Το συγκλονιστικό γράμμα του Καβάνι στον εννιάχρονο εαυτό του

Γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1987, στο Σάλτο της Ουρουγουάης. Ήταν το τελευταίο παιδί της πενταμελούς οικογένειας του Λουίς και της Μπέρτα. Ζούσε και ανέπνεε για να παίζει ποδόσφαιρο. Να παίζει ποδόσφαιρο με πόδια γυμνά στη λάσπη και τις βρομιές. Το παιδικό του χαμόγελο έλουζε ο ήλιος της Ουρουγουάης και ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Έτσι είναι όταν γεννιέσαι στη λατινική Αμερική. Αυτή η ανάγκη να τρέχεις με μια μπάλα στα πόδια είναι έμφυτη. Μεγαλώνει μέσα σου, κυριεύει την ψυχή σου. Γίνεται η αρχή και το τέλος σου.

Οι αναμνήσεις, από εκείνο το καθαρό αίσθημα ευτυχίας, από εκείνες τις μεγάλες δόσεις χαράς που τον έπνιγαν μικρό, δεν ξεκολλούν με τίποτα από μέσα του. Τα χρήματα, η φήμη, οι ανέσεις, η δόξα όσα και αν ακολούθησαν τίποτα δεν μπορεί να καθαιρέσει εκείνες τις στιγμές. Θα είναι για πάντα ψηλά, στο θρόνο των αναμνήσεων, θα επισκιάζουν όλα τα υπόλοιπα. Έτσι εξομολογείται ο διεθνής Ουρουγουανός άσος της Παρί Σεν Ζερμέν, Έντινσον Καβάνι, σε ένα γράμμα προς τον εννιάχρονο εαυτό του. Τότε που το ψευδώνυμό του δεν ήταν… δολοφόνος (El matador), αλλά καραφλός (Pelado). Τότε που δεν είχε χρήματα, φήμη, ανέσεις. Αλλά ελευθερία, να τρέχει με τις ώρες ξυπόλητος στο Σάλτο. Να κυνηγά ένα γκολ, για να φάει το παγωτό που έταζε ο προπονητής του.

Μιλά έχοντας στην πλάτη του μια καριέρα 13 χρόνων, στις Ντανούμπιο, Παλέρμο, Νάπολι, Παρί Σεν Ζερμέν. Δεν αισθάνεται ακριβώς ελεύθερος όπως τότε στο Σάλτο. Είναι κατά κάποιον τρόπο ελεύθερος μέσα στο κλουβί της φυλακής του. Βλέπεις «από τη μία ζει το όνειρό του κι από την άλλη είναι δέσμιος αυτού του ονείρου». Όταν όμως μπαίνει στο γήπεδο, γίνεται και πάλι παιδί…

Αναλυτικά όσα αναφέρει:

«Αγαπητέ εννιάχρονε Έντινσον,

Γράφω αυτό το γράμμα στο παιδί που όλοι στη γειτονιά αποκαλούσαν Pelado (=φαλακρός). Όταν ήσουν παιδί, δεν είχες πολλά μαλλιά. Αυξήθηκαν αργά. Τι σκατά φάση! Τίποτα δεν μπορούσες να κάνεις γι ‘αυτό. Έτσι, χάρη στη δημιουργικότητα της οικογένειάς σου, ήσουν πάντα ο Pelado.

Λοιπόν, είμαι ευτυχής να σου πω ότι τα επόμενα 20 χρόνια, το ποδόσφαιρο πρόκειται να αλλάξει τη ζωή σου με πολλούς τρόπους. Κάποια καλά, μερικά όχι και τόσο καλά. Το ποδόσφαιρο θα σε βοηθήσει να απαλλαγείς από αυτό το ψευδώνυμο. Βλέπεις, υπάρχει ένας τύπος που ονομάζεται Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Δεν τον γνωρίζεις ακόμα, επειδή το μόνο πρόγραμμα που έχεις την υπομονή να καθίσεις και να παρακολουθήσεις είναι το Τομ και Τζέρι. Ο μεγαλύτερος αδελφός σου Νάντο θα είναι ο πρώτος που θα εμπνευστεί από τον Μπατιστούτα. Θα αρχίσει να αρνείται να πάει στον κουρέα. Θα αρχίσει να χρησιμοποιεί το μαλακτικό της μαμάς. Και τελικά, θα αρχίσει να μοιάζει ακριβώς όπως ο υπέροχος Μπατιγκόλ. Όταν τρέχει σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, με τα μακριά μαλλιά του να συγκρατούνται με ένα λαστιχάκι, θα είναι το πιο cool πράγμα που έχεις δει ποτέ.

