Η επιστροφή του Άρη στη Σούπερ Λιγκ, φέρνει μαζί με τα θετικά και την πίεση της... κανονικότητας που ορίζεται από το μέγεθος του κλαμπ.
«Τα χρόνια της υπομονής τελείωσαν», λέει μια από τις φράσεις που ο κόσμος του Άρη και ο σύλλογος ο ίδιος χρησιμοποιεί τελευταία. Πολλές φορές στη δοκιμασία που πέρασε η ομάδα της Θεσσαλονίκης τόσα χρόνια, ιδιαίτερα σε γήπεδα και περιοχές που αν δεν είσαι πραγματικά αφοσιωμένος δεν πας εύκολα, ένας πυρήνας οπαδών τραγουδούσε πως «στα χρόνια της υπομονής δε μας θυμήθηκε κανείς».
Δεν είναι ένα από τα «τσιτάτα» σαν κι αυτά που κανείς τυπώνει στις κάρτες διαρκείας και χρησιμοποιεί σαν μότο, είναι κάτι βιωματικό για τον Άρη που βρέθηκε στην ποδοσφαιρική άγονη γραμμή και χρειάστηκε να θητεύσει διπλά σε κάθε μια από τις μικρές κατηγορίες την τελευταία τετραετία για να εμπεδώσει ότι δεν σου χαρίζει κανείς τίποτα, κάθε άλλο.
Και τώρα που τέλειωσε αυτή η διαδικασία, η ομάδα επιστρέφει εκεί που ανήκει, εκεί που της πρέπει. Μόνο που αυτό δεν αφήνει μόνο προνόμια για το κλαμπ, αφήνει και υποχρεώσεις. Με πρώτη τη διαχείριση της πίεσης του ανταγωνισμού που είναι αδυσώπητος.
Παραδείγματος χάρη, σήμερα, αντανακλαστικά η ΠΑΕ διέρρευσε την απάντησή της αναφορικά με την καθαρή της θέση: Προκήρυξε αύξηση κεφαλαίου 1,2 εκατομμύρια για να καλυφθεί η ζημία της χρήσης.
Φέτος, χοντρικά, ο Άρης είχε έναν προϋπολογισμό κοντά στο 1,5-1,6 εκατομμύρια. Τα έσοδα ήταν τα εισιτήρια, που ήταν καλύτερα έναντι όλων στη φούτμπολ λιγκ, αλλά δεν μπορούν να φτάσουν σε καθαρό κέρδος με τίποτε το ποσό του μπάτζετ, η χορηγία της φανέλας και τα υπόλοιπα διαφημιστικά έσοδα. Στις υποχρεώσεις δε, συμπεριλαμβάνονται και οφειλές από την περσινή σεζόν που ξοδεύτηκαν συμβόλαια Σούπερ Λιγκ αλλά η ομάδα απέτυχε.
Καταλαβαίνω ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης μπορεί να αισθάνεται αδικημένος έως και στοχοποιημένος, αλλά αυτή η πίεση της κανονικότητας είναι υπόθεση δυο τριών εβδομάδων αν τα καταφέρει σε όσα σχεδιάζει: Ένα καλό τηλεοπτικό, δυο συμφωνίες -χορηγίας και ιματισμού-, οι πρώτες ανακοινώσεις (προπονητή και στελεχών ή ακόμη και παικτών) και η έναρξη της λειτουργίας της ομάδας σαν μια ΠΑΕ στα κυβικά του Άρη. Όλο αυτό, αντιλαμβάνεστε ότι περιγράφει και την τελική αίσια έκβαση της υπόθεσης αδειοδότηση.
Προσωπικά, περιμένω και μερικές κινήσεις που θα «ανοίξουν» το παιχνίδι ως προς το κομμάτι της καθημερινής λειτουργίας. Ο Άρης θέλει στελέχωση σε όλα τα πόστα, από την ακαδημία του και τι ηλικιακές ομάδες που θα παίξουν στα πρωταθλήματα της Σούπερ Λιγκ, μέχρι και το διοικητικό συμβούλιο με ανθρώπους που θα μπορούν να υλοποιήσουν πράγματα, δε μπορεί ο πρόεδρος της ΠΑΕ να αποφασίζει από το ποιον προπονητή θα προσλάβει μέχρι και τί μάρκα πορτοκαλάδες θα πουλάνε τα κυλικεία, δεν υπάρχει ο χρόνος για να γίνει αυτό σε μεγέθη σαν τον Άρη.