«Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το Λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή… Ιωαννίδη Γιάννη» (vids)

Συμπληρώθηκε κιόλας ένας χρόνος από όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης άφησε αυτόν εδώ τον «μάταιο» κόσμο, όμως ο ελληνικός αθλητισμός και το μπάσκετ που τόσο πολύ αγάπησε δεν γίνεται να τον ξεχάσουν.

Ο άνθρωπος που σημάδεψε το τέλος της δεκαετίας του 80′ και την δεκαετία του 90′ στους συλλόγους που εργάστηκε, αλλά και στην Εθνική ομάδα της χώρας μας.

Διαβάστε επίσης: Το +13% του Ολυμπιακού και οι πιθανότητες του ΠΑΟΚ για την 8άδα του Europa League (pic, vids)

To 10.gr θυμάται… και τιμά την μνήμη του «ξανθού» που με τα κατορθώματά του άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του τόσο στον Άρη, αλλά και στον Ολυμπιακό, τον οποίο εκείνος αναμόρφωσε.

Γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1945 και πρωταγωνίστησε στην ελληνική καλαθοσφαίριση ως προπονητής του Αρη, την εποχή που η ομάδα της Θεσσαλονίκης μεσουρανούσε με τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ενώ είχε καθοριστικό ρόλο στην αναγέννηση του Ολυμπιακού τη δεκαετία του 1990.

Αναγνωρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: συνολικά κατέκτησε 12 πρωταθλήματα και 6 κύπελλα.

Δεν κατάφερε, ωστόσο, να κατακτήσει κανέναν ευρωπαϊκό τίτλο, παρ′ ότι βρέθηκε 6 φορές στο final four (φάιναλ φορ) της Ευρωλίγκα.

Τις πρώτες 3 φορές με τον Άρη επί 3 συνεχόμενα χρόνια (1988, 1989, 1990) δεν κατάφερε να προκριθεί στον τελικό, ενώ το κατάφερε τις επόμενες 3 φορές (το 1994 και το 1995 με τον Ολυμπιακό και το 1998 με την ΑΕΚ), γνωρίζοντας όμως και τις 3 φορές την ήττα στον τελικό.

Παραμένει μέχρι σήμερα ο προπονητής που κρατάει το ρεκόρ των περισσότερων τίτλων πρωταθλητή Ελλάδας, αφού κέρδισε 12 (έναν παραπάνω από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς), καθώς και των περισσότερων νικών σε αγώνες πρωταθλήματος (418 νίκες).

Η μετάβαση στον Ολυμπιακό

Ο Γιάννης Ιωαννίδης το καλοκαίρι του 1991 έκανε κάτι που σε πολλούς έμοιαζε αδιανόητο. Άφησε τον Άρη των Γκάλη και Γιαννάκη για χάρη του Ολυμπιακού, ο οποίος τότε βρισκόταν σε ανυποληψία, αγωνιζόμενος στο Παπαστράτειο και έχοντας τερματίσει 8ος στο πρωτάθλημα της σεζόν 1990-91. Έψαχνε το ολικό rebuild και το βρήκε με τον Ιωαννίδη στον πάγκο.

Ο Θεσσαλονικιός τεχνικός τη δεκαετία του 80 είχε « σαρώσει» τα πάντα με τον Άρη, κάνοντας ολόκληρη την Ελλάδα να περιμένει για να δει τον «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ, ειδικότερα όταν αυτός αγωνιζόταν εκτός των συνόρων, στα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Με τον Άρη κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα και έξι κύπελλα (όλα στη δεκαετία του 80, πλην ενός πρωταθλήματος που κατέκτησε το 1979), ενώ έφτασε και σε τρία Final Four με τους « κίτρινους».

Ο Σωκράτης Κόκκαλης που ανέλαβε την προεδρία το 1991 στο τμήμα μπάσκετ ανέθεσε τις τύχες του Ολυμπιακού στα έμπειρα χέρια του Γιάννη Ιωαννίδη.

