Ο Τσιτσαρίτο αγαπάει βαθιά και πληγώνει ασυνείδητα το Μεξικό

Οι Μεξικανοί βλέπουν στο πρόσωπο του Χαβιέρ Ερνάντες τον εαυτό τους, την ώρα που ο Χαβιέρ Ερνάντες βλέπει στο δικό τους πρόσωπο τον εαυτό του. Μιλάμε για ταύτιση τέτοιου επιπέδου, παρά το γεγονός ότι ο 30χρονος δεν είναι η κλασική περίπτωση Μεξικανού ποδοσφαιριστή που βγαίνει από τα αζήτητα. Πατέρας και παππούς υπήρξαν ποδοσφαιριστές και μάλιστα με μεγάλη εγχώρια δημοτικότητα.

Για να φτάσουμε εκεί, όμως, η σχέση του με τους Μεξικανούς φιλάθλους πέρασε ένα μεγάλο διάστημα κρίσης. Την αιφνίδια αποχώρησή του από την Τσίβας του Μεξικού, ακολούθησε μια παρατεταμένη αποδοκιμασία για τις ικανότητες του Μεξικανού επιθετικού, όταν ξεκίνησε η περίοδος «ξηρασίας» στη σχέση του με τα αντίπαλα δίχτυα.

Τα περάσματά του από τις Γιουνάιτεντ και Ρεάλ Μαδρίτης τον έκαναν τον πιο διάσημο Μεξικανό ποδοσφαιριστή στην ιστορία. Πρακτικά, όμως, η μεταγραφή του στην Μπάγερ Λεβερκούζεν ήταν αυτή που άλλαξε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία είχε επέλθει, παγιώνοντας μία διαφορετική. Μέσα από τις εξαιρετικές εμφανίσεις του με τη γερμανική ομάδα, ο Τσιτσαρίτο έγινε όχι μόνο ο βασικός φορ της εθνικής ομάδας του, αλλά και ο άνθρωπος γύρω από τον οποίο χτίστηκε, με συνέπεια σήμερα να μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της.

Ο 29χρονος είναι ο κλασικός αλαζόνας επιθετικός, που παίρνει την μπάλα και το πρώτο πράγμα που έχει κατά νου είναι να εκτελέσει. Η πάσα είναι πάντα μια δεύτερη και απαξιωμένη επιλογή στο δικό του μυαλό. Οι συμπαίκτες του μπορούν να περιμένουν ατελείωτη προσπάθεια και αυτοθυσία από εκείνον, όχι όμως συνεισφορά στο κομμάτι της ομαδικής τεχνικής. Όχι, πάντως, ότι περιτριγυρίζεται από ιδιαίτερη ποιότητα.

Λίγο ο Έκτορ Μορένο της Ρεάλ Σοθιεδάδ, λίγο οι Μίκαελ Λαγιούν και Έκτορ Ερέρα της Πόρτο. Αλλά κυρίως τα αδέρφια Ντος Σάντος (Τζόναθαν και Τζιοβάνι), και οι άλλοι επιθετικοί, Ραούλ Χιμένεθ, Κάρλος Βέλα και Ζεσούς Κορόνα. Όλοι τους, ωστόσο, κατά παραδοχή του ομοσπονδιακού τεχνικού, Χουάν Κάρλος Οσάριο, δουλεύουν για να φέρνουν τον Τσιτσαρίτο σε θέση βολής.

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τον Ερνάντες είναι πάμπολλες. Τόσο για τη ζωή του, όσο και για τη σχέση του με το μεξικανικό οπαδικό κοινό. Σε σημείο που δεν έχει νόημα να αρχίσουμε να τις αφηγούμαστε εδώ. Μπορούμε όμως να συνοψίσουμε τη νοοτροπία του με μια δική του δήλωση, για να γίνουν αντιληπτοί οι λόγοι που είναι τόσο αγαπητός:

«Είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου. Αλλά η ζωή μου δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη από ενός άλλου ανθρώπου. Η αξία όλων των ανθρώπινων ζωών είναι ίδια. Είμαστε ίσοι και είμαστε διαφορετικοί. Στην κουλτούρα, στη θρησκεία και σε όλα».

Ο Τσιτσαρίτο όχι μόνο είναι το μεξικανικό ποδόσφαιρο, αλλά συνοψίζει και την κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί, εν γένει, για το άθλημα στη λατινική Αμερική και το πώς αυτό συνδέεται με την κοινωνία. Θρασύς με την μπάλα, αυθόρμητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βάζει πάνω απ’ όλα την ομάδα. Την αγαπάει βαθιά και την πληγώνει ασυνείδητα.