Αντρές Ινιέστα : Σύμβολο για τελευταία φορά

Το ποδόσφαιρο του Πεπ Γκουαρδιόλα ήταν μια επανάσταση στην Ισπανία, ακόμη και για τα δεδομένα της Μπαρτσελόνα. Είναι γνωστό ότι ο Καταλανός ουσιαστικά μετεξέλιξε όσα διδάχθηκε από τον Γιόχαν Κρόιφ και δεν έκανε κάτι πρωτοποριακό ως προς την τακτική νοοτροπία, όμως το έργο του έβαλε τα θεμέλια και έδωσε το έναυσμα στην εθνική Ισπανίας ώστε να πορευτεί μέχρι την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2010 και τις κατακτήσεις των δύο Euro το 2008 και το 2012. Αυτό το επίτευγμα, δηλαδή η τόσο καθοριστική επίδραση ενός συλλόγου σε μια εθνική ομάδα, είναι πρωτοφανές.

Οι Ισπανοί όμως άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η εποχή έχει περάσει και αυτό τους κράτησε «αλυσοδεμένους» στο Μουντιάλ του 2014 και στο Euro του 2016. Αυτή τη φορά, όμως, θα μπούνε στα γήπεδα της Ρωσίας πιο σοφοί, αλλά και ακόμη περισσότερο ταλαντούχοι.

Με πολλούς παλιούς να δείχνουν το δρόμο και ορισμένους νεότερους, με πρώτο τον Μάρκο Ασένσιο, να ακολουθούν με… ιλιγγιώδη ταχύτητα. Υπάρχουν θέματα που πρέπει να λύσει ο Τζουλέν Λοπετέγκι, με πρωταρχικό τη σύνδεση μεταξύ μεσαίας και επιθετικής γραμμής, όμως αν μη τι άλλο, η ποιότητα φτάνει και περισσεύει. Ακόμη κι εν συγκρίσει με άλλα μεγαθήρια, όπως η Αργεντινή και η Γερμανία.

Η ταυτότητα ως ομάδα πρωτοβουλίας δεν έχει εγκαταλειφθεί. Αυτό δεν αποτελεί λύση από τη στιγμή που κάθε σπουδαίος ποδοσφαιριστής της στη μεσαία γραμμή είναι καλός δημιουργός. Έχει εγκαταλειφθεί, ωστόσο, η υπέρμετρη πίστη στους δύσκολους αυτοματισμούς και δη σε κλειστούς χώρους.

Κάπου ενδιάμεσα ο Αντρές Ινιέστα. Ο άνθρωπος που έκρινε τον τελικό του 2010 κόντρα στην Ολλανδία αγωνίζεται στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του. Λίγο αφότου αποχαιρέτησε τους «μπλαουγκράνα», έρχεται να βάλει τέλος και στη διεθνή καριέρα του, ακολουθώντας το άλλο εμβληματικό μέλος του ισπανικού… άξονα, τον Τσάβι Ερνάντεθ, και αφήνοντας τον τελευταίο, Σέρχιο Μπουσκέτς, να περιμένει τη σειρά του.

Το αν ο Ινιέστα είναι ο κορυφαίος Ισπανός μέσος στην ιστορία είναι προς συζήτηση. Αλλά η συνεισφορά του στην εθνική ομάδα δεν συγκρίνεται με κανενός και σε καμία θέση. Με διάρκεια και σταθερότητα, με ποιότητα και υπομονή, συμβολίζει όλα όσα ήταν κάποτε η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα και κατ’ επέκταση η τότε εθνική Ισπανίας. Απλή και εντυπωσιακή ταυτόχρονα.

Αν η Ισπανία φτάσει στο στόχο της, το επικρατέστερο σενάριο λέει ότι δεν θα είναι ο Ινιέστα πρωταγωνιστής της. Ίσως ο Ίσκο, ίσως ο Ασένσιο, ίσως έχει έρθει και η ώρα του Ντιέγκο Κόστα. Ο Ινιέστα όμως θα είναι ξανά εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να διευθύνει μια ορχήστρα. Μαεστρικά και κυρίως… σιωπηλά.