Τίτλοι τέλους για το θρυλικό «κατσαριδάκι»

Η είδηση ότι η Volkswagen ρίχνει τίτλους τέλους σε ένα θρυλικό όχημα που σημάδεψε την ιστορία όχι μόνο της εταιρείας αλλά ολόκληρης της αυτοκινητοβιομηχανίας, τον «σκαραβαίο», δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, ωστόσο προκάλεσε θλίψη στους απανταχού λάτρεις του συγκεκριμένου μοντέλου. Μπορεί, μάλιστα, αυτή η τελική εκδοχή του μοντέλου, που παραγόταν στο εργοστάσιο της Πουτέμπλα στο Μεξικό να μην είχε σχεδόν τίποτα το κοινό με τον πρόγονό του, το «αυτοκίνητο του λαού» (Volks-wagen), που εμπνεύστηκε προπολεμικά ο Χίτλερ και σχεδίασε μοναδικά ο Φερντινάντ Πόρσε, αλλά ούτε και με το σύμβολο της επανάστασης και της ελευθερίας των χίπηδων της δεκαετίας του ’60, ωστόσο η φήμη του συγκεκριμένου μοντέλου έχει λάβει, στο πέρασμα των δεκαετιών, μυθιστορηματικές διαστάσεις.

Σήμερα, το θρυλικό Beetle, που βρίσκεται στο top-5 των κορυφαίων αυτοκινήτων του 20ού αιώνα, εξακολουθεί να μαγνητίζει τα βλέμματα, αφού υπάρχουν κάποιοι, όπως τα μέλη της Λέσχης Σκαραβαίου Θεσσαλονίκης, που αρνούνται πεισματικά να το …καταχωνιάσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η Λέσχη ιδρύθηκε το 2014 και αριθμεί περίπου 50 μέλη. Σκοπός της, όπως εξηγεί στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρόεδρός της, Χρήστος Δαγδαλένης, «είναι η διατήρηση του «σκαραβαίου» και η συντήρηση των αυτοκινήτων, που εξακολουθούν να βρίσκονται στη ζωή».

«Στην ουσία έχουμε φτιάξει μια παρέα», λέει χαρακτηριστικά και εξηγεί πως τα μέλη της Λέσχης μαζεύονται και συζητούν για θέματα σχετικά με το αυτοκίνητο, βοηθούν ο ένας τον άλλον, όταν προκύπτουν ζητήματα σχετικά με τα αυτοκίνητά τους, ενώ παίρνουν μέρος και σε κοινές δράσεις, όπως η 13η Πανελλήνια Συνάντηση Σκαραβαίων και Κλασσικών Οχημάτων, που πραγματοποιήθηκε από 12-14 Ιουλίου, στη Στυλίδα.

Για αρκετά από τα μέλη της ξεχωριστής αυτής «σκαθαροπαρέας», όπως ο Χρήστος, ο «σκαραβαίος» αποτελεί …οικογενειακή υπόθεση. «Το 1967 ήταν ο παππούς μου εκείνος που πήρε το πρώτο αυτοκίνητο, στο οποίο κάναμε ανακατασκευή το 2000, όταν εγώ ήμουν στην πρώτη τάξη του γυμνασίου. Αυτό που θυμάμαι είναι οι Κυριακάτικες βόλτες με τον παππού για φαγητό. Ήταν, μάλλον, τότε που κόλλησα το «μικρόβιο»», αναφέρει χαρακτηριστικά. Το 2006 που πήρε δίπλωμα οδήγησης, ο Χρήστος, που ανήκει σήμερα στη γενιά των τριαντάρηδων, αναζήτησε και αγόρασε έναν σκαραβαίο, που πλέον, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, «είναι όλη μου η ζωή!».

Εικαστικός στο επάγγελμα, εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής και στα σχολεία του Πολυκάστρου και της Κομοτηνής και απ’ όπου έχει περάσει φρόντισε να αφήσει το στίγμα του, όπως λέει χαριτολογώντας, ζωγραφίζοντας σκαραβαίους στους τοίχους.

Οικογενειακή υπόθεση ήταν ο «σκαραβαίος» και για τον εικοσιοκτάχρονο ασκούμενο δικηγόρο Σταύρο Καμπίτογλου. «Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο του μπαμπά μου, μέσα σ’ αυτό μεγάλωσα κι όταν έβγαλα εγώ δίπλωμα ήταν το πρώτο μου αυτοκίνητο», δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Πάντα μού άρεσαν τα μηχανολογικά, έπιανε το χέρι μου και με τη βοήθεια του μηχανικού μου φρόντισα να το φτιάξω», λέει και μας δείχνει το καλοφτιαγμένο αυτοκίνητό του, που μαγνητίζει το βλέμμα των περαστικών. Άραγε τι σημαίνει για έναν νέο άνθρωπο, όπως αυτός, το να οδηγεί ένα τέτοιο αυτοκίνητο; «Ελευθερία, βόλτες και να περνάμε καλά!», απαντά με ενθουσιασμό.

Μόλις 22 ετών, ο «βενιαμίν» της παρέας, Παναγιώτης Νίκας, σπουδάζει μηχανολογία οχημάτων στο ΤΕΙ της Σίνδου κι έχει κι αυτός τη δική του «οικογενειακή ιστορία» να αφηγηθεί σε σχέση με τον «σκαραβαίο». «Οι γονείς μου είχαν σκαραβαίο όταν ήμουν μικρός αλλά τον πούλησαν. Στα 15 μού πήραν έναν σκαραβαίο -φυσικά τον είχαν στο όνομά τους, αφού ήμουν τότε ανήλικος- που είναι μοντέλο του ’70. Ήταν σε κακή κατάσταση και χρειάστηκε να ρίξω πολλή δουλειά για να τον φτάσω σε αυτήν την (σ.σ.πολύ καλή) κατάσταση που είναι σήμερα», σημειώνει.

«Ανέκαθεν ήθελα «σκαραβαίο» για δικό μου αυτοκίνητο», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, επισημαίνοντας πως ο συγκεκριμένος τύπος αυτοκινήτου είναι κάτι που δεν θα άλλαζε. Το αποδεικνύει, δε, έμπρακτα έχοντας φροντίσει σε αυτή την πολύ νεαρή ηλικία να έχει ήδη στην κατοχή του δύο «σκαραβαίους»!

Αυτό που ενώνει τα μέλη της Λέσχης Σκαραβαίου Θεσσαλονίκης είναι, όπως λένε με μια φωνή, η αγάπη για το παλιό αυτοκίνητο και ειδικότερα για τον σκαραβαίο. «Χρειάζεται να επενδύσεις, χρόνο, χρήματα αλλά κυρίως πολύ μεράκι για να ανακατασκευάσεις ένα τέτοιο αυτοκίνητο», σημειώνει ο πρόεδρος της Λέσχης, Χρήστος Δαγδαλένης.

MUST READ

Ασύγκριτος Ελ Κααμπί: Σπάει όλα τα κοντέρ στο σκοράρισμα – Τα αδιανόητα νούμερά του (vids)

Για τους λάτρεις του «σκαραβαίου» σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το ξεχωριστό αυτό αυτοκίνητο, που έχει περάσει από διάφορες φάσεις «ζωής» έως ότου κατακτήσει την παγκόσμια αποδοχή και αναγνώριση, θα είναι πάντα στις καρδιές όλων όσοι κάθισαν πίσω από το τιμόνι του, το γνώρισαν στους δρόμους ή το απόλαυσαν στην αγαπημένη ταινία της Disney «Love Bug» (Κατσαριδάκι, αγάπη μου, 1968).