Η εντυπωσιακή ανάλυση του Χόρχε Βαλντάνο για τον τελικό του Μουντιάλ

Μία άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση, της οποίας επιμελήθηκε ο άλλοτε επιθετικός της εθνικής Αργεντινής και της Ρεάλ Μαδρίτης, Χόρχε Βαλντάνο, δημοσιεύτηκε στον Guardian σχετικά με τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας, που διεξάγεται το απόγευμα της Κυριακής (15/07, 18:00).

Σε αυτές ο 62χρονος αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η Κροατία μπορεί να βάλει δύσκολα στην «τακτοποιημένη», όπως τη χαρακτηρίζει στον τίτλο, Γαλλία του Ντιντιέ Ντεσάμπ, ενώ αναφέρεται εκτενώς στις διαφορές των δύο ομάδων σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο. Εξηγεί πώς η φιλαλίστ του Euro 2016 ξεχωρίζει για την οργάνωσή της, παρά το γεγονός ότι διαθέτει τεράστια ποδοσφαιρική ποιότητα, ενώ αποσαφηνίζει αυτό που, κατά τη δική του άποψη, κάνει την Κροατία μία ιδιάζουσα και τρομερά ευφυή ομάδα.

Ξεκινάει υπογραμμίζοντας πως «η Γαλλία είναι προϊόν του προπονητής της και η Κροατία των ποδοσφαιριστών της», ενώ καταπιάνεται πρώτα με τους «τρικολόρ», επισημαίνοντας ότι «οι Γάλλοι παίκτες είναι γιοι μιας ακαδημίας που έχει ξοδέψει πολλά χρόνια θέτοντας σε προτεραιότητα τις τεχνικές ικανότητες, συνοδευόμενες από ένα τέλειο αθλητικό πακέτο. Η εθνική ομάδα έχει μεγάλη ποικιλία παικτών όπως οι Σαμουέλ Ουμτιτί, Πολ Πογκμπά, Αντουάν Γκριεζμάν, Ενγκολό Καντέ και Κιλιάν Εμπαπέ, όλοι τους παίκτες – βιτρίνα, τεχνικά ταλαντούχοι που λαμβάνουν διεθνή αναγνώριση».

Συνεχίζει εξηγώντας πως παρά την τεράστια ποιότητά τους, ο Ντεσάμπ ουδέποτε τους επιτρέπει να «σπάνε τη δομή της ομάδας. Είναι φανατικός με την οργάνωση, ένας από αυτούς τους προπονητές που δεν βλέπει καμία δικαιολογία για έναν παίκτη να μην τρέχει και στα 90 λεπτά που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο».

Το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Βαλντάνο για να στηρίξει την πεποίθησή του για τον Ντεσάμπ αφορά στον Ουσμάν Ντεμπελέ της Μπαρτσελόνα. Συγκεκριμένα, υποστηρίζει πως «η εθνική Γαλλίας ξεκίνησε με τον Ντεμπελέ στην ενδεκάδα στο τουρνουά, που είναι ευκίνητος, ικανός και με τα δύο πόδια, αλλά λίγο ασυνεπής, όπως κάθε ταλαντούχος νεαρός. Και τελειώνει με τον Ολιβιέ Ζιρού, ο οποίος ακόμα δεν έχει σκοράρει, αλλά εκπληρώνει τον πρώτη από τις δέκα εντολές του Ντεσάμπ. Κυνηγά οτιδήποτε κινείται».

Εν συνεχεία αναφέρει πως η Γαλλία «οργανώνεται σωστά, δουλεύει πάρα πολύ και είναι πνευματικά αφοσιωμένη, με μια ικανότητα να παίρνει το καλύτερο δυνατό από τα στημένα, έτσι όλα μαζί έδωσαν στη Γαλλία μια ανταγωνιστικότητα που τη γέμισε με αυτοπεποίθηση. Είναι το καλύτερο παράδειγμα πραγματιστικής προσέγγισης που εμφανίστηκε στη Ρωσία».

Όσο για την Κροατία και το πώς η ομάδα του Ζλάτκο Ντάλιτς μπορεί να βάλει δύσκολα στους «τρικολόρ», τόνισε πως «είναι διαφορετική. Είναι αθλητές που παίζουν ποδόσφαιρο και δίνουν μια διαφορετική εντύπωση, καθότι η εκπαίδευσή τους τούς επιτρέπει να κοιτάξουν πίσω από το παιχνίδι. Υπάρχει επίσης ένα εθνικιστικό πάθος ανάμεσά τους, το οποίο μεγαλώνει λόγω της επίδρασης των πολέμων και φαίνεται να τους ωθεί στο να πετυχαίνουν αυτό που κατά τα φαινόμενα φαίνεται απίστευτο. Είναι η απόδειξη αυτού του Μουντιάλ ότι ο εγκέφαλος μπορεί να κάνει τρομερά πράγματα στο σώμα. Αν μια ομάδα είναι ένα μέρος του μυαλού, ένα μέρος που εγείρει συναισθήματα, είναι το τέλειο παράδειγμα».

Δεν παραλείπει να αποθεώσει τον Λούκα Μόντριτς, δηλώνοντας πως «είναι ένα από εκείνους τους παίκτες οι οποίοι, προκειμένου να συγκεντρωθούν, χρειάζεται μόνο να επανασυνδεθούν με την μπάλα. Η μπάλα, εν τω μεταξύ, είναι ενθουσιασμένη που συνδέεται με τον σοφότερο παίκτη του τουρνουά».

Στον επίλογο και μιλώντας για το τι κάνει την Κροατία ξεχωριστή, σημειώνει ότι «δεν είναι η προσπάθεια που τους έφερε μέχρι εδώ, ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτή. Αυτοί οι τύποι χρειάζονται μισή ώρα για να καταλάβουν το παιχνίδι και μετά αρχίζουν να το πηγαίνουν εκεί που θέλουν, μέσω της συλλογικής μνήμης που χτίζουν στη διάρκεια της προσπάθειας κατανόησης ενός παιχνιδιού που δεν είναι επιστήμη, αλλά γεμάτο μυστικά. Δεν φαίνονται να έχουν την οργάνωση ενός στρατού που ακολουθεί εντολές που δίνονται από απόσταση, από έναν στρατηγό.

Αντιθέτως, συγχρονίζονται στο ρυθμό του παιχνιδιού με το ένστικτό τους, επιχειρώντας να το κατανοήσουν πρώτα και ύστερα να πάρουν τον έλεγχό του. Απόδειξη της ευφυΐας τους είναι ότι κανείς δεν έχει ελευθερίες, κανείς δεν προσπαθεί να κάνει κάτι που δεν του επιτρέπει η ικανότητά του. Αυτό είναι ένα σημαντικό στοιχείο, διότι αν είναι αμαρτία να αρνηθείς την ελευθερία σε έναν άνθρωπο με τεράστιο ταλέντο, είναι ρίσκο να δώσεις ελευθερία σε έναν άνθρωπο που δεν έχει καθόλου ταλέντο».