Χακίμ Ζιγέχ : Ο ηγέτης του Μαρόκο που παράτησε την Ολλανδία

«Πόσο ηλίθιος μπορεί να είσαι για να επιλέξεις το Μαρόκο αν πληροίς τις προϋποθέσεις για την εθνική ομάδα της Ολλανδίας;», αναρωτήθηκε ο Μάρκο φαν Μπάστεν σε δηλώσεις του το 2016. Το σχόλιό του αφορούσε στον Χακίμ Ζιγέχ, ο οποίος είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί την Ολλανδία, προκαλώντας την έκπληξη όλων.

Οι «οράνιε» παρέπαιαν και τότε, όμως ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, η απόφαση του άσου του Άγιαξ ήταν ασυνήθιστη. Ο Ζιγέχ αγωνίστηκε σχεδόν σε όλα τα τμήματα υποδομών των Ολλανδών, όμως εντέλει αποφάσισε να κάνει πράξη μια επιθυμία του πατέρα του, τον οποίο έχασε σε ηλικία επτά ετών, και να φορέσει τη φανέλα του Μαρόκο.

Αυτήν την περίοδο βιώνει την πρώτη δικαίωσή του, με την παρουσία του Μαρόκο στο Μουντιάλ ύστερα από 20 χρόνια, αν και γύρω του έχει ελάχιστους παίκτες να του θυμίζουν το υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Τον πιτσιρικά της Ρεάλ Μαδρίτης Ασράφ Χακιμί, τον Μεχντί Μπενατιά της Γιουβέντους, τον Γιουνές Μπελχαντά της Γαλατάσαραϊ και τον 20χρονο Αμίν Χαρίτ της Σάλκε. Ακόμη πιο πίσω οι «άσημοι», αλλά γνωστοί σε εμάς, Μάνουελ ντα Κόστα και Μεχντί Καρσελά.

Το Μαρόκο διεκδικεί τον τίτλο της πιο ποιοτικής αφρικανικής ομάδας, αλλά κυρίως έχει τις καλύτερες πιθανότητες απ’ όλες τις ομάδες της ηπείρου της να αποτελέσει την έκπληξη της διοργάνωσης. Βάση της θα είναι πάλι η εξαιρετική αμυντική οργάνωση που κατάφερε να χτίσει με μπόλικο κόπο στη διάρκεια των προκριματικών ο ομοσπονδιακός τεχνικός της, Ερβέ Ρενέ, οδηγώντας την ομάδα του στο σημείο να μη δεχθεί ούτε ένα γκολ!

Αν την πρώτη αγωνιστική κερδίσει το Ιράν, θα έχει λίγες πιθανότητες να τρομάξει τα μεγαθήρια της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που βρίσκονται στον όμιλό της. Ρεαλιστικός στόχος, πάντως, δεν δύναται να αποτελεί η πρόκριση. Και εννοείται πως αν θέλουν να πετύχουν κάτι, η συμβολή του Ζιγέχ είναι επιτακτική.

Ο Ζιγέχ συμβολίζει την ταυτότητα του σύγχρονου Άγιαξ και παράλληλα την αποπομπή της εθνικής Ολλανδίας, ενώ είναι ακόμη ένας παίκτης που μπορεί να ξεπεταχτεί στα γήπεδα της Ρωσίας. Πέραν αυτών όμως, σε επίπεδο καριέρας, η απόφασή του να αφήσει τους Ολλανδούς δεν είναι σωστή. Πρόσκαιρα θα το χαρεί, μακροπρόθεσμα θα το πληρώσει ακριβά.

Αλλά ποιος νοιάζεται για καλές επιλογές καριέρας, όταν διακυβεύονται πράγματα όπως η πατρική επιθυμία και η προσωπική περηφάνια; Ο Χακίμ Ζιγέχ έχει θάρρος. Όχι για τη διαφορετικότητα της απόφασής του, αλλά γιατί επέλεξε το δρόμο που ήθελε και αγνόησε εκείνον που «έπρεπε». Το Μαρόκο έχει έναν ηγέτη με… τα όλα του. Κι ας είναι μόλις 25 ετών.