Οι ποδοσφαιρικές σχολές, είναι κάτι σαν τις πολεμικές τέχνες

Μου άρεσε πολύ το Μεξικό σήμερα, τα φώτα της δημοσιότητας συνηθίζουν να πέφτουν στους νικητές, κάπου κάπου και οι χαμένοι όμως παρουσιάζουν εξαιρετικά δείγματα γραφής, κάθε Μουντιάλ άλλωστε έχει χαρακτηριστικά κυπέλλου, δεν παίζουν όλοι με όλους.

Είναι και να σου πάνε οι διασταυρώσεις, αν πέσεις πάνω σε μια υπερδύναμη όπως η Βραζιλία, που ειδικά σε αυτή τη διοργάνωση μοιάζει να υποτάσσει το ταμπεραμέντο και την προσφορά θεάματος στην τακτική, οι ελπίδες μοιραία συρρικνώνονται.

Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό, πάντα υπήρχαν ομάδες που άξιζαν κάτι περισσότερο, αλλά έπεφταν σε αντίπαλο-βουνό.

Με όποια από τις άλλες εθνικές που πέρασαν από τους ομίλους να έπεφτε το Μεξικό, η πρόκριση θα ήταν 50-50, πάρτε παράδειγμα τη Γαλλία που θεωρητικά πέτυχε την πιο εμφατική πρόκριση, απέναντι όμως σε ομάδα που απλώς κουβαλούσε ιστορία και φανέλα, από ποδοσφαιρικής άποψης ήταν το απόλυτο μηδενικό.

Τους ισοφάρισε η Γαλλία και από τα κοντινά του σκηνοθέτη, οι παίκτες της Αργεντινής έμοιαζαν σα να βρίσκονται σε κηδεία, κανένα νεύρο ή μορφασμό αντίδρασης, έστω και εκνευρισμού. Πλήρης απάθεια, λες και είχαν πιει μπάφους και μάλιστα από Αλβανική σοδειά….

Αντίθετα με τους Μεξικανούς, περισσότερα θετικά σχόλια θα αποσπάσει η Ιαπωνία σήμερα, κυρίως λόγω της διακύμανσης του σκορ.

Οι πρώτοι είχαν ωραία ανάπτυξη αλλά δεν απείλησαν, οι Γιαπωνέζοι πέτυχαν δυο γκολ, άσχετα με το πως ήρθαν τα πράγματα στο φινάλε.

Δεν έχει και ποδοσφαιρική παράδοση η Ιαπωνία, αλλιώς τους μετράς σε σχέση με όλες τις ομάδες από εκείνη τη γωνιά της γης, γι’ αυτό και παραμένουν πάντα υπολογίσιμες δυνάμεις.

Τους Ιάπωνες τους έχουμε συνδέσει με πολεμικές τέχνες κατά βάσει, νομίζουμε όλοι πως είναι καλοί μόνο στο Αϊκίντο κι όμως, κλωτσάνε και το τόπι τελικά.

Αν και δε λέει τα πάντα, είναι ενδεικτικό πάντως πως δίνουν σταθερά το παρών σε Μουντιάλ, από το 98 μέχρι σήμερα, δεν έχουν λείψει ποτέ.

Κάτι που δείχνει πως οι άνθρωποι το προσπαθούν, επενδύουν όχι τόσο σε χρήματα, αλλά σε εργατοώρες για υποδομές και εκμάθηση των βασικών. Δεν είναι Κινέζοι που πληρώνουν εξωπραγματικά ποσά για να φέρουν μεγάλα ονόματα, αυτοί το πάνε ανάποδα αφού η πλειοψηφία των διεθνών τους αγωνίζονται σε καλά πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Με απλά λόγια, οι Ιάπωνες έχουν καταφέρει το αυτονόητο, να δημιουργήσουν μια σχολή ποδοσφαίρου, που πρακτικά σημαίνει την επιλογή ενός τρόπου παιγνιδιού, προσαρμοσμένο στις σωματικές ιδιαιτερότητες της ράτσας τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τις πολεμικές τέχνες άλλωστε, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από  εκμετάλλευση των χαρακτηριστικών που έχουν οι πιο μικρόσωμοι άρα και αδύναμοι, που μπορεί να μην έχουν τη ρώμη των Ευρωπαίων ειδικά αυτών της Κεντρικής και Βόρειας πλευράς της, είναι όμως ταχύτεροι, πιο ευέλικτοι, ίσως και εξυπνότεροι κατά μια θεωρία του Δαρβίνου και όντας πιο μικροκαμωμένοι σημαδεύουν σε σημεία που δυσκολεύεται να αμυνθεί ένα βαρύ κορμί.

Οι λεγόμενες «ποδοσφαιρικές σχολές» κάθε χώρας δεν είναι κάτι τόσο διαφορετικό εννοιολογικά, είναι απλά το «ποντάρισμα» σε κάποια χαρακτηριστικά, που τους κάνουν να υπερέχουν έναντι των υπολοίπων

Η Αγγλική σχολή λ.χ. στηριζόταν παραδοσιακά στο ψηλό παιγνίδι, διότι οι Άγγλοι είναι ψηλός λαός με φυσική δύναμη, δε γινόταν να ποντάρουν στην ταχύτητα, όπως οι Ισπανοί που είναι γρήγοροι και χαμηλοκώληδες, οπότε κι αυτοί ταίριαξαν τη δική τους σχολή, σε αυτό το προτέρημα.

Δεν είναι δα κάτι τόσο δυσνόητο, δεν μιλάμε για κβαντομηχανική, ίσως επειδή είμαστε η μόνη χώρα του πλανήτη, που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια υποτυπώδη έστω σχολή, μας φαίνεται ως κάτι εξωπραγματικά δύσκολο. Είναι το αυτονόητο όμως.

MUST READ

Ο Πίτερς παίρνει το «όπλο» του – Ο νέος ρόλος, ο τραυματισμός του Βεζένκοφ και το φαρμακερό 57.1% στο τρίποντο (vids)

Ίσως πάλι να μας αδικώ, σε μια χώρα που η βασική απόλαυση είναι το αραλίκι με τη συντροφιά καφέ και το όνειρο ζωής του μέσου πολίτη μέχρι πρόσφατα ήταν το βόλεμα στο δημόσιο, το ποδόσφαιρο που βλέπουμε με συνεχείς διακοπές, βουτιές, καθυστερήσεις και περιορισμένο καθαρό χρόνο παιγνιδιού, να συνιστά και τη δική μας, πρωτότυπη σχολή.