Το «Γυναίκες Δηλητήριο» είναι η ταινία που θέλουμε να δει ο γιος μας

Ξέρεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του σεξ; Η σεμνοτυφία. Το ότι ο καθένας προσεγγίζει το σεξ στο κρεβάτι του με τον τρόπο, την φιλοσοφία, την στάση ζωής του, είναι κάτι το τελείως προσωπικό. Είτε αποφασίζεις να είσαι συντηρητικός είτε πιο ανοιχτόμυαλος, θα περάσεις καλά αν «κουμπώσεις» με την παρτενέρ σου. Η σεμνοτυφία όμως είναι σαν να προδίδεις το ίδιο το σεξ. Ότι δείχνεις υπερβολικά καθωσπρέπει και σοκάρεσαι από το πως εμφανίζεται αυτό στην καθημερινότητα -όπως για παράδειγμα μέσα από τις ταινίες- αλλά πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας έχεις τα δικά σου μυστικά. Όμως το αποτέλεσμα μένει. Ότι δηλαδή πολλοί άνθρωποι είναι φοβικοί με το σεξ.

Όλο αυτό φυσικά τριγυρνάει ανάμεσά μας, στα σπίτια μας, στα παιδιά μας. Θυμάμαι τις πρώτες γυμνές σκηνές του Game of Thrones. Οι Αμερικάνοι ήταν οι πρώτοι που έβαλαν τις φωνές στα posts αναφέροντας πως τέτοιου είδους σκηνές διαφθείρουν τη νεολαία. Και άλλες τέτοιες μπούρδες που ενδεχομένως να διάβαζες σε κάποια ξεχασμένη εφημερίδα της δεκαετίας του ’60 για το rock n’ roll. Στην Ελλάδα ωστόσο δεν είχαμε ποτέ θέμα με το γυμνό. Ούτε στις σειρές ούτε και στις ταινίες. Μάλιστα αν κοίταγες την ταινιοθήκη μας δύο ή και τρεις δεκαετίες πίσω, υπήρχαν ταινίες που ενδεχομένως να οδηγούσαν την χωροφυλακή να αδειάσει το σινεμά, αλλά σίγουρα θα έκοβε εισιτήρια από τον Έλληνα. Μία τέτοια ταινία που έβαζε στο προσκήνιο και το χιούμορ εκτός από τις σκηνές, ήταν και το «Γυναίκες Δηλητήριο» του Νίκου Ζερβού. Που για τους τωρινούς 35αρηδες, θα μπορούσες να πεις πως ήταν και η ταινία που τους «άντρωσε».

Όσον αφορά τις ταινίες, πάντα πίστευα στον συνδυασμό του σεξ με το έξυπνο χιούμορ και πόσο μάλλον όταν αυτό συνοδεύεται από μνημειώδεις ατάκες. Σκέψου λίγο και τις μετέπειτα ταινίες που βγήκαν. Από το Safe Sex μέχρι το Αυστηρώς Κατάλληλο. Είναι παραγωγές που η δύναμη της ατάκας έχει κάνει ξεκάθαρα την εμφάνιση της. Όλες έχουν δανειστεί κάτι από το Γυναίκες Δηλητήριο. Πρέπει να ήμουν 9 χρονών όταν το είδα για πρώτη φορά. Ο πατέρας μου δεν άλλαξε κανάλι, δεν έκλεισε την τηλεόραση, δεν πίστεψε πως μία ταινία θα καταστρέψει τον γιο του επειδή δείχνει σκηνές σεξ – όσο σεξ δηλαδή μπορεί να περιείχαν. Είχαν σίγουρα τη Νάντια Μουρούζη και την Βαλέρια Χριστοδουλίδου στις πιο σέξι εμφανίσεις τους και αυτό, θέλοντας και μη, δεν περνάει απαρατήρητο και ειδικά όταν βρίσκεσαι στον δρόμο για την εφηβεία. Όμως το Γυναίκες Δηλητήριο δεν ήταν απλά μία ταινία που γέμισε με σεξ τις σκηνές. Είχε ωραίο σενάριο και ακόμα καλύτερο καστ. Χάρυ Κλυν. Βλάσση Μπονάτσο. Σπύρο Μπιμπίλα. Ηλία Λογοθέτη. Σπύρο Παπαδόπουλο και Αθηνά Τσιλύρα. Τον Άλκη Παναγιωτίδη και τον βετεράνο Κώστα Ρηγόπουλο. Δεν είναι τυχαίοι τώρα, δεν ήταν τυχαίοι τότε. Δεν ξέρω αν ο Ζερβός ήθελε τον καθένα ξεχωριστά ή αν κάποιοι του έτυχαν, αλλά πλέον θεωρώ πως αν έλειπε έστω ένας από αυτούς, η ταινία δεν θα είχε την ίδια δυναμική.

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι ο Ζερβός δεν κώλωσε. Τόσο απλά. Δεν σκέφτηκε τι θα μπορούσε να γραφτεί ή τι θα ήθελε να γραφτεί. Ακολούθησε πιστά αυτό που είχε στο κεφάλι του και δημιούργησε, προσωπική άποψη αυτή, μία κορυφαία ταινία που άντεξε στο χρόνο, που συζητιέται μέχρι σήμερα και έκανε πολλά παιδιά άντρες. Αυτή είναι η αλήθεια είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Τον Ζερβό άλλωστε δεν νομίζω να τον ένοιαξε και πολύ τι θα έλεγε ο κόσμος, γιατί δεν είναι αυτός ο τύπος. Και τελικά χάρη σε ταινίες σαν και αυτές, μάθαμε να προσεγγίζουμε την γυναίκα σαν κάτι θείο και ιερό, σαν αδυναμία που μπροστά της λυγίζουμε και νιώθουμε εντελώς ανίσχυροι. Ακόμη και αν έχουμε μπλέξει με τις εντελώς λάθος γυναίκες, όπως ο Λογοθέτης με τον Παπαδόπουλο στην ταινία.

Τελικά δεν βγήκαμε όμως ούτε φαλοκράτες ούτε σεξιστές. Δεν δείξαμε ασέβεια στις γυναίκες ούτε βγήκαμε κομπλεξικοί ώστε να μην θέλουμε να συζητούμε και να γράφουμε δημόσια για το σεξ. Όχι. Αυτά, τα έκανα όλοι οι άλλοι. Που άλλαξαν κανάλια, έκλεισαν βιβλία, χαρακτήρισαν ταινίες και σειρές χωρίς να τις δουν μόνο από μία σκηνή που «ακούστηκε» στα social media και που συνεχίζουν να το κάνουν και θα το κάνουν για πάντα, ψάχνοντας την επόμενη μάγισσα στο μικροσκοπικό και αηδιαστικό προσωπικό τους Σάλεμ. Εμείς θα μείνουμε στη γυναίκα που μάθαμε να αγαπάμε και στην ταινία που παρουσίασε τόσο έξυπνα και χιουμοριστικά τις καταστάσεις που μπορεί να συμβαίνουν πίσω από τις πόρτες, όσο δίπλα μας ή απέναντί μας και αν είναι αυτές.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Είναι η ταινία που θέλουμε να δει ο γιος μας και να έχει το θάρρος της γνώμης του να την αποκαλέσει μπούρδα ή αριστούργημα. Το σίγουρο ωστόσο είναι ένα. Εμείς δεν θα του αλλάξουμε το κανάλι.