Χωρίς μπούστο και μπούτια, Αγγλία χωρίς λόγο και αιτία

Εξ αιτίας της ανυπαρξίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου,  οι Έλληνες φίλαθλοι ταυτίζονταν ανέκαθεν με κάποια από τις εθνικές που συμμετείχαν στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έρχονται στο μυαλό Ομηρικοί καυγάδες σε καφενεία, μεταξύ υποστηρικτών της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, με την κατάσταση να παραπέμπει σε εγχώριο γήπεδο.

Απολύτως λογικό, όταν απουσιάζει σε μόνιμη βάση η εθνική της χώρας σου και το καταλαβαίνεις πως δεν έχει τα φόντα να συμμετέχει έστω, η ορμέμφυτη ανάγκη ως ποδοσφαιρόφιλος να είσαι με κάποιον, σε οδηγούσε στην υποστήριξη άλλων χωρών. Η κάτι περισσότερο από δεκαετία που βλέπαμε την εθνική μας στα μεγάλα σαλόνια, αποτέλεσε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, σε ελεύθερη μετάφραση, όσο προλάβαμε-προλάβαμε, σε μερικές δεκαετίες, ίσως ξαναδούμε κάτι τουλάχιστον αξιοπρεπές.

Η συμπάθεια προς κάθε εθνική προέκυπτε από κάποια σημεία στο παιγνίδι της που σε γοήτευαν, ήταν πιθανό να σε ξετρελάνει ένας παίκτης και να συμπαθήσεις την εθνική του, δεν είχε πάντα όμως ποδοσφαιρική αιτία. Ο Γαλλοαναθρεμμένος πχ ήταν με τους τρικολόρ, άλλος μπορεί να υποστήριζε Γερμανία επειδή είχε ζήσει εκεί ως μετανάστης, άλλος Ιταλία επειδή είχε καψουρευτεί στις διακοπές μια Αντονέλλα.

Προσωπικώς ήμουν πάντα με την Αγγλία, από μικρός θαύμαζα το Αγγλικό ποδόσφαιρο, μοιραία τους υποστηρίζω, όπως και κάθε εθνική από το νησί και τα πέριξ.

Το ίδιο ισχύει για το ένα μεγάλο μέρος αυτών που οι πρώτες ποδοσφαιρικές εικόνες συνδυάστηκαν με την εκπομπή που μετέδιδε κάθε Σάββατο μεσημέρι η ΥΕΝΕΔ αφιερωμένη στο Αγγλικό ποδόσφαιρο, κάπως έτσι γεννήθηκε και αναπτύχθηκε η λατρεία για ολόκληρο το πακέτο τους, από το πάθος και την οπαδική αφοσίωσή, μέχρι την κατασκευαστική μοναδικότητα των γηπέδων τους.

Το να είσαι Αγγλία δηλαδή, συνιστά από παραλογισμό μέχρι και μαζοχισμό, μιλάμε για εθνική που δεν έχει προσφέρει απολύτως τίποτα στο κοινό της, τον τελευταίο μισό αιώνα.

Εξαίρεση η ομάδα του 90, του ψυχάκια Γκασκόιν και του Λίνεκερ, που έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς, χαρίζοντας μας έναν από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες της Παγκόσμιας ιστορίας, κόντρα στους Γερμανούς. Οι θεατές εκείνης της αναμέτρησης, έμοιαζαν σα να παρακολουθούν αγώνα τένις, με το παιγνίδι να έχει τρελό ρυθμό και τη μπάλα να πηγαίνει πάνω-κάτω, ασταμάτητα…

Πέραν του 90, η Αγγλία απλώς συμμετείχε, δεν έκανε αισθητή την παρουσία της, σχεδόν πάντα σκόρπιζε απογοήτευση και τα λιοντάρια αποχωρούσαν με σκυμμένα κεφάλια.

Σε γενικές γραμμές η εθνική Αγγλίας δε δικαιολογεί τη μάζα των υποστηρικτών της εκτός νησιού, εξήγησα όμως πως όσοι την υποστηρίζουν είναι επειδή γουστάρουν το Αγγλικό ποδόσφαιρο, οπότε εξ αντανακλάσεως αναπτύσσουν και μια συμπάθεια για την εθνική τους.

Το Αγγλικό ποδόσφαιρο έχει κάτι που σε σαγηνεύει και αναδεικνύεται ακόμα και στις μικρότερες κατηγορίες. Στην Ελλάδα πχ, πέρα από τα κλασικά ντέρμπι, έτσι και δεις αγώνα του Λεβαδειακού θα μαυρίσει η ψυχή σου, προσπαθεί να κάνει κάνει κάνα εναλλακτικό πλάνο ο σκηνοθέτης και σου δείχνει τον τσοπάνη που βόσκει τα ζωντανά του στο απέναντι βοσκοτόπι, μιλάμε για απελπισία τώρα. Τα χρόνια που η Καστοριά έπαιζε στην Α, δίπλα στον αγωνιστικό χώρο υπήρχε κοτέτσι, ο φύλακας που έμενε σε οίκημα εντός του γηπέδου, ήθελε να έχει εξασφαλισμένα και φρέσκα αυγά,.

Ακόμα και στη χαμηλότερη κατηγορία της Αγγλίας, ο αγώνας είναι ιεροτελεστία και η κατάσταση μυρίζει ποδόσφαιρο από κάθε μπάντα, από τις εγκαταστάσεις, τις γεμάτες μπυραρίες πέριξ του γηπέδου, την εικόνα των ομάδων, το σεβασμό στον αντίπαλο, τα πάντα όλα.

