Το φετινό μυστικό του Άρη και η επόμενη μέρα

Μια απάντηση που πήραμε πολλές φορές από ποδοσφαιριστές της φετινής ομάδας του Άρη στο ερώτημα «γιατί πέτυχε την άνοδο αυτή η φτηνότερη και όχι πέρσι η ακριβότερη ομάδα» ήταν ότι η πλειοψηφία των παικτών, είχε χιλιόμετρα στη Football League.

Λιγότερες φορές, ακούμε κάτι που για μένα, στην προσπάθεια να αναζητήσω ένα δίδαγμα που θα έπρεπε να αφήσει αυτή η ομάδα στην επόμενη, είναι το «κλειδί»: Το γκρουπ είχε στην πλειοψηφία του κοινά αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Υπήρχαν παιδιά και με κοινές αναφορές ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο.

Γι αυτό πέτυχε να παίζει από την αρχή ικανοποιητικά, ακόμη κι αν δεν έκρυβε τη μπάλα. Γι αυτό μπόρεσε να γυρίσει ή να πάρει στο τέλος παιχνίδια που πέρσι π.χ. δεν θα απέφεραν ποτέ άνω του ενός βαθμού.

Και στη συνέχεια η «ώθηση» της καλής εκκίνησης να αποβεί καθοριστική, μαζί με την σταδιακή ανάδειξη του σταθερού αγωνιστικού προφίλ. Ήξερες, με λίγα λόγια, τί θα δεις από το φετινό Άρη, ανεξαρτήτως έδρας ή αντιπάλου.

Αυτό είναι το κρίσιμο, νομίζω και για τα επόμενα βήματα. Δεν γνωρίζουμε αυτή την ώρα αν τη νέα σεζόν θα υπάρχει (καν) τεχνικός διευθυντής στην ομάδα της Θεσσαλονίκης και εφόσον υπάρχει ποιος θα είναι.

Όποιος όμως κι αν αναλάβει να χτίσει την ομάδα, ένα στέλεχος όπως ο τεχνικός διευθυντής ή το άθροισμα μιας συνεργασίας διοίκησης και τεχνικής ηγεσίας, πιστεύω ότι θα βρουν πολύ χρήσιμο αυτό το συμπέρασμα: Αυτοί που θα αποκτηθούν (γιατί σαφέστατα ένας αριθμός παικτών θα συνεχίσει, είναι αυτονόητο) θα παίξουν καλά μαζί, αν εκτός από καλοί παίκτες, υπηρετούν με τα χαρακτηριστικά τους το ίδιο αγωνιστικό σχέδιο.

Θέλω να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της συνάντησης ΑΕΛ-Άρη, την πρώτη αγωνιστική της σεζόν 2006-07. Στις 20 Αυγούστου 2006.

Ειπώθηκαν πολλά και διάφορα μέχρι την ημέρα εκείνη: Για τον Αργεντινό Όγιος και τις προπονητικές μεθόδους του. Για τους Βραζιλιάνους και τους Ισπανούς που επελέγησαν και έφεραν τον «αφελληνισμό» της ομάδας. Και ακόμη περισσότερα. Όλα αυτά ως την ώρα έναρξης του ματς.

Χαλκιάς, Κουλουχέρης, Αβραάμ, Τούτα, Τίνγκα, Νεμπεγλέρας, Νάτσο Γκαρσία, Χαβίτο, Πάουλο Κόστα, Νασιμέντο και Βαϊσχάιμερ ήταν οι «11», και από τον πάγκο ήρθαν ο Κόκε, ο Πασσαλής και ο Ρέγες.

Στο αρχικό σχήμα έξι «νέοι» και ακόμη δύο από τους τρεις στις αλλαγές. Συνολικά 8 στους 14 νέοι. Μια ομάδα με έναν κορμό παικτών από τη Β’ εθνική (ΟΚ, Αβραάμ και Νάτσο Γκαρσία ήταν πάντα για μεγάλα πράγματα) ενισχυμένη με παίκτες που υπηρετούσαν ένα στιλ παιχνιδιού, το οποίο πίστευε και δίδασκε ο προπονητής και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι. Το λεγόμενο «λάτιν μοντέλο».

Εν τέλει αυτό ήταν το μυστικό της μετάβασης από την αγωνία στο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» και το γκολ του Βελώνη στο 90’+, στα χαμόγελα αυτοπεποίθησης για μια ομάδα που «θα παίξει και θα διεκδικήσει σαν Άρης» εκείνο το βράδυ στο Αλκαζάρ.

Όπως και συνέβη –αγωνιστικά πάντα, τα οικονομικά είναι άλλη ιστορία- για τουλάχιστον μια τετραετία κατόπιν.

Δεν ξέρω τι έχει κατά νου ο Θόδωρος Καρυπίδης, να πω την αλήθεια πολύ θα ήθελα να είμαι στο μυαλό του αυτές τις μέρες. Αν θυμηθεί το «φετινό μυστικό» και υλοποιήσει έναν σχεδιασμό που θα έχει κοινό παρονομαστή των συμμετεχόντων σ’ αυτόν το στιλ παιχνιδιού, θα έχει με το μέρος του τις πιθανότητες επιτυχίας.

MUST READ

Με επιστροφές αλλά χωρίς Έσε ο Ολυμπιακός κόντρα στην ΑΕΚ

Άλλωστε μόλις πέρσι, χρειάστηκε να συνάψει συμβόλαια επιπέδου ανταγωνιστικής ομάδας της Superleague για να καταλάβει ότι η χημεία νικάει το κόστος, όταν αυτό δεν πατάει πάνω σε σχέδιο.