Τελικά, θα δουλέψεις πολύ μέχρι να βρεις το θάρρος να πεις στη μαμά σου, «Όχι άλλα κουρεμάτα»

Ζεις τη ζωή σου έξω, με μια μπάλα στα πόδια σου. Αυτός είναι ο τρόπος στη λατινική Αμερική. Δεν γνωρίζεις τίποτα διαφορετικό. Τι είναι μέσα εξάλλου; Τίποτα διασκεδαστικό. Τίποτα ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει Playstation. Δεν υπάρχει μεγάλη τηλεόραση. Δεν έχετε καν ζεστό ντουζ. Δεν υπάρχει ζεστασιά. Το χειμώνα, το σύστημα θέρμανσης, είναι τέσσερις ζεστές κουβέρτες. Όταν θέλεις να κάνεις μπάνιο, παίρνεις μια κανάτα νερού και την θερμαίνεις πάνω από τη σόμπα κηροζίνης. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει σωστή αναλογία κρύου και ζεστού νερού. Στον κουβά, θα μάθεις να είσαι αλχημιστής.

Αυτό είναι πολυτέλεια για σένα, όμως. Θυμάσαι το πρώτο σπίτι; αυτό χωρίς μπάνιο; Κάθε φορά που έπρεπε να κάνεις την… δουλειά σου, έπρεπε να περπατήσεις έξω στο μικρό υπόστεγο!

Μπορώ όμως να σου πω ένα μυστικό; Όταν το σκέφτομαι τώρα, δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα. Για κάποιο λόγο, με γεμίζει με ζεστασιά αυτή η ανάμνηση. Μου δίνει θάρρος. Είναι μια όμορφη σκέψη.

Μην ανησυχείς για το τι είναι μέσα. Συνέχισε να ζεις τη ζωή σου στον ήλιο, Pelado.

Και ποιο το νόημα να έχεις ποδοσφαιρικές αφίσες στον τοίχο σου; Κάθε δύο ή τρία χρόνια, όταν αλλάζουν δουλειά οι γονείς ή δεν μπορούν να αντέξουν το ενοίκιο, πρέπει να μετακομίσεις. Αλλά, ξέρεις, τι είναι ωραίο; Κάθε καινούργιο μέρος, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται, έχει πάντα ένα κομμάτι βρωμιάς έξω. Υπάρχει πάντα μια μπάλα, τριγύρω. Κανένας ιδιοκτήτης στον κόσμο δεν μπορεί να το πάρει αυτό μακριά σου.

Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου τώρα, αν θυμάμαι καλά, είναι το «Ice Cream Goal». To Ice Cream Goal είναι μαγικό. Πρέπει να μιλήσω με κάποιον από την Παρί Σεν Ζερμέν για το Ice Cream Goal. Είναι ιδιοφυές. Είναι καθαρό κίνητρο. Ήταν μια ιδέα των υπευθύνων του πρωταθλήματος νέων στο Σάλτο. Πως μπορεί να κρατήσεις μια χούφτα 6χρονα στον αγώνα ανεξάρτητα με το σκορ στο παιχνίδι;

Φτιάχνεις έναν κανόνα στον οποίο το τελευταίο παιδί που θα σκοράρει στο ματς κερδίζει ένα παγωτό.

