«Σκ@τ@, ανεβαίνουμε κατηγορία»

Πριν από δύο χρόνια, την άνοιξη του 2017, η Ουνιόν Βερολίνου βρισκόταν και πάλι στα πρόθυρα της ανόδου στα μεγάλα σαλόνια της Μπουντεσλίγκα, ωστόσο ένα αρνητικό σερί στο τέλος εκείνης της πορείας την άφησε στην τέταρτη θέση της δεύτερης κατηγορίας. Αυτό που έμεινε από εκείνη την πορεία ήταν ένα πανό στο γήπεδο στην «Αλτεν Φερστεράι» που έγραφε: «Σκατά… ανεβαίνουμε κατηγορία».

Η Ουνιόν Βερολίνου δεν είναι ένας «κανονικός» σύλλογος. Αντίθετα είναι ο σύλλογος που όλοι θα ήθελαν! Η ομάδα από το Κέπενικ, ένα προάστιο χωμένο βαθιά στο ανατολικό Βερολίνο που απέχει κοντά 18 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, έγινε η 56^η ομάδα που θα αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία της Μπουντεσλίγκα και η πρώτη «ολόφρεσκια» που το καταφέρνει μετά τη Λειψία που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της το 2016.

Το γήπεδο του δασοφύλακα

Όπως προδίδει και η απλή μετάφραση του ονόματος «Αλτεν Φερστεράι» (το παλιό σπίτι του δασοφύλακα), το γήπεδο στο οποίο γιόρτασε την άνοδό της η Ουνιόν Βερολίνου μετά το 0-0 με τη Στουτγκάρδη στον επαναληπτικό αγώνα μπαράζ (το πρώτο ματς είχε λήξει 2-2), είναι χτισμένο στις παρυφές του δάσους. Κατεβαίνοντας μάλιστα από το τραμ, ο επισκέπτης ακολουθεί μια ειδυλλιακή διαδρομή μέχρι να φτάσει σε ένα από τα πιο «ποδοσφαιρικά» και συναισθηματικά φορτισμένα γήπεδα του πλανήτη.

Βλέπετε το γήπεδο της Ουνιόν Βερολίνου, που θυμίζει τα κλασικά παλιά αγγλικά γήπεδα, έχει μόλις 3.600 θέσεις καθήμενων και μόλις μια εξέδρα με αυτές τις θέσεις. Οι υπόλοιπες τρεις εξέδρες φιλοξενούν περίπου 18.300 όρθιους θεατές που παραδοσιακά δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Αλλωστε οι περισσότεροι εξ αυτών είναι δεμένοι για πάντα με την ομάδα τους και με το συγκεκριμένο γήπεδο.

Το 2004 όταν η ομάδα βρέθηκε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, εκατοντάδες φίλοι της Ουνιόν έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους προσφέροντας το οικονομικό αντάλλαγμα για τη σωτηρία της ομάδας!

Πριν από ακριβώς μια δεκαετία, η Ουνιόν Βερολίνου εξασφάλιζε την άνοδό της στη 2^η Μπουντεσλίγκα, ωστόσο για να μπορέσει να πάρει άδεια να αγωνιστεί έπρεπε να ανακαινίσει το παμπάλαιο γήπεδό της που είχε χτιστεί το 1920. Τα οικονομικά του συλλόγου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ανθηρά, οπότε τη λύση έδωσαν οι πιστοί οπαδοί της ομάδας, οι οποίοι πρόσφεραν εθελοντικά την εργασία τους!

Όταν τους ζητήθηκε η συνδρομή τους, έσπευσαν κατά δεκάδες να βοηθήσουν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα περισσότεροι από 2.300 δήλωναν «παρών» στο εργοτάξιο υπό τις οδηγίες έξι μηχανικών. Γιατροί, νοσοκόμες, δικηγόροι, οικοδόμοι όχι μόνο προσέφεραν εθελοντική εργασία τις ελεύθερες ώρες τους, αλλά διέθεταν και κάθε είδους εξοπλισμό που χρειαζόταν. Κάθε ημέρα 30 με 100 διαφορετικά άτομα εργάστηκαν για την ολοκλήρωση του γηπέδου! Υπολογίζεται πως ο σύλλογος κέρδισε 150.000 εργατοώρες αξίας μεγαλύτερης των 2,5 εκατ. ευρώ.

