Ο Ματίας Αλμέιδα της ΑΕΚ, ο αλκοολισμός, το τέρας της κατάθλιψης και ένα Gordini του ’63!

Ο Ματίας Αλμέιδα ήρθε στην Ελλάδα, μίλησε με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, σκέφτηκε, μέτρησε τα πράγματα και την κατάσταση και συμφώνησε να αναλάβει, υπέγραψε, ανακοινώθηκε και άρχισε να «τρέχει» την ΑΕΚ της νέας σεζόν. Μιας σεζόν μεγάλης σημασίας, λόγω της εισόδου στο νέο γήπεδο. Αλλά και μιας σεζόν εξόχως απαιτητική, καθώς η Ενωση δεν θέλει απλά να πάει… καλά. Θέλει τον τίτλο. Θέλει Ευρώπη. Γενικώς, θέλει πολλά πράγματα και για αυτόν τον λόγο η δουλειά που έχει να κάνει ο Αργεντινός, είναι δύσκολη. Πολύ δύσκολη.

Ο Αλμέιδα έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα ως ποδοσφαιριστής. Υπήρξε σπουδαίος. Εκανε μεγαλειώδη καριέρα, αλλά η πραγματική συμβολή του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, είναι άλλη. Είναι το γεγονός ότι… μίλησε. Και αναφέρθηκε ανοιχτά, δημόσια, σε σοβαρά ζητήματα, όπως ο αλκοολισμός, αλλά και οι ψυχικές ασθένειες. Δύο κόσμοι στους οποίους έζησε ο ίδιος. Και φρόντισε να μοιραστεί τις εμπειρίες του. Το σκοτάδι του.

Πριν ακριβώς 11 χρόνια, έσπασε τη σιωπή. Σε μια εποχή, που όλες αυτές οι συζητήσεις ήταν ταμπού, σχεδόν απαγορευμένες, λες και κάποια ιδιότυπη Ομερτά απαγόρευε κάθε συζήτηση, ο Αργεντινός μέσος κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Almeyda, ALMA Y VIDA» (Ψυχή και Ζωή), η οποία πραγματευόταν τα χρόνια που πέρασε στη Serie A, με τη Λάτσιο, την Πάρμα, την Ιντερ και την Μπρέσιο. Αποκάλυψε ότι κύλησε στον αλκοολισμό και πως ως παίκτης της Ιντερ, έπεσε σε κώμα από την… υπερκατανάλωση αλκοόλ.

ΣΕ ΚΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ

«Μια φορά στο Azul, ήπια κρασί σαν να ήταν κόκα κόλα. Έτρεξα 5 χιλιόμετρα για να το βγάλω από τον οργανισμό μου, μέχρι που είδα τον ήλιο να στριφογυρίζει. Οι γιατροί χρειάστηκαν πέντε ώρες για να με συνεφέρουν. Θα ήταν σκάνδαλο, καθώς έπαιζα για την Ίντερ εκείνη την εποχή. Όταν ξύπνησα και είδα την οικογένειά μου γύρω από το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο, νόμιζα ότι ήμουν στην κηδεία μου», αναφέρει μεταξύ άλλων!

Ο Αλμέιδα αποκάλυψε επίσης μια περίεργη πρακτική που είχαν οι γιατροί της Πάρμα κατά τη διάρκεια της περιόδου του το 2000-02. «Μας έβαλαν σταγόνες και πριν από ένα παιχνίδι ένιωθα ότι μπορούσα να πηδήξω μέχρι το ταβάνι. Μας είπαν ότι ήταν συνδυασμός βιταμινών. Οι παίκτες δεν ζητούν πραγματικά περισσότερες λεπτομέρειες από αυτό».

Ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με το τέρας της κατάθλιψης, είναι γλαφυρός: «Στην Ίντερ, μετά από δύο κακούς τραυματισμούς, άρχισε η κατάθλιψή μου. Δεν είχα τίποτα να κάνω παρά μόνο να σκεφτώ. Μια μέρα δεν μπορούσα να νιώσω το χέρι μου και μετά έχασα την αίσθηση κάτω από το μισό σώμα μου. Ο ψυχολόγος της Ιντερ, διέγνωσε κρίσεις πανικού, αλλά δεν ακολούθησα τις οδηγίες του. Μόνο αφού η κόρη μου με ζωγράφισε ως ένα κουρασμένο και λυπημένο λιοντάρι, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Από εκείνη την ημέρα, παίρνω τακτικά αντικαταθλιπτικά και φάρμακα για να καταστείλω τις κρίσεις πανικού μου. Με κάνουν καλύτερο άνθρωπο».

