Μετά από 1000+1 νύχτες, ο δρόμος της Ρεάλ είναι συγκεκριμένος

Με έναν τέτοιο τρόπο θα συνέβαινε. Σε μια συγκυρία από εκείνες που δεν τις περιμένεις. Η ρεβάνς με τον Άγιαξ ήταν ακριβώς ένα τέτοιο παράδειγμα. Η νίκη στο Άμστερνταμ είχε δώσει καιρό τώρα την αίσθηση της πρόκρισης. Το ματς που έρχονταν έμοιαζε διαδικαστικού χαρακτήρα. Ποιος θα περίμενε ότι το «μπαμ» θα ακούγονταν σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Μια αναμέτρηση λοιπόν που θεωρητικά θα έδινε στη Ρεάλ το δικαίωμα να προχωρήσει έχοντας έναν μεγάλο στόχο ως τον επίλογο της σεζόν, η παρτίδα που λογικά θα καταλάγιαζε το «σοκ» των δύο διαδοχικών νικών της Μπάρτσα στο Μπερναμπέου, έγινε ο εφιάλτης της. Δεν ήταν ο αποκλεισμός. Ήταν ο τρόπος. Ήταν η αδυναμία αντίδρασης. Ήταν το ίδιο το τελικό σκορ. Το άγχος των επόμενων μηνών που θα κυλήσουν δίχως νόημα και σκοπό.

Και κάπως έτσι: Η Βασίλισσα πρέπει πλέον να βρει τρόπο να πάει ως το τέλος του δρόμου ξέροντας πως εκεί την περιμένει το κουμπί της «επανεκκίνησης».

Οι μέρες αφθονίας στο ποδόσφαιρο είναι πάντα μετρημένες. Πολλώ δε μάλλον στο υψηλότερο επίπεδο. Οι Μαδριλένοι έμειναν πρωταθλητές Ευρώπης 1000+1 νύχτες. Κατέκτησαν τέσσερα στα τελευταία πέντε Τσάμπιονς Λιγκ. Ουσιαστικά έκαναν δική τους μια εποχή που οι περισσότεροι την έχουμε καταχωρήσει στο κεφάλι μας ως τα χρόνια που η Μπαρτσελόνα έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο.

Τα κατορθώματα τους ήταν τέτοια που περιμένεις σίγουρα μια καλύτερη αντίδραση από εκείνους, σε σχέση με αυτή που εξελίσσεται. Τώρα που μοιάζουν όλα με μια μικρή καταστροφή. Τώρα που ο ένας θέλει πίσω τον Ζιντάν και ο άλλος τον Ρονάλντο. Λες και η λύση κρύβεται σε κάποια μηχανή του χρόνου.

Τελείωσε μια σπουδαία εποχή. Έκλεισε ο κύκλος μιας αυτοκρατορίας που έχει ήδη φροντίσει για την κληρονομία της. Διότι δεν ήταν μόνο οι τίτλοι. Το 2018 οι Μερένχες έφτασαν τα 750.9 εκατ ευρώ σε έσοδα. Πρώτοι μακράν στην Football Money League. Δωδέκατη φορά στην ιστορία τους. Με εμπορικά έσοδα που ξεπερνούν τα 355 εκατ ευρώ. Το πιο ισχυρό ποδοσφαιρικό brand name παγκοσμίως. Μια μηχανή που παράγει χρήμα, το οποίο μπορεί να εγγυηθεί και για την επόμενη ημέρα και για την μεθεπόμενη.

Η Ρεάλ τα πήρε όλα. Κάποια στιγμή θα έρχονταν η ώρα να παραδώσει στον επόμενο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως θα προετοιμάσει η ίδια την επόμενη δική της εποχή. Πως θα ξεκινήσει ξανά αυτή την απαιτητική καταμέτρηση.

Για να το καταφέρει θα πρέπει πρωτίστως να καταλάβει τι πήγε λάθος φέτος. Μια σεζόν που από την αρχή της έδινε την εντύπωση πως δεν θα έχει ομαλή εξέλιξη.

Ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε στον πάγκο ο Λοπετέγκι αναστατώνοντας την εθνική Ισπανίας πριν από το Μουντιάλ δεν ήταν ανάλογος του μεγέθους του κλαμπ. Το πιο μεγάλο λάθος όμως ήταν ο τρόπος αντικατάστασης του. Δόθηκε στον οργανισμό η εντύπωση ότι ο Ισπανός απέτυχε γιατί δεν «ήξερε» καλά τον τρόπο λειτουργίας και τις ισορροπίες του «μεγάλου καραβιού». Δόθηκε η εντύπωση ότι χρειάζεται ξανά κάποιον σαν τον Ζιντάν. Όχι τόσο προπονητής, αλλά χαρισματικός σε όλα τα υπόλοιπα. Κάπως έτσι προέκυψε ο Σολάρι. Ήταν λάθος. Θα γίνει πιθανότατα μεγαλύτερο αν επανέλθει ο ίδιος ο Ζιζού. Τώρα που ο μύθος του φουντώνει στους μήνες απουσίας του.

MUST READ

Μεγάλο πριμ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στους παίκτες για να συνεχίσουν το σερί τους

Η Βασίλισσα όμως χρειάζεται κάποιον σαν τον Κλοπ. Σαν τον Αλέγκρι. Σαν τον Ποκετίνο. Το πρόβλημα της είναι πρωτίστως ποδοσφαιρικό. Το πλεονέκτημα πως ο μυθικός κουμπαράς της μπορεί να τα κάνουν όλα να συμβούν πιο γρήγορα. Δεν είναι ο Άγιαξ για να περιμένει στη σειρά της κάθε 10-15 χρόνια. Είναι ελίτ. Καίγεται για άμεσο αποτέλεσμα. Ελίτ όμως είναι και η Μίλαν. Και εδώ και μια δεκαετία ακριβώς μην μπορώντας να αφήσει στην άκρη τις… αναμνήσεις, έχει ξεχάσει τον χαρακτήρα της.