Μαραντόνα : Η ποδοσφαιρική θεότητα, που προσκυνάς ακόμα και στις ντάγκλες της

Ίσως το πιο πολυδιάστατο ποδοσφαιρικό μήνυμα-σύνθημα-δόγμα (διαλέγετε και παίρνετε) της εποχής μας είναι το against modern football, που περιγράφει την αντίδραση στην αλλοίωση του αθλήματος, έτσι όπως το μάθαμε.

Ο βασιλιάς των σπορ καθιερώθηκε στις συνειδήσεις του κόσμου, ως διέξοδος και τρόπος έκφρασης των μαζών, που κατά τεκμήριο ζούσαν στο περιθώριο και ήταν καταδικασμένες να ζήσουν χωρίς να απολαύσουν όσα μπορούσε ο εκάστοτε νομενκλατούρα.

Ήταν φθηνή και συνάμα συναρπαστική διασκέδαση, χωρίς ταμπού και επιτηδευμένους καθωσπρεπισμούς, χωρίς dress code και face control στις εισόδους.

Ο μοναδικός χώρος φτιαγμένος γι αυτούς, εκεί που συνυπήρχαν και γίνονταν ένα, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, αλήτες και ευγενείς.

Με την τηλεόραση να αποτελεί βασικό πυλώνα χρηματοδότησης των ομάδων και τους χορηγούς να επενδύουν εκατομμύρια, η καθιέρωση των δικών τους κανόνων αποτελούσε μονόδρομο.

Όντας σημεία μαζώξεων με παγκόσμια προβολή και απήχηση, τα γήπεδα αποτελούσαν διαχρονικά και χώρους όπου οι λαοί διαδήλωναν τις πολιτικές πεποιθήσεις, τα πιστεύω, τον πόνο και τις επιθυμίες τους, επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη.

Ψιλά γράμματα για τους γραβατάκηδες της Φίφα και της Ουέφα, που απαγορεύουν πλέον τα μηνύματα πολιτικού περιεχομένου, βιάζοντας έτσι την ανθρώπινη φύση μια και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είμαστε από τη φύση μας πολιτικά όντα.

Τα γήπεδα πλέον ειδικά σε μεγάλα τουρνουά θυμίζουν Μέγαρα Μουσικής και στην πιο έξαλλη εκδοχή τους, καρναβάλι του Ρίο.

Τις περισσότερες φορές που θα ζουμάρει στην κερκίδα ο σκηνοθέτης, θα δείξει κάποιο θηλυκό που τα έχει πετάξει έξω, στην αρχή που το παρατηρούσα στην Ελλάδα, νόμιζα πως ο κάμεραμαν είναι φαντάρος που βγήκε αδειούχος μετά από δυο μήνες φυλακή.

Όταν ήμουν πιτσιρικάς κι άρχιζε σιγά σιγά να με κυριεύει η επήρεια της ποδοσφαιρικής ένεσης, θυμάμαι πως με γοήτευε περισσότερο η εικόνα μιας θύρας όρθιων, την ώρα που έμπαινε γκολ και η κατάσταση, έμοιαζε με ανθρώπινο παλιρροϊκό κύμα.

Σήμερα προσπαθούν να επιβάλουν ως ποδοσφαιρική οπτασία ζουμερές Λατίνες που κουνούν ρυθμικά τους πισινούς τους και κάτι όμορφα πιπινάκια από τη Σκανδιναβία. Καλό κι αυτό, αν το ζητούμενο όμως είναι το οφθαλμόλουτρο, υπάρχει και η μπαρότσαρκα, μπάλα θέλουμε να δούμε, όχι β@ζόμπαλα! Παρεμπιπτόντως, όποιος έχει υπόψιν το προφίλ της Περουβιανής με τα κόκκινα και τις κανονιοφόρους, στο instagram, ας με ενημερώσει για να γίνω follower.

Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ εννοείται…

Αν υπάρχει κάποιος που σπάει τα ταμπού, την ανιαρή τυπικούρα και την εν γένει προβατοποίηση, είναι ο θεός της μπάλας, αυτός που πήγε το ποδόσφαιρο σε άλλη διάσταση.
Ακόμα και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς, σε ένα παιγνίδι που κρινόταν το μέλλον της χώρας του στο Μουντιάλ., οι εικόνες και τα ρεπορτάζ για τον Μαραντόνα, ήταν περισσότερα και από την επικράτηση της Αργεντινής.

Κάθε μεγάλη μορφή του παρελθόντος που θα εμφανιστεί σε παρόμοια διοργάνωση, θα προκαλέσει τα φωτογραφικά φλας, μερικά κοντινά πλάνα, άντε και κάποια δήλωση.

Για τον Ντιέγκο τα φλας δε σβήνουν ποτέ, οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν τον αναζητούν για να τον βάλουν στιγμιαία στο κάδρο, αλλά έχουν μονίμως πάνω του μια κάμερα, για να αποθανατίζει κάθε του κίνηση.

Αν αυτά που έκανε χθες ο Ντιέγκο τα έκανε οποιοσδήποτε άλλος βετεράνος ποδοσφαιριστής, σήμερα θα ήταν στον παγκόσμιο τάκο, απολογούμενος για τη συμπεριφορά του.

Η εικόνα του μάλιστα να αποχωρεί ζάντα από το γήπεδο και να σωριάζεται ποιος ξέρει από τι είδους και ποιας ποσότητας ουσίες, θα προκαλούσε σχόλια του τύπου «ω-ω-ω-ω τι ξεπεσμός είναι αυτός, ντροπής πράγματα, δίνει το κακό παράδειγμα στη νεολαία» και κάτι τέτοια βαρετά και τυποποιημένα.