Το σκορ μπορεί να είναι 8-1. Δεν έχει σημασία. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο για να είσαι ο τελευταίος που θα σκοράρει στο παιχνίδι. Το αίσθημα να ακούς τον προπονητή να σφυρίζει και να ξέρεις ότι σκόραρες το… Ice Cream Goal… μαγικό! Ατόφια χαρά. Θα πάρεις σοκολάτα; Θα πάρεις ένα από αυτά με τον Μικί Μάους; Για όλη τη μέρα είσαι ο Βασιλιάς.

Δεν είσαι παιδί από την πρωτεύουσα, αυτό είναι σίγουρο. Τα παιδιά από το Μοντεβιδέο ζουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Αυτός είναι ένας κόσμος που ακόμα δεν γνωρίζεις καλά- καλά ότι υπάρχει. Ένας κόσμος με παπούτσια Adidas, αυτοκίνητα και πράσινο γρασίδι. Στο Σάλτο, είναι διαφορετικά. Για κάποιο λόγο, όλα τα παιδιά θέλουν να παίξουν ξυπόλητα ποδόσφαιρο. Ξεκινούν κάθε αγώνα με τα παπούτσια τους και κατά το ημίχρονο, τα παπούτσια είναι όλα στο σωρό, και όλοι τρέχουν ξυπόλητοι.

Αν κλείσω τα μάτια μου, τώρα, μπορώ ακόμα να αισθανθώ τη βρωμιά κάτω από τα πόδια μου. Μπορώ ακόμα να αισθανθώ την καρδιά μου να χτυπάει, να κυνηγάω την μπάλα, προσπαθώντας να κερδίσω το παγωτό-έπαθλο (για το τελευταίο γκολ του αγώνα – The ice cream goal)».

Θα κουβαλάς αυτά τα συναισθήματα μαζί σου για ολόκληρη τη ζωή σου, γιατί είσαι από τη Λατινική Αμερική. Είσαι από την Ουρουγουάη. Είσαι από το Σάλτο. Ζεις το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο. Η ευλογία και η κατάρα για τους Ουρουγουανούς είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε. Είναι η ιστορία του ποδοσφαίρου μας, η ιστορία της χώρας μας. Όταν οι Ουρουγουανοί φορούν την ποδοσφαιρική φανέλα, αισθάνονται την περηφάνια της ιστορίας τους.

Εμείς πάντα πρέπει να προχωράμε. Κι έτσι θα προχωρήσεις και εσύ.

Ποια είναι τα όνειρά σου, Pelado;

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς, ο χρόνος τα έχει ξεθωριάσει.

Είναι το όνειρό να παίξεις στο Μοντεβιδέο, σωστά; Θα το κάνεις αυτό, θα τα καταφέρεις και το αίσθημα θα είναι σαν να αγωνίστηκες στο Champions League.

Είναι το όνειρό σου να παίξεις στην Ευρώπη; Θα το κάνεις και θα βγάλεις λεφτά που θα αλλάξουν τη ζωή της οικογένειάς σου.

Είναι το όνειρό να παίξεις για την εθνική ομάδα; Θα το καταφέρεις, και θα αποκτήσεις εμπειρίες που θα σε κάνουν να κλάψεις από χαρά και άλλοτε από λύπη.

Είναι το όνειρό σου να αγωνιστείς σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο; (Δεν θα σου κάνω spoiler απλά θα σου πω ότι το 2010 θα είσαι ο El Loco)

Είναι το όνειρό σου να βγάλεις πολλά λεφτά, να οδηγήσεις όμορφα αμάξια και να κοιμάσαι σε ωραία ξενοδοχεία; Λοιπόν, Pelado, θα τα έχεις όλα αυτά τα πράγματα.

Πρέπει όμως να σου πω ότι δεν θα σε κάνουν απαραίτητα χαρούμενο.

Ό,τι έχεις τώρα, στα 9 σου χρόνια, είναι κάτι που θα σου λείπει πάρα πολύ όταν θα είσαι 31. Δεν έχεις τη δυνατότητα για ένα ζεστό μπάνιο. Δεν έχεις ούτε ένα δολάριο στην τσέπη σου. Δεν έχει καν cool μαλλιά ακόμα, αδερφέ. Αλλά έχεις κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν έχει τιμή.

