Όλη η χαρά μας, μία λατινοαμερικάνικη ντρίπλα

Να το κρύψω δεν πρόκειται. Από μικρό παιδί γούσταρα τη Βραζιλία και πικράθηκα όσο τίποτα άλλο στο χαμένο πέναλτι του Σόκρατες το 1986. Το γκολ του Κανίγια το 1990 με στενοχώρησε. Αλλά όχι τόσο πολύ. Γιατί απέναντι ήταν μία λατινοαμερικάνικη ομάδα. Με οδηγό τον Μαραντόνα. Κι όταν δεν έχεις κόμπλεξ στη ζωή σου, δεν μπορείς να μην γουστάρεις και την Αργεντινή.

Μπορεί να πει κάποιος «με ανώμαλους δεν μιλάω». Αλλά όσοι αγαπήσαμε τη μπάλα, δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι είναι ωραίο να βλέπεις (θα αναφέρω όσους έχω δει και σίγουρα θα ξεχάσω πολλούς) Σόκρατες, Ζίκο, Ρομάριο, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Ρομπέρτο Κάρλος, Νέιμαρ, Καφού, Ριβάλντο, Αντριάνο. Είναι θαυμάσιο να βλέπεις Μαραντόνα, Μέσι, αλλά και την ποιότητα-τσαμπουκά των Μπατιστούτα, Κανίγια. Είναι ωραίος ενίοτε ο τσογλανισμός της Ουρουγουάης. Όπως και η αφέλεια που επιδεικνύουν πολλές φορές Κολομβία και Χιλή.

Αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο, όπως είχε πει παλιότερα ο Διακογιάννης και το επαναλάμβανε ένας από τους αγαπημένους μου συναδέλφους και φίλους, που βλέπει το Μουντιάλ από τον ουρανό (δεν σε ξεχνώ ποτέ Λάζαρε Μουρκάκο), είναι μπρίο, χρώμα, φαντασία. Αυτή είναι η Λατινική Αμερική.

Προσωπικά απ’ όσους Ευρωπαίους έχω προλάβει σ’ αυτή την κατηγορία βάζω τον Ζιντάν. Γιατί είχε ακριβώς τη φαντασία. Το απρόβλεπτο. Έδινε χρώμα σ’ αυτός που έβλεπες. Οι Τσάβι, Ινιέστα σπουδαίοι. Οι Ματέους, Κλίνσμαν το ίδιο. Οι Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ επίσης. Και δεκάδες άλλοι. Διάφορων ευρωπαϊκών ομάδων. Αλλά την τρέλα, τη χαρά της μπάλας την έχουν μόνο οι Λατίνοι. Οι Βραζιλιάνοι λίγο περισσότερο.

Σίγουρα δεν πρόκειται να ξαναδούμε σε γήπεδο την αφέλεια ομάδας, όπως η Βραζιλία του 1982. Πόσοι, όμως, δεν προτιμούν ωραία μπάλα και αφέλεια, επιπολαιότητα, όπως θέλετε πείτε το, από μία καλοκουρδισμένη μηχανή; Ή για την ακρίβεια έντεκα στρατιωτάκια-ρομπότ στο γήπεδο; Ναι, η Γερμανία του 2014 ήταν ομαδάρα. Όπως η Ισπανία του 2010. Και η Γαλλία του 1998. Δικαίως σήκωσαν κούπα. Το περιττό, όμως κι ας σε βγάζει από τα ρούχα σου, είναι το ωραίο. Στο φινάλε μιλάμε για ένα παιχνίδι.

Σε όλο το ματς, αυτό που περιμένεις από τη Βραζιλία ή ακόμα κι από παίκτες αυτής της Αργεντινής που παρουσιάζεται στη Ρωσία, είναι κάτι απρόβλεπτο. Αυτή η γλυκιά προσμονή. Ξέρεις ότι ένας έστω θα εμφανιστεί να κάνει το τρελό. Κι ας μην βγάλει νόημα. Ας μην έχει ουσία.

Η Βραζιλία δεινοπάθησε να νικήσει την Κόστα Ρίκα. Μετριότατο α’ ημίχρονο, καλό -προσωπική άποψη- β’ ημίχρονο. Η μπάλα, άλλαζε, όχι με κινηματογραφική ταχύτητα, αλλά τσουλούσε. Είχε ευκαιρίες η Σελεσάο. Από τον άξονα, τα πλάγια. Και φυσικά χάρηκα που δεν δόθηκε αυτό το πέναλτι. Γιατί πολύ απλά δεν ήταν.

Φτάσαμε στο 90’+ για να πούμε γκολ. Λύτρωση. Και λίγα λεπτά αργότερα η Βραζιλία κερδίζει κόρνερ. Πάει ο Νέιμαρ και κάνει αυτό που αγαπήσαμε μικρά παιδιά. Την ντρίμπλα-παιδική χαρά. Ας βάλουμε και τον Ζιντάν.

Ας βάλουμε και τον Μόντριτς ένα από το πλέον ποιοτικά χαφ του κόσμου. Πόσοι στο κόρνερ θα έκαναν αυτό που έκανε ο Νέιμαρ; Ελάχιστους μπορώ να φανταστώ. Κι όλοι Λατίνοι. Με πρώτο τον Ροναλντίνιο. Πόσοι Ευρωπαίοι; Κανείς. Πασούλα να φύγει ο χρόνος, νέο κόρνερ κι έχει ο Θεός.

Ο Νέιμαρ ήταν μετριότατος σε όλο το ματς. Επιπόλαιος, με ημιτελείς ενέργειες. Αλλά αντί για καθυστερήσεις επέλεξε αυτή την ντρίμπλα. Γιατί αυτό είναι μπάλα. Θα δεις έναν αυτοματισμό και θα έχεις βλέμμα θαυμασμού. Θα δεις την ντρίμπλα του Νέιμαρ κι ας μην κατέληξε κάπου και θα γουρλώσεις τα μάτια σου.

Θα τα γουρλώσεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι πολλοί μπορεί να είπαν «τι κάνει μωρέ, άσε τώρα ρε Νέιμαρ». Γιατί, όπως και στην κοινωνία, έτσι έχουμε μάθει. Στρατιωτάκια. Έντεκα χαμάληδες στο γήπεδο. Ρομποτάκια. Όσο υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί οι παίκτες, ειδικά οι Λατίνοι, ας το απολαύσουμε. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι μπρίο, χρώμα, φαντασία…

MUST READ

Ετοιμος ο Εσε για τη μάχη με τη Στεάουα – Οι τραυματίες, η απόφαση για Μπακούλα, Παπακανέλλο και οι Βέλντε, Γουίλιαν

ΥΓ.: Η πίεση που έχουν Βραζιλιάνοι (ειδικά μετά το απίστευτο στραπάτσο του 2014) και Αργεντινοί (μετά τους χαμένους τελικούς σε Μουντιάλ, Κόπα Αμέρικα) είναι τεράστια. Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε εμείς. Το κλάμα του Νέιμαρ στο τέλος του ματς, το χαμένο βλέμμα του Μέσι μετά την Κροατία το αποδεικνύουν. Ας δώσουμε ορισμένα ελαφρυντικά στους μάγους…