Ελάχιστοι οπαδοί στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου μπορούν να πουν ότι βοήθησαν στο χτίσιμο του γηπέδου της ομάδας τους. Και σίγουρα κανείς άλλος δεν μπορεί να πει ότι του ανήκει και το ίδιο το γήπεδο, όπως συμβαίνει με αυτούς της Ουνιόν Βερολίνου οι οποίοι εξαγόρασαν το 44% της εταιρείας που έχει το γήπεδο αντί 2,5 εκατ. ευρώ, ενισχύοντας και πάλι την ομάδα τους!

Το επόμενο βήμα είναι η επέκταση του γηπέδου που αρχικά είχε προγραμματιστεί για το 2020 στα 100α γενέθλια του γηπέδου, με προοπτική η χωρητικότητα να αυξηθεί στις 36.000 θέσεις (8.000 καθήμενων, 28.000 ορθίων), ωστόσο μάλλον θα πάρει μια μικρή παράταση αυτό το σχέδιο.

Πάντως μέχρι και σήμερα η Ουνιόν αντιστέκεται στο μοντέρνο ποδόσφαιρο, αρνείται να πουλήσει το όνομα του γηπέδου σε κάποιον χορηγό και έχει περιορισμένες διαφημίσεις εντός και εκτός γηπέδου. «Το ποδοσφαιρικό ματς δεν είναι τσίρκο, ούτε ένα τηλεοπτικό σίριαλ» εξηγεί ο υπεύθυνος επικοινωνίας της Ουνιόν Κρίστιαν Αρμπαϊτ συμπληρώνοντας ότι ο σύλλογος προσπαθεί να διατηρήσει τη δυνατή σχέση με τους φιλάθλους της ομάδας, για τους οποίους έχει στηθεί και ένα άγαλμα έξω από το γήπεδο για την διαχρονική συνεισφορά τους!

Επιπλέον μέχρι και σήμερα μπορεί κάποιος να αγοράσει αντί 75 ευρώ ένα τούβλο και γράφοντας το όνομά του να το προσθέσει σε έναν τοίχο με το όνομά του. Ανάμεσά τους θα βρει και ένα που γράφει «Ντιρκ Τσίνγκλερ – οπαδός, πρόεδρος, χορηγός, οπαδός».

Ο πρόεδρος της ομάδας Ντιρκ Τσίνγκλερ όταν ρωτήθηκε για το αν είναι έτοιμη η ομάδα του να παίξει στην πρώτη κατηγορία είχε θυμίσει εκείνο το πανό που ανέγραφε «σκατά… ανεβαίνουμε κατηγορία», λέγοντας: «Εμείς στην Ουνιόν έχουμε πάντα τον τρόπο μας. Ηταν ένα έξυπνο και πιασάρικο μήνυμα για να αποφορτίσει την ομάδα. Εδώ και δύο χρόνια είμαστε έτοιμοι να ανέβουμε».

Γαλοπούλα και Μουντιάλ στο γήπεδο

Το πόσο διαφορετική είναι η Ουνιόν το καταλαβαίνει κανείς αν βρεθεί την περίοδο των Χριστουγέννων στο Βερολίνο. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα εκείνων των ημερών είναι και η επίσκεψη στο γήπεδο την παραμονή Χριστουγέννων! Τα τελευταία χρόνια συναντιούνται εκεί κάθε χρόνο περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι και για 90 λεπτά τραγουδούν τα κάλαντα και ανταλλάσσουν ευχές.

Μια παράδοση που ξεκίνησε το 2003 από μια παρέα που απλά θέλησε να βρεθεί στο γήπεδο όπου συναντιέται κάθε δεύτερη εβδομάδα. Εκείνη την πρώτη φορά βρέθηκαν 89 άτομα που πήδηξαν τη μάντρα και αντάλλαξαν ευχές με φόντο το γήπεδο της αγαπημένης ομάδας τους. Χρόνο με τον χρόνο το μικρό έθιμο γιγαντώθηκε και πλέον η Ουνιόν πουλάει εισιτήρια για τη συγκεκριμένη γιορτή, καθώς η ζήτηση είναι τεράστια. Πέντε ευρώ για να καλυφθούν τα έξοδα της γιορτής και τα υπόλοιπα διατίθενται στις ακαδημίες της ομάδας.

