Το κλικ των Γάλλων και η ελπίδα των Κροατών

Συνηθίζω όταν παρακολουθώ κάποιο παιγνίδι για το οποίο πρέπει να ανεβάσω κάποιο μπλοκ μετά τη λήξη του, να το «γράφω» μέσα στο μυαλό μου, την ώρα που το βλέπω. Στο τέλος, απλώς αποτυπώνω της σκέψεις που έχω ήδη κάνει με μια σειρά και κάπως πιο χτενισμένες.

Στο πρώτο ημίχρονο του δεύτερου ημιτελικού του Μουντιάλ ανάμεσα σε Αγγλία και Κροατία, με εντυπωσίασε η δύναμη των Άγγλων, δεν έχασαν ούτε μια προσωπική μονομαχία. Μα ούτε μια…Ο φουκαράς ο Μόντριτς έμοιαζε εντελώς εγκλωβισμένος, έκανε τις κλασικές κινήσεις-ζιζανίου που συνηθίζει και μονίμως έπεφτε πάνω σε κάποια ντουλάπα, που δε χρειαζόταν ούτε να τρέχει γρήγορα, ούτε να έχει την ευλυγισία του αντιπάλου του. Αρκεί που έσβηνε το οπτικό πεδίο του. Στις δύο-τρεις υποψίες ευκαιριών που πήγαν να δημιουργήσουν οι Κροάτες, οι αντίπαλοι τους έβγαλαν εκτός θέσης με τα κορμιά τους και μάλιστα άνετα, πριν γίνουν απειλητικοί.

Στις ισάριθμες καθαρές ευκαιρίες των Άγγλων μάλιστα, οι τελευταίοι νόμιζες πως έκαναν προπόνηση. Σε αυτές συμπεριλαμβάνω κι εκείνη με το δοκάρι του Κέιν, άσχετα αν -κακώς- υποδείχτηκε οφ σάιντ. Είναι ενδεικτική φάση του ρελαντί ρυθμού με τον οποίον οι Άγγλοι κρατούσαν την τύχη στα χέρια τους. Αν ήμουν φαν του στοιχήματος, θα πόνταρα καλά λεφτά στην πρόκρισή τους. Ούτε μου αρέσει το σπορ όμως και τις ελάχιστες φορές που έχω παίξει, κριτήριο ήταν πάντα η απόδοση του πονταρίσματος…

Τέλος πάντων, με βάση την εικόνα του πρώτου μισού είχα ήδη αρχίσει να γράφω το πανηγυρικό κείμενο στο μυαλό μου για την πρόκριση της Βασίλισσας Λίζα, αλλά στη συνέχεια μας τα έδωσαν οι Κροάτες και τα κάναμε κορνίζα.

Το σημείο υπεροχής των Άγγλων μάλιστα, δεν ήταν από τα λεγόμενα αναστρέψιμα, όπως πχ το τρέξιμο όπου υπάρχει ο κίνδυνος κούρασης. άσχετα αν σε όλο το τουρνουά, ήταν ίσως το πιο δυνατό σημείο τους. Για να άλλαζε η κατάσταση, οι Κροάτες θα έπρεπε να βάλουν μέσα την ομάδα μπάσκετ, πόλο, ή να προλάβουν σε ένα δεκάλεπτο να κάνουν μαζεμένη την προπόνηση που έκανε ο Καχιασβίλι, για να αποκτήσουν εκτόπισμα.

Δε συνέβη κάτι από τα δυο κι όμως, η εικόνα του αγώνα άλλαξε εντελώς, οι Κροάτες έγιναν οι απόλυτοι κυρίαρχοι.

Η μόνη θεωρητική εξήγηση που μπορώ να δώσω έχει να κάνει με την απειρία των Άγγλων. οι περπατημένοι Κροάτες κατάφεραν να γυρίσουν ένα παιγνίδι, ξεκινώντας το δεύτερο ημίχρονο όντας πίσω στο σκορ. Οι Άγγλοι που ξεκίνησαν με γκολ από νωρίς, κατάφεραν να μην καθαρίσουν το ματς όντας πολύ ανώτεροι στο πρώτο 45λεπτο.

Και μόλις έφαγαν το γκολ, παρέδωσαν πνεύμα, ήταν ξεκάθαρο πως τα είχαν χαμένα.

Αν τα δεδομένα ήταν αντίστροφα, οι Κροάτες θα είχαν τελειώσει το ματς στο Α μέρος, οι Άγγλοι δεν υπήρχε περίπτωση να ανατρέψουν σε βάρος τους σκορ, εδώ δε μπόρεσαν να κρατήσουν το υπέρ τους.

Παίζει μεγάλο ρόλο η εμπειρία, στον ημιτελικό Γαλλίας-Βελγίου, ο παίκτης αποκάλυψη των τρικολόρ ο Εμπαπέ, που δικαίως συγκέντρωσε όλα τα φώτα πάνω του, έκανε τις περισσότερες επιπολαιότητες. Αν είχε κάποια ελπίδα να γυρίσει το ματς το Βέλγιο, ήταν εξ αιτίας ατομικών λαθών του Γάλλου, που χάριζε τη μπάλα προσπαθώντας να την κρατήσει.

Ειδικά σε φάσεις που η μπάλα καίει, το απλό είναι το ασφαλέστερο, θέλει και εμπειρία όμως που ένα 19χρονο παιδί δε μπορεί να έχει, για τον ίδιο λόγο που δε διαθέτει και το νεανικό συγκρότημα της come on England.

Ουδείς γεννήθηκε έμπειρος άλλωστε, όλοι έπαθαν μέχρι να μάθουν.

Είναι ίσως το μόνο σημείο στο οποίο δίνω τύχη στους Κροάτες στον τελικό, για τη Γαλλία ισχύει ότι είχα γράψει πριν τον ημιτελικό, πως είναι ένα κλικ παραπάνω και έχει τον πρώτο λόγο.

Και είναι κάτι που το κάνω, εξ΄αιτίας της εικόνας του ημιτελικού, δε διαφορετική περίπτωση θα ψήφιζα Γαλλία, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Ακόμα και με 2-0 στην πλάτη οι Κροάτες είναι ικανοί να επιστρέψουν, οπότε ο τελικός έχει και φαβορί και αουτσάιντερ, μόνο που δεν είναι αδιαφιλονίκητα…