Εκτός από τον Έλληνα προπονητή, ο τότε πρόεδρος των Πειραιωτών πήρε την ομάδα από το Παπαστράτειο και την μετέφερε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, έπειτα από απαίτηση του «ξανθού».

Πίστευε πως μόνο έτσι η ομάδα θα εκσυγχρονιζόταν και θα έφερνε ξανά πίσω τον κόσμο της, ο οποίος μετά τις συνεχόμενες αποτυχίες του τμήματος φαινόταν να έχει αποστασιοποιηθεί από το μπάσκετ.

Η αρχή έγινε με τον… Ζάρκο

Μαζί με τον Ιωαννίδη στον Πειραιά κατέφθασε μέσω Βελιγραδίου και ο Ζάρκο Πάσπαλι, στον οποίο έβλεπε τον επόμενο ηγέτη του Ολυμπιακού και τον άνθρωπο που θα επανέφερε την ομάδα στις επιτυχίες.

Μαζί με τον Πάσπαλι ήρθαν και οι συμπατριώτες του Τάρλατς και Νάκιτς που τα επόμενα χρόνια αποτέλεσαν μέρος του κορμού, αλλά και των επιτυχιών που ήρθαν μέσα στη δεκαετία του 90.

Την σεζόν 1991-92 ο Ολυμπιακός τερμάτισε δεύτερος χάνοντας το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ στους τελικούς. Επίσης έφτασε και μέχρι τον τελικό του κυπέλλου, το οποίο όμως κατέκτησε ο Άρης.

Οι ερυθρόλευκοι, ενώ ηττήθηκαν και στους δυο στόχους τους, έδειξαν σε όλους πως επέστρεψαν και μάλιστα αυτό έμελλε να το… εξαργυρώσουν από την αμέσως επόμενη σεζόν.

Οι επιτυχίες και οι διακρίσεις εντός των τειχών

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο του πρωτάθλημα επί των ημερών του Γιάννη Ιωαννίδη τη σεζόν 1992-93 με ένα κράμα έμπειρων παικτών, αλλά και νέων που δεν ήταν και τόσο δημοφιλείς πίσω στο 1992.

Οι «μικροί» τους οποίους έχρισε βασικούς ο Ιωαννίδης ήταν ο μετέπειτα «θρυλικός» αρχηγός του Ολυμπιακού Μίλαν Τόμιτς και ο Ντράγκαν Τάρλατς.

Μαζί με τους Πάσπαλι και Μπέρι συνέθεσαν μια ομάδα που ανέβηκε ξανά στην κορυφή της Α1 μπάσκετ και έφτασε μια… γραμμή μακριά από το Final Four ( Ο Πάσπαλι πάτησε την πλάγια γραμμή στο παιχνίδι με τη Λιμόζ), όμως αποκλείστηκε με καλάθι του Ζντοβτς 3’’ πριν από το τέλος του παιχνιδιού με τον Ζάρκο να γίνεται για πρώτη φορά μοιραίος για τον Ολυμπιακό.

Οι Πειραιώτες κατέκτησαν και τα πρωταθλήματα του 1994, του 1995 και του 1996. Το 1994 μάλιστα έκαναν και το νταμπλ κατακτώντας και το κύπελλο Ελλάδας.

Ο Ολυμπιακός είχε επιστρέψει για τα καλά στις επιτυχίες εντός των ελληνικών τειχών έχοντας εκθρονίσει τον Άρη, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ψάχνονταν την ίδια περίοδο.

Ο «διακαής» πόθος που έμελλε να μην εκπληρωθεί ποτέ

Όσοι γνώρισαν τον Γιάννη Ιωαννίδη, ξέρουν πως αυτό που ήθελε όσο τίποτα άλλο ήταν ένα κύπελλο Πρωταθλητριών( νυν Ευρωλίγκα) και είχε ουκ ολίγες ευκαιρίες να το κατακτήσει, έξι τον αριθμό τρεις με τον Άρη, δυο με τον Ολυμπιακό και μια με την ΑΕΚ.