Από τα αμέτρητα σχόλια που διάβασα δεν τον αποπήρε κανείς, όλοι προσκύνησαν ακόμα και τις ντάγκλες του. Το περίεργο είναι πως υπάρχουν γενιές που δεν τον πρόλαβαν να αγωνίζεται, απλώς έμαθαν, βλέποντας κάποια στιγμιότυπα.

Όταν μεγαλώνεις παρέα με κάτι, σε συντροφεύει παντοτινά αφού τα βιώματα καταγράφονται στο υποσυνείδητο και τα προσμετράς ως κομμάτια του εαυτού σου, είναι εντελώς διαφορετικό να το γνωρίζεις από διηγήσεις και ρετρό αφιερώματα, που αποτελούν απλά όμορφες εικόνες χωρίς να σου έχουν χαρίσει την ένταση κάθε κατάστασης τη στιγμή που συνέβησαν.

Κι όμως, η αυθεντικότητά του είναι ΄τόσο μοναδικά έκδηλη, που δε γίνεται να μην τον λατρέψεις, να μην υποκλιθείς στο μεγαλείο του.

Είναι αδύνατον έστω και να τον απαξιώσεις, αφού παραμένει θεότητα με ανεξίτηλη λάμψη

Δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό του μεγαλείο, που είναι ανυπέρβλητο βέβαια, μεγάλους ποδοσφαιριστές έχουμε δει πολλούς και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε, ο Ντιέγκο όμως είχε κάτι το ανεπανάληπτο, ήταν η προσωποποίηση της ποδοσφαιρικής μαγείας και του εξατομικευμένου υπερβατισμού.

Πήρε μια Αργεντινή από το χεράκι και την πήγε σε δυο απανωτούς τελικούς, τον έναν τον κέρδισε. Μόνος του τα κατάφερε αυτά, έπαιζε αυτός με 11 αντιπάλους και οι υπόλοιποι 10 απλώς φορούσαν τις ίδιες φανέλες συμπληρώνοντας τις κενές θέσεις, κανείς άλλος δεν το κατάφερε αυτό στην παγκόσμια ιστορία.

Το πέτυχε και στην Νάπολι μια ομάδα που μέχρι τότε απλώς υπήρχε, την πήρε επίσης από το χέρι και την έκανε πρωταθλήτρια, στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της εποχής. Την οδήγησε και στην κατάκτηση του Ουέφα.

Ο Πελέ που λανσάρεται ως αντίπαλο δέος, είχε συμπαίκτες βουνά κι όταν έφυγε από την πατρίδα του δεν προτίμησε κάποια αντίστοιχη Νάπολι στην Ισπανία ή τη Γερμανία, να τις πάρει στις πλάτες του, προτίμησε να τελειώσει την καριέρα του στην Αμερική, για χάρη του δολαρίου.

Δεν είναι κακό, γι αυτούς τους λόγους όμως δε γίνεται να μπουν στο ίδιο κάδρο, ο Πελέ ήταν ένας ακόμα παικταράς, μέσα στους πολλούς που έχουμε δει. Ίσως ίσως ο πιο παικταράς των παικταράδων, η ιστορία του όμως σταματά εκεί.

Ο Μαραντόνα ήταν η προσωποποίηση της ποδοσφαίρικής θεότητας, αυτά που έκανε δεν ήταν απλώς όμορφα, ήταν μαγικά και φαινομενικά ακατόρθωτα, οπότε δεν υπάρχει δύναμη να τον απαξιώσει στα μάτια της κοινής γνώμης, ούτε ο ίδιος δε μπορεί να το καταφέρει για πάρτη του. Γι αυτό και μέχρι σήμερα εισπράττει λατρεία και αποθέωση, δεν παρεξηγεί κανείς ακόμα και τις πιο ακραίες συμπεριφορές και πτώσεις του, γιατί απλά κάθε του κίνηση, στιγμή, μορφασμός, χειρονομία και ανάσα, εκφράζουν τον αντισυμβατισμό ίσως και την καλώς εννοούμενη αλήτικη πλευρά της ζωής.

Κάθε τι που έκανε ο Μαραντόνα ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικό με την ευρεία έννοια, επίκεντρο του ήταν η στρογγυλή θεά, ο Πελέ έγινε υπουργός και στην καρδιά του υπήρχε το σήμα της mastercard, ο Ντιέγκο δε δίστασε να τα βάλει με το ποδοσφαιρικό κατεστημένο, μιλώντας για τη μαφία των Ομοσπονδιών.

Η απαράμιλλη ποδοσφαιρική χάρη του λοιπόν, συνδυάστηκε άψογα με αυτό το απολύτως ανθρώπινο που έβγαζε από τότε που μεσουρανούσε μέχρι σήμερα που κυκλοφορεί με look ταβερνιάρη, άγγιζε απόλυτα την ψυχή του μέσου ποδοσφαιρόφιλου.

Αυτά που έκανε ήταν τόσο πάνω από τον συνήθη ποδοσφαιρικό μέσο όρο, που οι πτώσεις του αντιμετωπίζονται με ατελείωτη κατανόηση, σεβασμό και αγάπη.

Ακόμα και το χάλι ή και ο ξεπεσμός του, αναδεικνύουν την ανθρώπινη φύση, που είναι συνυφασμένη με πάσης φύσεως αδυναμίες, γι αυτό και παραμένει πάντα σύμβολο, χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι για να συντηρήσει το μύθο του,

MUST READ

«Ντου» Καρυπίδη σε Τσαγκαράκη

Μας αρκεί αυτό που είναι.