15 χρόνια από το έπος της Πορτογαλίας

Ήταν 4 Ιουλίου του 2004. Σαν χτες φαίνεται αλλά πέρασαν ήδη 15 χρόνια από τη βραδιά που γράφτηκε Ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ποτέ ξανά ένα τόσο μεγάλο αουτσάιντερ δεν κατέκτησε μια τόσο σημαντική διοργάνωση.

Όλα αυτά βέβαια τα οφείλουμε σε μια παρέα Ελλήνων με παντελή άγνοια κινδύνου συνδυασμένη και μπολιασμένη με πολλές από τις αξίες του γερμανικού ποδοσφαίρου, με αρχιτέκτονα τον μεγάλο Ότο Ρεχάγκελ.

Όταν λοιπόν ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό ταξίδι στην ιβηρική χερσόνησο, πρώτιστο μέλημά όλων στη Γαλανόλευκη ήταν να διασκεδάσουν το παιχνίδι και να ζήσουν στο μέγιστο αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία, όπως αποτυπώνονταν και από τα λόγια του Γερμανού Ομοσπονδιακού «εμείς πηγαίνουμε για να ευχαριστηθούμε την εμπειρία, να κάνουμε αυτό που ξέρουμε και αν όλα πάνε καλά, να παρατείνουμε όσο μπορούμε την παραμονή μας».

Ούτε οι παίκτες, ούτε ο Ότο και πόσο μάλλον ούτε τα εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι το ταξίδι του «πειρατικού» σε άγνωστα και… φουρτουνιασμένα νερά, θα κατέληγε στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική έκπληξη που συντελέστηκε στον πλανήτη.

Η Ελλάδα έκανε το «μπαμ» στην πρεμιέρα των Ομίλων κόντρα στους διοργανωτές Πορτογάλους, πέρασε στα νοκ άουτ δια πυρός και σιδήρου και στη συνέχεια πήρε τα σκαλπ ομάδων όπως η εξαιρετική τότε Τσεχία αλλά και η τρομακτικά ποιοτική Γαλλία του Ζιντάν.

Όλα οδήγησαν στον τελικό της 4ης Ιουλίου. Οι διοργανωτές Πορτογάλοι και πάλι στον δρόμο της Εθνικής, πεισμωμένοι και διψασμένοι για το τρόπαιο μπροστά στο κοινό τους. Υπολόγισαν όμως χωρίς τη Γαλανόλευκη. Χωρίς τον killer στο τουρνουά αυτό, Άγγελο Χαριστέα που κάρφωσε του Πορτογάλους με κεφαλιά πετυχαίνοντας ένα γκολ που στάθηκε αρκετό για να ολοκληρωθεί το έπος.

Όσον αφορά το ματς; Τα γραπτά περιττεύουν και χάνουν τη σημασία τους μπροστά στην ιστορικότητα της στιγμής και την αξεπέραστη περιγραφή του Γιώργου Χελάκη.

Απολαύστε, θυμηθείτε και ανατριχιάστε για μία ακόμα φορά…