Τη μοναδική σχέση της Ουνιόν με το κοινό της αποδεικνύει και το γεγονός ότι πρόσφερε το γήπεδό της ως «σαλόνι» για όποιον ήθελε να φέρει τον καναπέ του και να παρακολουθήσει τους αγώνες της εθνικής Γερμανίας στο Μουντιάλ 2014. Περισσότεροι από 800 καναπέδες πλημμύρισαν τον αγωνιστικό χώρο δημιουργώντας το μεγαλύτερο «ποδοσφαιρκό σαλόνι» του πλανήτη και μια τεράστια παρέα που απόλαυσε το Μουντιάλ στο οποίο η εθνική Γερμανίας επέστρεψε στην κορυφή του κόσμου.

«Ρίξτε το τείχος»

Η Ουνιόν ιδρύθηκε το 1906 ως Ολίμπια Βερολίνου και θεωρείται ομάδα του λαού. Όπως συνέβαινε και στις υπόλοιπες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, οι ομάδες του λαού είχαν απέναντί τους (μεταξύ άλλων) και τις ομάδες της αστυνομίας και του στρατού που κυριαρχούσαν. Ετσι και η πορεία της Ουνιόν έχει σημαδευτεί από τις πολιτικές εξελίξεις στη διχοτομημένη Γερμανία. Σε εκείνα τα χρόνια η Φόρβερτς ήταν η ομάδα του στρατού και η Ντιναμό Βερολίνου ομάδα της Στάζι.

H Ουνιόν ήταν πιο λαϊκή ομάδα με οπαδούς από τα συνδικάτα των εργαζομένων, κυρίως μεταλλουργών, εξ ου και το «σιδερένια» που κουβαλάει ως προσωνύμιο.

Η Ντιναμό με τη βοήθεια του κράτους και του διαβόητου αρχηγού της Στάζι Εριχ Μίλκε έπαιρνε τους καλύτερους παίκτες από την Ουνιόν, αλλά είχε και τη βοήθεια των διαιτητών. Ετσι γιγαντώθηκε και  η έχθρα με τους οπαδούς της Ουνιόν.

Στην παμπ “Abseitsfalle” που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «τεχνητό οφσάιντ» στήνονται οι καλύτερες ποδοσφαιροκουβέντες πριν και μετά τα ματς της Ουνιόν. Εκεί λοιπόν κάποιος από τους παλιούς θυμάται ότι «δεν ήταν όλοι οι οπαδοί της Ουνιόν αντικαθεστωτικοί, αλλά αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι όλοι οι αντικαθεστωτικοί εκείνα τα χρόνια ήταν οπαδοί της Ουνιόν».

Χαρακτηριστικό ήταν μάλιστα το σύνθημα με σαφές πολιτικό υπονοούμενο που τραγουδούσε το γήπεδο όταν κέρδιζε φάουλ η Ουνιόν έξω από την αντίπαλη περιοχή. «Ρίξτε το τείχος»! Ολοι ήξεραν για ποιο πράγμα φώναζαν…

Επιτέλους ντέρμπι στην πρωτεύουσα

Στα χρόνια της Μπουντεσλίγκα τα τοπικά ντέρμπι στο Βερολίνο σπανίζουν. Τελευταία φορά που βρέθηκαν δύο ομάδες της πρωτεύουσας στη μεγάλη κατηγορία ήταν το μακρινό 1976 όταν τότε η Χέρτα βρήκε την ΤΒ Βερολίνου. Στη 2^η κατηγορία συναντήθηκε η Ουνιόν με τη Χέρτα το 2013 όταν είχε υποβιβαστεί η Χέρτα.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ομάδες της μεγάλης κατηγορίας που έχουν ως μασκότ τίγρεις, λεοντάρια, λύκους, αετούς και άλλα ζώα, η Ουνιόν έχει τον ιππότη Κόιλε. Έναν ιππότη με ευγενική καρδιά, αλλά και μια… σιδερένια μπάλα με καρφιά!

Περίπου, όπως και ο ύμνος της, ο οποίος είναι εξίσου διαφορετικός όπως και ολόκληρος ο σύλλογος. Τον τραγουδάει η διάσημη ανατολικογερμανίδα πανκ τραγουδίστρια Νίνα Χάγκεν. Και η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι θα μπορούσαν να τραγουδήσουν τόσο πειστικά τον στίχο «ποιος δεν θα εξαγοραστεί από τη Δύση; Η σιδερένια Ουνιόν»