Όποιο ματς στην Αγγλία και να παρακολουθήσεις, ανεξάρτητα από κατηγορία, θα σου μείνει αξέχαστο, κάτι που μόνο το Αγγλικό ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει, γι αυτό δεν ξενερώνουμε ποτέ με την εθνική τους, ακόμα κι αν ξοδεύουμε το μισό επίδομα άδειας σε κολλύρια…

Είμαστε Αγγλία χωρίς λόγο και αιτία, για την τρέλα και το δικέφαλο αετό, που λέει και το γνωστό σύνθημα…

Από κει και πέρα όπως συμβαίνει και με τους περισσότερους θαρρώ, εκτός από την ομάδα που υποστηρίζουμε έχουμε και κάποιες συμπάθειες, όπως και αντιπάθειες.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα έχω μια συμπάθεια στον Πανιώνιο, από τα καλά μπασκετικά χρόνια, όπως και στη Δόξα Δράμας.

Έτσι και στα Μουντιάλ, με αυτά του 74 και του 78 να αποτελούν τις πρώτες παιδικές θύμησες, συμπάθησα κάπως και την Ολλανδία που όντας ομαδάρα έχασε δυο απανωτούς τελικούς στις έδρες των αντιπάλων, όπως έχανε κύπελλα ο ΠΑΟΚ. εκείνης της περιόδου.

Εκτιμώ ιδιαιτέρως και τους Ουρουγουανούς, υποκλίνομαι στο γεγονός πως μια χώρα μόλις 3εκ κατοίκων, παράγει ανελλιπώς ποδοσφαιριστές ποιότητας. Μου αρέσει και η ποδοσφαιρική φιλοσοφία τους, βλέπεις μπαλαδόρους που είναι ταυτόχρονα και σκληροί παίκτες, με τσαμπουκά, όχι βρώμικοι και κατ΄επάγγελμα αντιαθλητικοί όμως.

Είναι η μοναδική εθνική του κόσμου, που θα είχε μεγαλύτερο πρόβλημα αν οι παίκτες της περνούσαν από ανιχνευτή μετάλλων, παρά από ντόπινγκ κοντρόλ.  Έτσι είναι η κουλτούρα τους όμως, υπόψιν πως στην Ουρουγουάη, έτσι και κάποιο ματς δεν έχει σύρραξη έστω καμμιά καλή κλωτσιά, ο κόσμος δεν ενθουσιάζεται ακόμα κι αν το ποδοσφαιρικό θέαμα είναι υψηλού επιπέδου.

Είμαι κι εγώ της φιλοσοφίας του physical game, ίσως γι αυτό δε μου έκανε ποτέ κλικ η Βραζιλία, που σε κάποιες περιπτώσεις έδειχνε να μπερδεύει το ποδόσφαιρο με το μπαλέτο, γούστα είναι αυτά, τι να κάνουμε.

Έχω και αντιπάθειες, δε μπορώ να βλέπω Γερμανία και Ιταλία, άσχετα αν παραδέχομαι την ποδοσφαιρική παιδεία τους, απλά δεν τους πάω.

Τους Γερμανούς δεν τους αντέχω ως λαό, υποστηρίζω πάντα τον αντίπαλό τους όποιος κι αν είναι, Μου φαίνονται σαν το Νίκο Χατζηνικολάου, προγραμματισμένοι σα ρομπότ, να κάνουν αυτό που πρέπει τη στιγμή ακριβώς που πρέπει.

Δεν το θεωρώ απαραιτήτως κακό αυτό, πείτε όμως πως ως Έλληνα με εκνευρίζει που δεν εκνευρίζονται ποτέ, που δεν χάνουν την ψυχραιμία τους λες και δεν τρέχει αίμα στις φλέβες τους, που δεν αργούν ποτέ στη δουλειά τους. ίσως και να τους ζηλεύω κατά βάθος, αλλά δεν αλλάζει κάτι.

Τους Ιταλούς τους αποστρέφομαι γιατί ως λαός είναι σνομπ, συμπεριφέρονται λες και ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτούς. Κατά καιρούς παρουσίασαν εξαιρετικές ομάδες και ποδοσφαιριστές, οπότε παρά την αντιπάθειά μου, ομολογώ πως λείπει από αυτό το Μουντιάλ, αφού πάντα αποτελεί σημείο αναφοράς.

Πολλά έγραψα και σήμερα, παίζει η Αγγλία όμως και αρχίζει η μπυροκατάνυξη υπό τους ήχους του κλασικού come on England-come on England, μ΄εκείνο το μοναδικό πάθος που αναβλύζει από την κερκίδα τους.

Γιατί κάτι ακόμα που κάνει αγαπητή την Αγγλία και αποτελεί σήμα κατατεθέν είναι το κοινό της και ο τρόπος που συμπαραστέκεται, που παραμένει παραδοσιακός και αναλλοίωτος στο πέρασμα των χρόνων.

MUST READ

H «πτώση» του Ομπράντοβιτς: Τα 23 εκατομμύρια της Παρτιζάν και το... 2-8 (vids)

Ειδικά σε μια εποχή που εκκοσμίκευση και η προσομοίωση των γηπέδων με Μέγαρα Μουσικής δείχνει να σκοτώνει το ποδόσφαιρο όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε, αφού η κατάσταση στις κερκίδες θυμίζει μασκέ πάρτι και ο συναγωνισμός επικεντρώνεται στο ποια έχει το μεγαλύτερο στήθος και ποια δείχνει περισσότερο μπούτι.