Ο Μαραντόνα θα είναι παρών σε κάθε Μουντιάλ, τι δεν καταλαβαίνεις;

Λανούς, Μπουένος Άϊρες, 30 Οκτωβρίου 1960. Γεννάται το Χρυσό Αγόρι. Με τις ευλογίες του Θεού και τις κατάρες του διαβόλου. Ο χρόνος, ποδοσφαιρικά, μετράται π.Μ. και μ.Μ. (προ Μαραντόνα, μετά Μαραντόνα) κι αυτό γιατί ο Ντιέγκο είναι κατά μία έννοια άυλος, ταυτισμένος με το ποδόσφαιρο. Θα υπάρχει για όσο η μπάλα κινείται στο χορτάρι. Γιατί όταν κλείνεις τα μάτια τον βλέπεις να χορεύει στο γήπεδο, στις λάσπες, υπό το φως των προβολέων και στα στενά του φτωχού ιταλικού Νότου.

Είναι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’82. Κλέβει λίγη από τη μαγεία των εξωπραγματικών Βραζιλιάνων. Παρών το 1986, όταν χόρεψε τους Άγγλους, «22 Ιουνίου 1986. 10.6 δευτερόλεπτα, 52 μέτρα, 44 βήματα, 12 αγγίγματα και γίνεσαι θρύλος. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στους οποίους δεν φτάνει όλη τους η ζωή για να δικαιολογήσουν ένα λεπτό της, υπάρχουν και αυτοί (πολύ λίγοι) στους οποίους αρκούν 10.6 δευτερόλεπτα για να δικαιολογήσουν όλη τη ζωή τους. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ένας από αυτούς», έχει γράψει ο ιστορικός γυμναστής του Μαραντόνα, Φερνάντο Σινιορίνι, περιγράφοντας το κατόρθωμά του στο παιχνίδι κόντρα στην Αγγλία.

Είναι εκεί το 90′, στη δική του Νάπολη, κόβει τους Ιταλούς στη μέση και ύστερα επιτίθεται στη FIFA για το πέναλτι-φάντασμα που χάρισε το τρόπαιο στην Γερμανία. Για δύο παιχνίδια δηλώνει παρών και το 1994, στις Η.Π.Α, κι ύστερα αποβάλλεται για ντόπινγκ. Πρακτικά συμμετέχει σε τέσσερα Μουντιάλ. Συν ακόμα ένα, ως προπονητής το 2010. Δεν κατέκτησε τα τρόπαια του Πελέ (3), έχει μονάχα 21 συμμετοχές και 8 γκολ σε τελικές φάσεις, δεν θα βρεις το όνομά του στη λίστα εκείνων που πρόλαβαν να συμμετάσχουν σε πέντε διοργανώσεις. Και όμως, είναι παντού. Σχεδόν σε κάθε διοργάνωση. Συνώνυμό της. Κι ας μην αγωνίζεται. Πάντα εκεί, σαν να θέλει συνεχώς να αποδεικνύει τις δύο όψεις του χαρακτήρα του. Είπαμε, Θεός και Διάβολος.

Τον «βλέπεις» στο Μουντιάλ του 1978 κι ας μην συμμετείχει. Τον «βλέπεις» γιατί οι αντιδράσεις για την μη επιλογή του από τον Λουίς Μενότι ήταν τεράστιες. Βρίσκεται, τρόπον τινά, και σε εκείνο του 1998 όταν επαναστάτησε εναντίον του τότε ομοσπονδιακού Ντανιέλ Πασαρέλα για την απόφασή του να κουρευτούν υποχρεωτικά όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας πριν κινήσουν για τα γήπεδα της Γαλλίας. (Ο Φερνάντο Ρεδόνδο συντάχθηκε στο πλευρό του, δεν φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο). «Ο Πασαρέλα πρέπει να καταλάβει πως η ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου έχει γραφτεί από μαλλιάδες» είπε ο Ντιεγκίτο και όταν ήρθε ο αποκλεισμός από την Ολλανδία στους προημιτελικούς, ο κατά τα άλλα σεβάσμιος Πασαρέλα… χάθηκε από προσώπου Γης.

Ήταν εκεί και το 2002. Όχι δεν βρέθηκε στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας, δεν του χορήγησαν ποτέ την απαραίτητη «βίζα» για να ταξιδέψει. Στην Κούβα όπου παρακολούθησε την διοργάνωση επιτέθηκε ανοιχτά στον Μαρσέλο Μπιέλσα: «Ράγισε η καρδιά μου όταν είδα τον Μπατιστούτα και τους άλλους να κλαίνε για την αποτυχία. Έπρεπε να παίξουν μαζί οι Κρέσπο, Μπατιστούτα στην επίθεση. Έπρεπε να ήταν στην ενδεκάδα ο Βερόν» είπε για τον «Λόκο», που κορυφαίοι προπονητές στον κόσμο (όπως ο Πεπ Γουαρδιόλα) θεωρούν «μέντορα» τους.

Παρόμοιο το σκηνικό και το 2006 στη Γερμανία. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο ο Χοσέ Πέκερμαν μετά τον αποκλεισμό στους προημιτελικούς: «Θα προτιμούσα να δω τον Μέσι λίγο παραπάνω στο γήπεδο. Αν έπαιζε στο ματς με τη Γερμανία, τότε θα κάναμε το 2-0 και θα αφήναμε τους Γερμανούς πέμπτους ή έκτους. Εγώ θα έκανα διαφορετικές αλλαγές». Από την κριτική του δεν γλίτωσε και ο Πάτο Αμπονταντσιέρι, ο τερματοφύλακας της Αργεντινής που αποχώρησε τραυματίας από τον προημιτελικό που κρίθηκε στα πέναλτι: «Έπρεπε να ήταν νεκρός για να φύγει. Νεκρός. Κάποτε έσπασα κι εγώ ένα πλευρό, αλλά συνέχισα να παίζω».