Έχεις την ελευθερία σου.

Σαν παιδί, ζεις τη ζωή σε μία ένταση και ένα πάθος που είναι αδύνατον για έναν ενήλικα. Προσπαθούμε να κρατήσουμε αυτό το συναίσθημα όσο μεγαλώνουμε, αλλά ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Υπάρχουν τόσες πολλές ευθύνες. Τόση πολλή πίεση. Τόση ζωή που βιώνεται μέσα.

Ξέρεις πως πάει η ζωή σου τώρα στα 31;

Πηγαίνεις από το ξενοδοχείο, στο λεωφορείο για να πας στο προπονητικό κέντρο. Μετά από την προπόνηση, στο λεωφορείο κι από εκεί στο αεροπλάνο. Μετά από το αεροπλάνο σε ένα άλλο λεωφορείο. Μετά από το λεωφορείο στο στάδιο.

Με πολλούς τρόπους, ζεις ένα όνειρο. Και με πολλούς τρόπους, είσαι δέσμιος αυτού του ονείρου. Δεν μπορείς απλά να βγεις έξω και να νιώσεις τον ήλιο. Δεν μπορείς να βγάλεις τα παπούτσια σου και να παίξεις μπάλα στη βρωμιά. Θα συμβούν πράγματα που θα κάνουν τη ζωή σου πολύ περίπλοκη. Είναι αναπόφευκτο.

Όταν είσαι παιδί, έχεις αυτή την ψευδαίσθηση ότι ο πιο επιτυχημένος είναι αυτός με τα περισσότερα αγαθά.

Όταν μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς ότι το πρόσωπο, που είναι το πιο επιτυχημένο είναι αυτό που έχει τη σοφία να ζήσει τη ζωή.

Όταν τα καταφέρεις ως επαγγελματίας, θα έχεις ό, τι θα μπορούσες ποτέ να ονειρευτείς. Και γι ‘αυτό πρέπει να είσαι εξαιρετικά, εξαιρετικά ευγνώμων. Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής μαζί σου, Pelado. Υπάρχει μόνο ένα μέρος που μπορείς να έχεις πλήρη ελευθερία. Διαρκεί περίπου 90 λεπτά, αν είσαι τυχερός

Όταν βάζεις τα παπούτσια σου… ανεξάρτητα από το αν παίζεις στη βρωμιά στο Σάλτο ή στο πράσινο χορτάρι στη Νάπολη ή μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους στο Παγκόσμιο Κύπελλο … Θέλω να θυμάσαι τα λόγια του πατέρα σου.

Τι σου λέει πάντα, πριν βγεις έξω για να παίξεις ένα παιχνίδι;

Ξέρω ότι ξέρεις τις λέξεις.

Λέει: «Την στιγμή που θα περάσεις εκείνη τη λευκή γραμμή και θα μπεις στο γήπεδο, είναι απλά ποδόσφαιρο. Τίποτα που συμβαίνει έξω από αυτή τη λευκή γραμμή δεν θα σε βοηθήσει με ό,τι συμβαίνει εντός αυτής. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει.»

Αν ακούσεις αυτά τα λόγια και τα πιστεύεις πραγματικά με την ψυχή σου, τότε μερικές φορές, ακόμη και όταν η πίεση είναι τεράστια, ακόμα και όταν παίζεις μπροστά σε εκατομμύρια … θα βγεις στον αγωνιστικό χώρο και θα αισθάνεσαι πως δεν φοράς παπούτσια.

Θα νιώσεις τη βρωμιά κάτω από τα γυμνά σου πόδια.

Θα νιώσεις την καρδιά σου να χτυπάει στο στήθος και θα κυνηγάς την μπάλα, σαν να παίζεις για το μεγαλύτερο τρόπαιο στον κόσμο.

Σαν να παίζεις για ένα παγωτό.

Με εκτίμηση,

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Έντι»