Το τανγκό της τραγωδίας

Τραγωδία. Βαρέλι δίχως πάτο η φετινή Αργεντινή. Ένα συνονθύλευμα παικτών, που μοιάζει σαν να κάνουν αγγαρεία είναι η εικόνα της Αλμπισελέστε στα γήπεδα της Ρωσίας. Μια ισοπαλία στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην απλώς ψυχωμένη Ισλανδία και μια ήττα με κάτω τα χέρια τη δεύτερη αγωνιστική από την Κροατία. Πλέον ο Σαμπάολι και οι ποδοσφαιριστές του βρίσκονται κατάφατσα με το φάσμα του αποκλεισμού. Με μόλις ένα βαθμό μετά από δύο ματς για να προκριθούν θέλουν ένα μικρό θαύμα.

Δεν είναι μόνο η ήττα απόψε από τους Κροάτες αλλά και η έκταση της. Τα τρία γκολ που δέχθηκαν ενδέχεται να τους καταδίκασαν από σήμερα, ειδικά στην περίπτωση που αύριο οι Ισλανδοί κερδίσουν έστω και με ένα γκολ διαφορά τους συμπαθείς Νιγηριανούς. Αν συμβεί αυτό τότε την τελευταία αγωνιστική θα πρέπει να κερδίσουν τους Αφρικανούς με πολλά γκολ διαφορά, αλλά να χάσουν και οι Σκανδιναβοί από τους σημερινούς τους αντιπάλους.

Τι να πει κανείς τώρα για το παιχνίδι; Τι να γράψεις ως κριτική για παίκτες και προπονητή; Να το ρίξεις στο τραγικό λάθος του Καμπαγιέρο που έκανε δώρο το πρώτο τέρμα στον Ρέμπιτς; Να μιλήσεις για τις λάθος επιλογές στη στελέχωση του ρόστερ πριν το τουρνουά ή στον καταρτισμό της ενδεκάδας πραγματικά τι αξία έχει απόψε; Να στήσεις στον τοίχο τον Σαμπάολι ή τον Μέσι θα αλλάξει κάτι; Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι μία και είναι όχι. Από την άλλη όμως και έχοντας ως δεδομένο ότι οι πιθανότητες για την πρόκριση μόνο με το μέρος τους δεν είναι καλό είναι να πούμε μερικά πράγματα.

Πρώτον καμία ομάδα με την νοοτροπία που έχει στηθεί η φετινή Εθνική Αργεντινής δεν πάει πουθενά. Δεν μπορεί να αποφασίζει μια παρέα, μια κλίκα για το ποιος κάνει ή δεν κάνει να παίζει. Όσο μεγάλος παίκτης και να είναι ο Μέσι είναι ποδοσφαιριστής και μόνο. Δεν είναι ούτε εκλέκτορας, ούτε διοικητικός παράγοντας. Δεύτερον η αλήθεια είναι πως το επίπεδο από τη μέση και πίσω είναι πολύ χειρότερο απ’ ότι από τη μέση και μπροστά. Στα μετόπισθεν δεν υπάρχει παίκτης ηγέτης, παίκτης κλάσης. Τρίτον δεν είναι λογικό να κατεβαίνεις κόντρα σε μια ταχύτατη ομάδα, όπως η Κροατία, με χαφ τόσο αργά και γερασμένα. Τέταρτον μια ομάδα μεγάλη ξεκινά από τον τερματοφύλακα. Δυστυχώς για την Αργεντινή ο Καμπαγιέρο ποτέ του δεν ήταν αυτό που λέμε κλάση, πόσο δε μάλλον τώρα που βρίσκεται και σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, αλλά προτιμώ να κλείσω με μια αναφορά στο Μέσι. ΑΦΑΝΤΟΣ!! ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ!! Ο ηγέτης της ομάδας απλά περιφέρεται στο γήπεδο. Αντί να είναι σημείο αναφοράς είναι απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Η εικόνα του είναι το λιγότερο θλιβερή. Ούτε ο τεράστιος αυτός παίκτης ξέχασε το ποδόσφαιρο, ούτε οι υπόλοιποι που τον πλαισιώνουν είναι για πέταμα. Είναι όμως ξεκάθαρο ότι έχει ξενερώσει. Δεν γουστάρει να παίζει για την Αργεντινή και φαίνεται. Το βάρος στις πλάτες του είναι δυσβάσταχτο και δεν το αντέχει. Το φάντασμα του Μαραντόνα τον στοιχειώνει και δεν μπορεί να το αποβάλει.Μην περιμένετε να πάρει την ομάδα από το χέρι και να την οδηγήσει μακριά.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Η ευκαιρία του ήταν πριν από τέσσερα χρόνια και την έχασε. Τώρα πια είναι μια καρικατούρα του παίκτη που όλοι θαυμάζουμε στα γήπεδα της Ευρώπης όλα αυτά τα χρόνια με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Ότι μπορούσε να δώσει στην εθνική της χώρας του το έδωσε. Από δω και πέρα μόνο κακό κάνει. Πέρα από τις ευθύνες του μεγάλου αστεριού όμως πείτε μου είναι εικόνα σοβαρής ομάδας αυτή; Προπονητής που θυμίζει πορτιέρη σε νυχτερινό μαγαζί έτοιμος να αρχίσει το face control. Αλλαγή ώρας στην προπόνηση και δεν τον ειδοποιεί κανείς. Τι περιμένετε αλήθεια μετά από αυτά; Μαραντόνα ήταν ένας και δεύτερος δεν θα υπάρξει, έτσι τσακαλάκο;