Το 2014 οι χιλιάδες φίλαθλοι της Αργεντινής τραγουδούσαν μέσα στην Βραζιλία «ο Μαραντόνα είναι καλύτερος από τον Πέλε» στο σύνθημα που χαρακτήρισε τη διοργάνωση. Οι Γκαούτσος πήγαν ως τον τελικό, πάλι η Γερμανία όμως στοίχειωσε τα όνειρα τους: «Με εμένα προπονητή ο Μέσι έπαιζε πέντε φορές καλύτερα από ότι με τον Σαμπέγια. Μη μου λέτε πως τώρα θυσιάζεται περισσότερο για την ομάδα. Δεν μου αρέσει ο Σαμπέγια για αυτή τη θέση. Αλλά η Μαφία (σ.σ η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής) είναι εκείνη που αποφασίζει».

Παρών και στη Ρωσία. Στο Λουζνίκι, στην πρεμιέρα κόντρα στην Ισλανδία, με τα γυαλιά, το πούρο και τα ρολόγια του. Εκ των πρωτεργατών της… σκληρής κριτικής για την εικόνα της Αλμπισελέστε: «Δεν θα μπορέσει ο Σαμπάολι να γυρίσει στην Αργεντινή, με αυτό το ποδόσφαιρο που παρουσιάζουμε» ήταν η ατάκα για τον κόουτς τον οποίο τον περασμένο Νοέμβρη αποκάλεσε Τσαρλατάνο. «Το λέω με όλον τον πόνο της ψυχής μου για τον εγγονό μου, αλλά πιστεύω ότι ο Κουν δεν μπορεί να αντέξει 90 λεπτά. Νομίζω ότι υπάρχει χώρος για τον Παβόν και τον Ιγκουαΐν. Αν ο Αγουέρο παραμείνει στο αρχικό σχήμα, θα αποκλειστούμε». Η ανάρτηση στα social media ενός πίνακα με όλα τα ονόματα των ομοσπονδιακών τεχνικών της Αργεντινής τα τελευταία 20 χρόνια. Ο πίνακας δείχνει πως ο Μαραντόνα είχε τα καλύτερα αποτελέσματα (ποσοστό νικών).

Στο γήπεδο και στο παιχνίδι κόντρα στους Σούπερ Αετούς. Χόρεψε με πάθος με μια Νιγηριανή στα επίσημα. Πανηγύρισε με τους προβολείς πάνω του, το πρώτο γκολ της Αργεντινής στρέφοντας το βλέμμα ψηλά, στον ουρανό, και ουρλιάζοντας: «Grazie a dio», παραφέρθηκε στο δεύτερο, κατάρρευσε μετά τη λήξη. Ξεδίπλωσε ακόμα μια φορά ολόκληρο το φάσμα της προσωπικότητάς του. Μάλλον, όχι. Όχι ολόκληρο. Το ψηφιδωτό θα ολοκληρωνόταν αν κατέβαινε στο χορτάρι. Να ψιθυρίσει δυο ερωτόλογα στην μπάλα.

Η βαριά σκιά του είναι χρόνια πάνω από το παρόν και το μέλλον της Αργεντινής, της χώρας που δόξασε όσο λίγοι. Το είδωλο του, η μορφή του, η προσωπικότητα, τείνουν να γινουν ο δυσκολότερος αντίπαλος ενός ποδοσφαιρικού έθνους ευλογημένου από τον Θεό. Ίσως ο Λιονέλ Μέσι εξηγήσει, όταν αποπσυρθεί το πώς, το γιατί. Ίσως τότε καταλάβουμε. Μέχρι εκείνη την στιγμή, ο Ντιέγκο θα βρίσκεται σε κάθε Μουντιάλ.

Πάντοτε τσακωμένος με τον καθωσπρεπισμό. Ερωτευμένος παράφορα με την πρόκληση. Μοναδικά αυθεντικός. Απελπιστικά τρωτός. Μεγαλομανής και παράλληλα η προσωποποίηση του «against modern football». Με ορκισμένους φίλους στο πλευρό του και φανατικούς εχθρούς στο πλάι του. Ο ίδιος, μεγάλος θαυμαστής κι εχθρός του εαυτού του. Φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Και πνεύμα ελεύθερο για όσο δεν το ωρίζει η «γυναίκα με το λευκό δέρμα».  Εκρηκτικός τόσο, που αναρωτίεσαι γιατί είναι πάντα εκεί; Ωστόσο αν έλειπε, σίγουρα το κενό θα ήταν δυσαναπλήρωτο. Τι θες ρε Ντιέγκο; Να το σηκώσει ξανά η αγαπημένη σου Αργεντινή ή να μείνει για πάντα ο χρόνος κολλημένος στο Ατζέκα του Μεξικού στις 29 Ιούνη του 1986; Κανείς και ποτέ δεν πάρει απάντηση. Θα μάθουν όλοι να ζουν γνωρίζοντας σαν μία από τις αντικειμενικές αλήθειες, ότι ο Ντιεγκίτο θα βρίσκεται σε κάθε Μουντιάλ…

Το τραγούδι του Ροντρίγο, «La mano de dios», σε μια εκτέλεση από τον ίδιο τον Μαραντόνα: