Αυτός ο κοντοπούτανος ο Μόντριτς

ΝΑ πω κι εγώ δύο λόγια για το Μουντιάλ. Κατ’ αρχήν, διανύοντας την έβδομη δεκαετία της ζωής μου, αδυνατώ να κατανοήσω τα οπαδικά, σε τέτοιο επίπεδο: Είμαι με τη Βραζιλία, είμαι με την Αγγλία, είμαι με την Αργεντινή. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Στα τουρνουά, βλέπεις και κρίνεις. Συμπαθείς και αντιπαθείς ομάδες. Ποδόσφαιρο είναι. Κάποια ομάδα θα σου γυαλίσει. Θα σου αρέσει, θα θέλεις να κερδίσει. Κάποια άλλη, θα σε νευριάσει και θα θέλεις να χάσει. Κατ αυτή την έννοια απόψε, είσαι με χίλια με τη Κροατία. Δεν είναι δυνατόν να είσαι άνθρωπος του ποδοσφαίρου και να μην θέλεις να το σηκώσει, αυτός ο κοντοπούτανος ο Μόντριτς. Ας μη βιαζόμαστε όμως. Θα φτάσουμε σιγά σιγά και στον τελικό.

-ΔΕΝ γινότανε δηλαδή να αντέξεις το θέαμα που παρουσίαζε η Πορτογαλία. Να μασάς και να φτύνεις. Ένα ποδόσφαιρο στο κουτουρού. Μπας και φτάσει η μπάλα στον Ρονάλντο, να κάνει τη δικά του. Τίποτα. Η μοναδική ομάδα του τουρνουά, που δεν μπορούσε να απειλήσει. Να κάνει μία τελική. Λάσπη. Ο Φερνάντο Σάντος, που οι Έλληνες αθλητικογράφοι, τον έχουν ανεβάσει στα Ιμαλάια της προπονητικής, εμφάνισε ένα καφενείο. Ήταν, τόσο της πλάκας η Πορτογαλία, που της έκανε εύκολα τρία η ανύπαρκτη η Ισπανία. Εύλογα στο νοκ άουτ, ήσουνα με την Ουρουγουάη.

-ΔΕΝ γινότανε να μην συμπαθήσεις το Βέλγιο. Καλή ομάδα. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα μπορούσε να κερδίσει τη Βραζιλία. Ποδοσφαιριστές με ταλέντο και προσωπικότητα, θα μπορούσαν να είχαν φτάσει στον τελικό και να το σηκώσουν. Συμπαθητική και η Αγγλία. Νέα παιδιά, χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο που τους έκανε ομάδα αυτός Σάουθγκεϊτ. Ήρεμος, ψυχρός με το προσωπικό του στυλ, πουκάμισο, γραβάτα, γιλέκο. Όσοι φύγανε, καλώς φύγανε. Ανύπαρκτη η Γερμανία, για λύπηση Αργεντινή, εκνευριστική η Ισπανία. Μέχρι να ολοκληρώσουν μια επίθεση είχε αλλάξει η μόδα. Ίσως αδικείται η Βραζιλία. Δίκαια πέρασε το Βέλγιο, αλλά όλες οι λεπτομέρειες του ματς, πήγαν κόντρα στην ομάδα του Τίτε.

-ΔΕΝ γίνεται στον τελικό να μην είσαι με τη Κροατία. Πάντα τα αουτσάιντερ ασκούν γοητεία. Πέστε μου εσείς, πόσες μικρές ομάδες έχετε δει εσείς στο ποδόσφαιρο, να έχουν νταηλίκι της Κροατίας; Ρεχάγκελ και Σάντος πήρανε το Γιούρο με το σύστημα-ταμπούρι. Άμυνα και άγιος ο θεός. Και καλά ξηγηθήκανε. Η Κροατία είναι η σπάνια περίπτωση μικρής ομάδας, που μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει μπάλα. Όταν Γαλλία και Αγγλία φυλάνε το κώλο τους, η Κροατία, χυμάει στον αντίπαλο και τον πιάνει, από το λαιμό. ( Όπως και το Βέλγιο).

-ΕΥΛΟΓΑ η Γαλλία είναι το φαβορί. Καλή ομάδα, φρέσκια, γρήγορη με ταλέντο. Είναι αντιπαθής όμως αυτός ο Ντεσάν. Να έχεις τέτοια καθαρόαιμα άλογα και να τραβάς συνέχεια το χαλινάρι. Καταλαβαίνεις τη σημασία της νίκης και κατ επέκταση και τη σκοπιμότητα σε τέτοια παιχνίδια. Αν ήμουν Γάλλος δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Το αποτέλεσμα θα με ενδιέφερε και μόνο. Από τη στιγμή όμως, που είμαι τρίτος, δεν μπορώ να βλέπω αυτή την ομάδα, να παίζει για το μισό-μηδέν. Να αδικεί τον εαυτό της. Δεν είναι αυτή η ομάδα, Ελλάδα του 2004, να ψάχνει το γκολ από τα στημένα με κεφαλιές του Δέλλα και του Χαριστέα.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και είμαι με την Κροατία. Είμαι με τον Μάτζουκιτς, τον Ράκιτιτς και τις λοιπές μπαλαδόφατσες. Δεν γίνεται να είσαι άνθρωπος, του ποδοσφαίρου και να μη θέλεις να το σηκώσει ο Μόντριτς. Παιχταράς αυτός ο Εμπαμπέ. Αέρας. Και συμπαθητικό παιδί. Μπορεί να είναι 19, αλλά δεν ξέρεις, αν θα έχει άλλη ευκαιρία να παίξει σε τελικό Μουντιάλ. Αυτό το Μουντιάλ ωστόσο μέχρι τις 6μμ της Κυριακής που θα σφυρίξει τη σέντρα ο Πιτάνα είναι το Μουντιάλ του Μόντριτς. Σε όσα γήπεδα έπαιξε έφαγε σίδερα και το χορτάρι. Αν υπάρχει θεός του ποδοσφαίρου, μία μικρή βοήθεια σ’ αυτή την Κροατία, πρέπει να τη δώσει. Τη δικαιούται.

Στη μουσική επιλογή Wynton Marsalis-Dead Man Blues.

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει