συστηματοποίηση και σε μερικά χρόνια, οι απόλυτοι αστέρες δε θα είναι οι αθλητές, αλλά οι προπονητές…».

Το είδαμε σε ολόκληρη τη διοργάνωση, ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που στο τέλος έμοιαζε με Γιούρο, χωρίς τις παραδοσιακές δυνάμεις από τη Λατινική Αμερική. Το βασικό χαρακτηριστικό των ομάδων από εκείνη τη γωνιά του πλανήτη ήταν το ατομικό ταλέντο, ο αυτοσχεδιασμός, η φαντασία, στοιχεία που οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ποτέ, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον.

Εκλεπτίζοντας ακόμα περισσότερο το εν λόγω πόρισμα, ενδεικτικό είναι πως οι ομάδες που προχώρησαν περισσότερο στο Μουντιάλ δεν ήταν απλά Ευρωπαϊκές, αλλά προέρχονταν από κεντρικό, βόρειο σημείο της ηπείρου, απουσίαζαν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, που παραπέμπουν περισσότερο σε Λατινοαμερικάνους.

Οι τέσσερις των ημιτελικών ήταν ξεκάθαρα ομάδες προπονητών, όπως και όλες σχεδόν οι ομάδες, απλώς δε μπορούν να κερδίζουν όλοι. Ακόμα και οι παίκτες που ξεχώρισαν, διακρίθηκαν μέσα από το σύνολο.

Η Κροατία για παράδειγμα, πέρασε και δεν ακούμπησε από το Γιούρο της Γαλλίας δυο χρόνια πριν, έχοντας στο ρόστερ της μάλιστα και Μάντζουκιτς και Μόντριτς και Βίντα και Ράκιτις και Πέρισιτς και Κάλινιτς και Σούμπασιτς, όλους τους στυλοβάτες της εκπληκτικής της πορείας στα γήπεδα της Ρωσίας και μάλιστα δυο χρόνια νεότερους.

Κάτι ανάλογο ισχύει για τους Άγγλους, έχουμε δει Αγγλίες με περισσότερο ταλέντο, όχι όμως τόσο αποτελεσματικές.

Θα αντιπαραθέσει κάποιος τη Γαλλία που είχε τον ίδιο προπονητή και στο δικό της Γιούρο, μιλάμε όμως για ομάδα που πήγε σε δυο τελικούς, δεν υπήρχε τόσο θεαματική μεταμόρφωση, η συνολική εικόνα μετράει, όχι ένα παιγνίδι.

Το ότι στο ποδόσφαιρο -και όχι μόνο- κυρίαρχο ρόλο παίζει πλέον το σύστημα και η τακτική και λιγότερο οι αθλητές που απλώς υπηρετούν αυτό το σύστημα οπότε οι αστέρες του μέλλοντος θα είναι οι προπονητές, δεν είναι κάτι που το διαπιστώσαμε σε αυτό το Μουντιάλ, απλώς το εμπεδώσαμε.

Σας έγραφα πρόσφατα πως με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις, πως ο Λουτσέσκου φέτος στον ΠΑΟΚ, παρουσίασε εξαιρετική ομάδα, με το υλικό του Ίβιτς κατά βάσει.

Αν θέλετε να πάμε και παλιότερα και σε άλλο άθλημα, ο μπασκετικός Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο του final 4 παίζοντας εκπληκτικό μπάσκετ με προπονητή τον Ίβκοβιτς, που διαχειρίστηκε το ίδιο σχεδόν υλικό με τον καρπαζοεισπράκτορα στην Ευρώπη, Ιωαννίδη.

Υπάρχει και η Γερμανία του Λεβ από την άλλη που απέτυχε με τον ίδιο προπονητή και το ίδιο υλικό, ας μην τα κάνουμε όλα αχταρμά όμως, ο ρόλος του προπονητή είναι κυρίαρχος μεν, δεν εξαρτάται όμως αποκλειστικά από εκείνον. Μπορεί να «προδοθεί» από μια κακή μέρα ενός αθλητή, μια άβολη διασταύρωση, αν πχ η Πορτογαλία του Σάντος δεν έτρωγε γκολ στα χασομέρια με πέναλτι από το Ιράν, δε θα είχε αντίπαλο τη δυνατή Ουρουγουάη και η πορεία της θα ήταν διαφορετική.

Το ότι οι προπονητές παίζουν πλέον τον πιο καθοριστικό ρόλο δε σημαίνει πως είναι οι σκακιστές που πηγαίνουν τα πιόνια όπου θέλουν, ανθρώπους διαχειρίζονται, με τις πιθανότητες παίζουν.

Ρόλος τους είναι να τις αυξάνουν, από ένα σημείο και μετά, παίζουν και άλλα πράγματα το ρόλο τους.

Είναι περίπου όπως οι σεφ, αυτοί θα απογειώσουν τις αισθήσεις του ουρανίσκου. Με μέτρια υλικά ο Μαμαλάκης μπορεί να σου κάνει πεντανόστιμο παστίτσιο, αν δώσεις καλύτερα και ακριβότερα σε μένα που οι γνώσεις μου εξαντλούνται στα τηγανιτά αυγά, θα ψάχνεις το τηλ από το ντελιβεράδικο της γειτονιάς…