Αυτή η Αγγλία δεν είναι… ίδια

Και να που αυτή η Εθνική Αγγλίας, η οποία πριν από το Μουντιάλ δεν έπειθε σχεδόν κανέναν, κατάφερε να φτάσει στους «4» της διοργάνωσης. Κρατώντας χαμηλούς τόνους και αφήνοντας τον… μεγαλοϊδεατισμό του παρελθόντος η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ πέτυχε κάτι που είχε να επιτευχθεί από την ανδρική ομάδα της χώρας από το μακρινό Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία.

Χωρίς τα μεγάλα ονόματα όπως οι Χοντλ, Γκασκόιν, Λίνεκερ, Πλατ ή Μουρ, αλλά και άλλοι προγενέστεροι ή μεταγενέστεροι, το σύνολο του 47χρονου τεχνικού έφτασε «αθόρυβα» και «σβηστά» στις 4 κορυφαίες ομάδες.

Σίγουρα η Αγγλία δεν διαθέτει κάποια ομάδα που… τρομάζει, ούτε παίζει μπαλάρα, αλλά μετά από αρκετά χρόνια η Εθνική Αγγλίας είναι αυτό λέμε ομάδα. Και η πορεία της μέχρι τώρα δεν είναι τυχαία.

Μετά από τόσα «στραπάτσα» με διάφορους τεχνικούς εγνωσμένης αξίας (Ερικσον, Καπέλο, Χόντσον κ.α.) οι Αγγλοι φαίνεται πως έβαλαν μυαλό. «Επένδυσαν» σε έναν νεαρό και εξελίξιμο τεχνικό, «έχτισαν» τη νέα Εθνική Αγγλίας σε ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο και παράλληλα βασίστηκαν σε έναν νεανικό κορμό που δεν βασίζεται σε «βαριά» ονόματα και δεν προέρχεται απαραίτητα από τις 3-4 παραδοσιακά μεγάλες ομάδες της Premier League.

O προπονητής
Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ μπορεί να μην… γεμίζει το μάτι εκ πρώτης όψεως, ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τους προκατόχους του, ωστόσο η επιλογή του δεν ήταν τυχαία. Μετά την τριετή παρουσία του στη Μίντλεσμπρο (2006-2009), προσελήφθη στην τεχνική ηγεσία της Αγγλίας U21. Εκεί έκανε το ξεπέταγμά του, καθώς με ποσοστό νικών 81,8% (27 νίκες, 3 ισοπαλίες και ισάριθμες ήττες) στην τριετία 2013-2016 έλαβε το «διαβατήριο» για να κάτσει στον πάγκο της ανδρικής ομάδας.

Το μεγάλο ατού του νεαρού τεχνικού όμως ήταν ότι έμαθε από «πρώτο χέρι» το νέο «αίμα» του αγγλικού ποδόσφαιρου, καθώς υπό τις οδηγίες του «εκκολάφθηκαν» οι παίκτες που βλέπουμε σήμερα να έχουν φτάσει τα «τρία λιοντάρια» στην 4άδα του Μουντιάλ. Με λίγα λόγια ο Σάουγκεϊτ ήρθε κοντά τους από τα μικρά τους χρόνια και έτσι είναι σαφώς πιο εύκολο γι αυτόν να τους κουλαντρίσει και εκείνοι να τον υπακούν.

Το προπονητικό κέντρο «κόσμημα»
Στον σύγχρονο αθλητισμό, οι εγκαταστάσεις και τα μέσα που δίνεις σε μια ομάδα για να προετοιμαστεί και να προπονηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, παίζουν τεράστιο ρόλο. Έτσι η αγγλική ομοσπονδία και το κράτος γενικότερα δεν επένδυσε τυχαία στην κατασκευή του St George Park στο Μπέρτον, μιας κλασικής φιλήσυχης επαρχιακής πόλης της Αγγλίας, περίπου 175 χιλιόμετρα βόρεια του Λονδίνου.