Με τον Ολυμπιακό εν προκειμένω έφτασε στο Final Four του Τελ Αβίβ, όπου και νίκησε στον ημιτελικό τον «αιώνιο» αντίπαλο Παναθηναϊκό και στον τελικό αντιμετώπισε την Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Εκεί ενώ η ομάδα του Πειραιά υπήρξε το αδιαφιλονίκητο φαβορί του τελικού έπαθε ένα έως και «μεταφυσικό» μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά, μην μπορώντας να ευστοχήσει ούτε καν σε βολές.

Σε αυτή τη συνθήκη ήρθε να προστεθεί κι το νικητήριο καλάθι του Κορνίλιους Τόμπσον, το οποίο έστεψε τους Καταλανούς Πρωταθλητές Ευρώπης.

Την επόμενη χρονιά οι ερυθρόλευκοι φτάνουν ξανά στο Final Four και το τέλος του δρόμου, έχοντας υπερκεράσει ξανά το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό, όμως στον τελικό της Σαραγόσα ηττούνται ξανά από τη Ρεάλ Μαδρίτης του Σαμπόνις (που έκανε «τρομακτικά» πράγματα με 23 πόντους) στον τελικό και του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που είχε πάει στη « Βασίλισσα», αμέσως μετά την Μπανταλόνα.

Η δεύτερη σερί ήττα του Ολυμπιακού στο Final Four σήκωσε θύελλα συζητήσεων και κάποια πράγματα που έγιναν τον πλήγωσαν τόσο, που είχε ήδη πάρει την απόφαση να μην συνεχίσει.

Η ομάδα του Ιωαννίδη όμως υπήρξε προπομπός του triple crown που κατέκτησε ο Ολυμπιακός το 1997 με τον «αείμνηστο» επίσης , Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Με υλικό που ο ίδιος ο Ιωαννίδης είχε επιλέξει και με ραχοκοκαλιά της ομάδας τα δικά του παιδιά, όπως ο Φασούλας, ο Τόμιτς, ο Σιγάλας και άλλοι και με ηγέτη της περιφέρειας τον Ντέιβιντ Ρίβερς.

Η νίκη highlight που δεν άλλαξε την απόφαση του Ιωαννίδη

Ο «Ξανθός» είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό πριν από του τελικούς του πρωταθλήματος το 1996 και το είχε γνωστοποιήσει  μέσω επιστολής, μήνες πριν.

Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τον Πρωταθλητή Ευρώπης στο Παρίσι Παναθηναϊκό και τον κατακερμάτισε στον 5ο τελικό της σειράς με 73-38 σκορ που αποτελεί ρεκόρ μέχρι και σήμερα στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.

Παρόλο το ντελίριο ενθουσιασμού που προκάλεσε η συντριβή αυτή του «αιωνίου» αντιπάλου, αλλά και η αγάπη που εισέπραττε ο Ιωαννίδης καθ’όλη τη διάρκεια της παραμονής του στον Πειραιά δεν ήταν ικανά να του αλλάξουν την απόφαση… και έτσι έφυγε από τον Ολυμπιακό.

Επέστρεψε το καλοκαίρι του 1999, όμως τίποτα δεν ήταν πια ίδιο, καθώς δεν κατέκτησε τίποτα και αποχώρησε έπειτα από μια μόλις σεζόν.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης υπήρξε ο αναμορφωτής του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού, αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας, βάζοντας τους Πειραιώτες ξανά στον χάρτη.

Η αγάπη του κόσμου των «ερυθρόλευκων» και η σχέση του με τον Ιωαννίδη υπήρξε παροιμιώδης και περικλείεται σε κάτι που είχε πει ένας οπαδός του Ολυμπιακού στο άκουσμα της απομάκρυνσης του Έλληνα προπονητή το καλοκαίρι του 1996. «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το Λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή… Ιωαννίδη Γιάννη».