Μουντιάλ : Το ματς των απογοητευμένων ή μήπως όχι;

Σήμερα το απόγευμα γίνεται ο μικρός τελικός του Μουντιάλ της Ρωσίας ανάμεσα σε Βέλγιο και Αγγλία. Για αρκετούς το συγκεκριμένο ματς είναι αυτό που λέμε ο τελικός της παρηγοριάς. Δύο ομάδες που έφθασαν στην πηγή, αλλά δεν κατάφεραν να δροσιστούν.

Είναι όμως έτσι ή όχι; Μπορεί σε ένα τέτοιο ματς να βρει κίνητρο ένας παίκτης να κυνηγήσει τη νίκη ή μια τρίτη θέση σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο είναι αυτό που λέμε παρηγοριά στον άρρωστο; Πρακτικά δεν θα ακούσεις ποτέ σε κανένα βιογραφικό ή συνέντευξη ποδοσφαιριστή να καυχιέται για μια τρίτη θέση ακόμα και αν πρόκειται για μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Σίγουρα όλοι μνημονεύουν και θυμούνται τον πρώτο άντε και τον φιναλίστ.

Σίγουρα όλοι όσοι βρεθούν σήμερα στο χορτάρι του γηπέδου της Αγίας Πετρούπολης θα προτιμούσαν να βρίσκονταν αύριο στη Μόσχα. Σίγουρα όσοι βρεθούν στις κερκίδες σήμερα θα προτιμούσαν η εθνική της χώρας τους να είχε προκριθεί στον μεγάλο τελικό. Παρόλα αυτά, όμως, η τιμή του να είσαι τρίτος στον κόσμο είναι μεγάλη, η επιτυχία επίσης, ειδικά αν πρόκειται για χώρες που δεν έχουν βαρεθεί να σηκώνουν τρόπαια ή να παίζουν τελικούς. Βέλγιο και Αγγλία έχουν πολύ καιρό να βρεθούν τόσο βαθιά σε μια διοργάνωση όποτε δεν τους » παίρνει» να αδιαφορήσουν σήμερα.

Οι Βέλγοι στην ιστορία τους έχουν βρεθεί μόλις μια φορά ακόμα σε μικρό τελικό, το μακρινό 1986 πριν από 32 χρόνια, όταν η Αργεντινή του κορυφαίου όλων, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, τους έφραξε το δρόμο προς τον τελικό. Η τωρινή φουρνιά τους είναι, ίσως, μετά από εκείνη του Μουντιάλ του Μεξικό η πιο ταλαντούχα όποτε τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι παίκτες του Μαρτίνεθ προσπάθησαν, έκαναν ανατροπή με την Ιαπωνία, πέταξαν έξω ένα από τα μεγαθήρια τη Βραζιλία, αλλά η Γαλλία αποδείχθηκε εμπόδιο ανυπέρβλητο.

Η γενιά αυτή έχει την ευκαιρία να κάνει το κάτι παραπάνω από τους προηγούμενους τερματίζοντας τρίτη. Γιατί λοιπόν να αδιαφορήσουν σήμερα; Οι Άγγλοι από την άλλη μπορεί ως όνομα να είναι μεγαλύτερο από τους αντιπάλους τους, μπορεί να έφθασαν μια ανάσα από τον τελικό, για πρώτη φορά μετά από 28 ολόκληρα χρόνια, αλλά και αυτοί απόψε διεκδικούν την καλύτερη θέση τους σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εδώ και μισό και πλέον αιώνα. Από την κατάκτηση του 1966, μοναδική ως τώρα στην ιστορία τους, μόλις μια φορά πήγαν, εκτός από τη φετινή, να επαναλάβουν το επίτευγμα τους αυτό το 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας, όποτε γιατί να παρουσιαστούν μπλαζέ;

Όπως και να έχει, ότι και να ισχύει πριν την έναρξη της αναμέτρησης, όσο και αν οι ομάδες, οι παίκτες, οι προπονητές και οι φίλαθλοι των δύο χωρών να είναι πικραμένοι και απογοητευμένοι με το σφύριγμα του διαιτητή όλα θα αλλάξουν. Μπορεί οι Αμερικάνοι να λένε ότι ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα, πόσο μάλλον ο τρίτος, αλλά οι Γιάνκις βρε αδερφέ δεν παίζουν μπάλα, δεν ξέρουν από ποδόσφαιρο….