Μιλάμε για ένα ασύλληπτης κατασκευής έργο, το οποίο άνοιξε τις πύλες του το 2012, έχοντας κοστίσει  9ψήφιο αριθμό εκατομμυρίων λιρών. Μεταξύ άλλων, διαθέτει 12 γήπεδα διεθνών διαστάσεων με γρασίδι αλλά και τεχνητές επιφάνειες καθώς και ένα κλειστό γήπεδο. Γενικότερα διαθέτει απίστευτες ανέσεις ενώ χρησιμοποιείται όχι  μόνο από την ανδρική ομάδα, αλλά και τις «μικρές» ομάδες της Αγγλίας, ακόμη και των γυναικών και μάλιστα ταυτόχρονα!

Το υποδειγματικό «πάντρεμα» του υλικού
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του αγγλικού ποδοσφαίρου εδώ και αρκετά χρόνια, ήταν ότι ενώ οι Άγγλοι ήταν εκείνοι που δίδαξαν την μπάλα στον υπόλοιπο κόσμο, είχαν απωλέσει την ταυτότητά τους. Από τη στιγμή που οι ιδιοκτήτες των ομάδων της Premier League διέθεταν τεράστια οικονομική επιφάνεια, το πρωτάθλημα της χώρας κατέκλυσαν κορυφαίοι παίκτες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, οι περισσότεροι εκ των οποίων αλλοδαποί. Ετσι οι γηγενείς έχασαν τον χρόνο συμμετοχής τους, με τον ρόλο τους να περιορίζεται και όλο αυτό να έχει αντίκτυπο στην εκάστοτε Εθνική ομάδα.

Κάτι που άλλαξε όμως τα τελευταία χρόνια, καθώς οι πρωταγωνιστές αυτής της Αγγλίας, αγωνίζονται για ικανοποιητικό χρόνο στις ομάδες τους και μάλιστα έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Εκεί είναι όμως που ο Σάουθγκεϊτ δεν… κώλωσε. «Εχτισε» μια ομάδα η οποία σε μεγάλο ποσοστό βασίζεται σε παίκτες που δεν αγωνίζονται απαραίτητα στις παραδοσιακές ομάδες της Premier League. Γιατί ακριβώς σε αυτά τα κλαμπ, οι ταλαντούχοι Αγγλοι (ανεξαρτήτου ηλικίας) βρίσκουν τον χώρο που τους αρμόζει για να αναδειχθούν.

Ετσι η συγκεκριμένη Αγγλία έχει πολύ… Τότεναμ (Ρόουζ, Τρίπιερ, Ντάιερ, Ντέλε Άλι, Κέιν), η οποία μπορεί να είναι ίσως η κορυφαία ομάδα που είχαν ποτέ οι «πετεινοί», όμως δεν παύει να μιλάμε για την 5-6 δύναμη στο ποδόσφαιρο της χώρας. Αυτοί «παντρεύτηκαν» ιδανικά με παίκτες όπως οι Ράσφορντ (Γιουνάιτεντ), Στέρλινγκ (Σίτι), Γουέλμπεκ (Άρσεναλ), Στόουνς (Σίτι) και τους υπόλοιπους, που απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των προπονητών τους στις μεγάλες ομάδες του νησιού.

Έτσι δημιουργήθηκε ένα «κράμα» που βγάζει υγεία, που έχει «ψημένους» ποδοσφαιριστές (παρότι οι περισσότεροι νεαροί) και που πάνω από όλα είναι ομάδα. Με προσανατολισμό, χωρίς «φανφάρες» σε συμπεριφορές και δηλώσεις και με στόχο το κοινό καλό. Που δεν γκρινιάζουν αν δεν παίζουν όσο θέλουν. Ενα σύνολο που αποδεικνύει οτι δεν έχει καμία ανάγκη από σταρ τύπου Μπέκαμ που ουσιαστικά την καπέλωναν και της έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό, μπλέκοντας και τα αδηφάγα ΜΜΕ που διψούσαν για σκάνδαλα και ίντριγκα.

Σε αυτή λοιπόν την Αγγλία που μετέχει σε αυτό το Μουντιάλ που το ένα «μεγαθήριο» αποχαιρετούν τη διοργάνωση μετά το άλλο, ποιος μπορεί να απαγορέψει πλέον ακόμη και την κούπα;