Η ραψωδία ενός πολεμιστή

Θα ήταν βολικότερο μετά το τέλος του τελικού. Εκ του ασφαλούς, που λένε. Δεν θα ήταν δίκαιο όμως, μιας και ότι και να συμβεί σε αυτό το τελευταίο ματς του Παγκοσμίου κυπέλλου έχει ήδη «κλειδώσει» το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής αυτού του Μουντιάλ. Ποιος αξίζει να φορέσει σμόκιν και παπιγιόν τον Δεκέμβρη προκειμένου να απολαύσει το προνόμιο της υποψηφιότητας για την «Χρυσή Μπάλα».

Φυσικά ο Λούκα Μόντριτς. Ο πιο σημαντικός ασήμαντος ποδοσφαιριστής του κόσμου. Κάποιος που δεν αποτελεί μέρος του «star system», που δεν υποστηρίζεται από μεγάλους χορηγούς, κάποιος που βρίσκεται πια σε μια ηλικία που τα καλύτερα είναι πίσω και όχι μπροστά. Βρίσκεται πέντε χρόνια στη Μαδρίτη (257 συμ.), έχοντας αλλάξει τα χαρακτηριστικά της μεσαίας γραμμής της Ρεάλ, έχει κατακτήσει τέσσερα Τσάμπιονς Λιγκ και δεν είδε το όνομα του ποτέ στη βιτρίνα. «Κάτω» από τον μεγάλο Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Μαρσέλο, τον Κρόος, τον Μπέιλ, τον Μπενζεμα. Γεννήθηκε Κροάτης και όχι Βραζιλιάνος, Αργεντινός, Γερμανός, Ισπανός. Κάνει πράγματα στο γήπεδο που δεν… κόβονται με το μαχαίρι, ούτε αποκαλύπτονται στην πραγματική τους διάσταση από τη στατιστική.

Ένας «εγκέφαλος» που όπως φαίνεται έμελλε να κάνει την επανάσταση του στα γήπεδα της Ρωσίας, με το εθνόσημο στο στήθος. Χώρα των 3-4 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η Κροατία. Χώρα με τεράστια αθλητική παράδοση σε όλα τα επίπεδα, αλλά ζαλισμένη ακόμη από τα χτυπήματα ενός σπαρακτικού πολέμου. Αυτό που κάνει στο Μουντιάλ δεν έχει προηγούμενο. Και μόνο ότι έχει να βρεθεί σε τελικό κάποιος όχι… επίλεκτος από το 1962 τα λέει όλα.

Ο Μόντριτς είναι η ψυχή αυτής της ομάδας. Ένας τύπος που πέρα από την βαθιά ποδοσφαιρική του ποιότητα, δεν σου επιτρέπει να διανοηθείς πως… θα κάνεις μια κούρσα λιγότερη από εκείνον, πως θα σταματήσεις μια προσπάθεια στη μέση. Όσο τρέχει εκείνος, υποχρεωτικά τρέχουν και οι υπόλοιποι. Όσο παλεύει εκείνος, είναι δεδομένο ότι κανείς δεν σκέφτεται έστω να σταματήσει. Πέρασε από δύο παρατάσεις η Κροατία, και έδωσε την εντύπωση πως πάει στον ημιτελικό με την Αγγλία έχοντας ανάγκη για φιάλες οξυγόνου. Βρέθηκε πίσω στο σκορ από την πολύ καλή ομάδα του Σάουθγκέιτ, και εκεί που οι περισσότεροι πίστεψαν πως το ταξίδι τελείωσε έβγαλε… νύχια και μεταμορφώθηκε σε θεριό ανήμερο. Τίποτα δεν συνέβη τυχαία στην περίπτωση της.

Οι Άγγλοι επέλεξαν στο τελευταίο ματς της φάσης των ομίλων να μην… δυσαρεστηθούν από την ήττα με το Βέλγιο μιας και αυτό το αποτέλεσμα τους έστειλε στο… εύκολο μονοπάτι. Οι Κροάτες για να βρεθούν από αυτή την πλευρά του δρόμου ισοπέδωσαν την Αργεντινή του Μέσι. Είναι εκείνοι που έσβησαν το όνειρο της οικοδέσποινας Ρωσίας, εκείνοι που και σήμερα αν και ισχυρό αουτσάιντερ σου δίνουν την αίσθηση πως θα πουλήσουν πολύ ακριβά το… τομάρι τους. Είναι η ομάδα των ποδοσφαιριστών και όχι του προπονητή. Είναι η ομάδα που έβαλε το «εγώ» κάτω από το «εμείς» γιατί αυτό αποφάσισε ο Μόντριτς.

Αν η Ρεάλ θα τον βγάλει τώρα στη βιτρίνα; Τώρα που έφυγε ο CR 7, τώρα που μπορεί να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Όχι. Ήδη ετοιμάζονται αφίξεις στη Μαδρίτη με πρώτη αυτή του Αζάρ. Ποιος νοιάζεται όμως στα αλήθεια για τη βιτρίνα, όταν εκτιμά το αληθινό ποδόσφαιρο;