Βέλγιο – Αγγλία 2-0

Δεν είναι τυχαίο ότι η UEFA αρνείται να υιοθετήσει το μοντέλο του μικρού τελικού στις διοργανώσεις της. Είναι ψυχοφθόρο και καταπονητικό ματς για τις ομάδες που συμμετέχουν, δίχως ουσία και ενδιαφέρον. Ωστόσο, αν και πολλοί ποδοσφαιριστές το βλέπουν σαν καταναγκαστικό έργο, είναι παράλληλα η ευκαιρία τους να «ξεμουδιάσουν» και να χαρούν περισσότερο το ποδόσφαιρο αυτό καθ’ αυτό, χωρίς τον «μπαμπούλα» του αποτελέσματος πάνω απ’ τα κεφάλια τους και αντικρίζοντας τη διοργάνωση όπως ακριβώς την αντικρίζουμε εμείς, οι «κοινοί θνητοί». Ως μια γιορτή. Γι’ αυτό και στο τέλος της ημέρας, καταλήγουν να χαρίζουν θέαμα και ένα καλό «πρόγευμα» του εκάστοτε τελικού. Άλλωστε, οι δύο ομάδες που βρέθηκαν στον φετινό, άνηκαν, το λιγότερο, στις 5-6 καλύτερες του τουρνουά.

Βέβαια, τα περί θεάματος σήμερα ίσχυσαν μόνο για τους Βέλγους, οι οποίοι κέρδισαν με 2-0 τους Άγγλους και κατέκτησαν την τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κόντρα η οποία έδειξε κομματιασμένη ψυχολογικά λόγω του αποκλεισμού από την Κροατία στον ημιτελικό. Με «μαέστρο» τον Κέβιν ντε Μπρόινε, τη δυναμική επιστροφή του Τομάς Μενιέ στην ενδεκάδα, αλλά και έχοντας τους Εντέν Αζάρ και Ρομελού Λουκάκου σε εξαιρετικό απόγευμα, οι «κόκκινοι διάβολοι» κυριάρχησαν. Άψογη αμυντική λειτουργία, με την ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ να έχει μόλις ένα αξιόλογο 20λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο. Θέαμα, με αποκορύφωμα τα ασταμάτητα τριγωνάκια στον άξονα, τους αυτοματισμούς και το παιχνίδι της μίας επαφής. Τελικές προσπάθειες, από σχεδόν κάθε ποδοσφαιριστή της από τη μέση και μπροστά. Κατοχή της μπάλας και απόλυτος έλεγχος του ρυθμού. Δεν τους έλειψε τίποτα.

Στην αντίπερα όχθη, μια Αγγλία που εμφανίστηκε αναισθητοποιημένη στο πρώτο μέρος, δείχνοντας ξεκάθαρα την αρνητική επίδραση του αποκλεισμού από την Κροατία. Η ευκολία με την οποία χανόταν η μπάλα στο πρώτο μισό του αγώνα ήταν ενδεικτική. Κάποια στιγμή οι «κόκκινοι διάβολοι» έμειναν με δέκα ποδοσφαιριστές για μόλις δύο λεπτά, λόγω τραυματισμού του Σαντλί. Και μέσα σε αυτό το διάστημα, παρά την υπαραριθμία τους, οι Άγγλοι «κατόρθωσαν» να δεχθούν αντεπίθεση με τέσσερις Βέλγους εναντίον τριών Άγγλων! Η είσοδο των Τζέσε Λίνγκαρντ και Μάρκους Ράσφορντ στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους έδωσε «πνοή» για μερικά λεπτά, αλλά όχι και ουσία. Η μεγάλη ευκαιρία του Ντάιερ στο 76ο λεπτό κατέληξε στα δίχτυα του Πίκφορντ, καθώς ο Αλντερβάιρελντ ήταν απομάκρυνε εκατοστά πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή και κάπου εκεί ήρθε το τέλος οι ελπίδες της Αγγλίας έλαβαν τέλος.

Το πρώτο γκολ του Βελγίου επιτεύχθηκε από τον Τομάς Μενιέ στο 5ο λεπτό, έπειτα από έξοχη κάθετη του Λουκάκου και γύρισμα του Σαντλί, ενώ το δεύτερο έπειτα από πάσα του Ντε Μπρόινε, ιδανικό κοντρόλ του Αζάρ και άψογο τελείωμα του μεσοεπιθετικού της Τσέλσι στο 82ο. Οι Βέλγοι δικαιούνται να έχουν παράπονα μόνο από τον Λουκάκου και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «τελείωμα». Αν ο 25χρονος ήταν αρκετά συγκεντρωμένος ώστε να εκμεταλλευτεί τις υπέροχες κάθετες του Ντε Μπρόινε, τώρα θα κάναμε λόγο για… ντροπιαστικό αποκλεισμό των «τριών λιονταριών».

Αυτή τη φορά, το 2018, το Βέλγιο ήταν η ομάδα που είπε το «γλυκόπικρο» αντίο. Μπορούμε να χαρούμε για το άθλημα, διότι η ομάδα του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ το άξιζε, τουλάχιστον εν συγκρίσει με τη σημερινή αντίπαλό της. Όπως ακριβώς το άξιζε και η Ολλανδία κόντρα στη Βραζιλία το 2014. Βλέπετε, σε ένα βαθμό, αυτό συμβαίνει όταν το άγχος αποβάλλεται πλήρως. Επικρατεί αξιοκρατία. Όσο για τους Άγγλους, το επικοινωνιακό «τρυπάκι» του «It’s coming home» τους κόστισε αφάνταστα. Το πίστεψαν πολύ, το έχασαν απότομα και έπεσαν σε ποδοσφαιρική κατάθλιψη, με συνέπεια να αποχαιρετήσουν το θεσμό με άδοξο τρόπο.

Βέλγιο (Ρομπέρτο Μαρτίνεθ): Κουρτουά, Αλντεβάιρελντ, Κομπανί, Βερτόνχεν, Μενιέ, Τίλεμανς (78′ Ντεμπελέ), Βίτσελ, Σαντλί (39′ Βερμάλεν), Ντε Μπράινε, Λουκακού (60′ Μέρτενς), Ε. Αζάρ.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αγγλία (Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ): Πίκφορντ, Τζόουνς, Στόουνς, Μαγκουάιρ, Ντάιερ, Τρίπιερ, Λόφτους Τσικ (84′ Άλι), Ντελφ, Ρόουζ (46′ Λίνγκαρντ), Κέιν, Στέρλινγκ (46′ Ράσφορντ).