Η ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ

«Η θεραπεία τελείωσε κάνοντας με να καταλάβω ότι θέλω να ζήσω από το ποδόσφαιρο. Ότι πρέπει να ζω από το ποδόσφαιρο. Θα ζήσω από το ποδόσφαιρο», σχολίασε μετά από ψυχοθεραπεία. Στα 30 του είχε πάθει κατάθλιψη, είχε κατακτήσει το Κόπα Λιμπερταδόρες, τίτλους, θριάμβευσε στην Ευρώπη, έπαιζε στην Εθνική ομάδα και δεν ήταν ευχαριστημένος. Η κατάθλιψη κράτησε τέσσερα χρόνια και ήθελε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Μια μέρα έπαιξε με τους βετεράνους της Ρίβερ. Το είδωλο του Zinedine Zidane, ο Enzo Francescoli, βλέποντάς τον να παίζει, του είπε ότι δεν μπορεί να παίξει με τους βετεράνους, αλλά με την πρώτη ομάδα. Η οποία το 2011, με τον ίδιο παίκτη, στα 38 του, υποβιβάστηκε στη Δεύτερη κατηγορία.

Ο Ματίας κρέμασε τα παπούτσια του στα 38 του, ήξερε ότι μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο από τον πάγκο παρά από το γήπεδο, τα πόδια του δεν τον βοηθούσαν άλλο. Επαναπροσδιόρισε γρήγορα τη ζωή του, μετά από μια τραυματική κατάσταση. Αυτό που έκανε ήταν να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, στο οποίο έπρεπε να βρεθεί λύση και αυτή η λύση ήταν… ο ίδιος. Η ανάληψη ευθύνης ήταν ο τρόπος του να διοχετεύει τον πόνο. Ο ψυχαναλυμένος Αλμέιδα αναζήτησε και βρήκε δύναμη στα δικά του λόγια. Ωστόσο η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της λατρεμένης του Ρίβερ Πλέιτ αμέσως μόλις υποβιβάστηκε, αποσταθεροποίησε το μυαλό του ξανά.

Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο πήγαινε στο κτήμα του, στο Αζούλ, Δευτέρα και Τετάρτη. Και τις άλλες μέρες δεν έκανα τίποτα. Λάθος. Πήγαινε και τις κόρες του στο σχολείο. Επιπλέον, είχε κρίσεις πανικού: «Ήθελα να τα σπάσω όλα, ήταν κάτι που έβγαινε από μέσα μου. Δεν ήμουν εγώ. Οι φίλοι μου και η Λουτσιάνα άρχισαν να μου λένε να δοκιμάσω έναν ψυχολόγο. Ήμουν αντίθετος, είπα ότι θα το γιατρέψω μόνος μου».

Αυτό έκανε. Με βοήθεια, αλλά τα κατάφερε. «Δεν πιστεύω στους ηγέτες. Πολλοί από τους λεγόμενους ηγέτες υπήρξαν σπουδαίοι ηθοποιοί, δεν μου ταιριάζουν. Πιστεύω στον διάλογο», υποστήριξε κάποτε. Τελικά, τα κατάφερε. Ανέβασε τη Ρίβερ Πλέιτ ξανά στην πρώτη κατηγορία, τη μοναδική φορά που υποβιβάστηκε στην ιστορία της. Δεν ήταν επίτευγμα, αλλά υποχρέωση που είχε. Ο Ρίβερ επέστρεψε και το έκανε για να μην φύγει ποτέ ξανά. Η νέα αποστολή δεν ήταν να κρατηθεί, αλλά να κερδίσει ξανά και να απολαύσει την επιτυχία του. Δεν το κατάλαβε. Οι οπαδοί ζήτησαν το κεφάλι του. Και το… πήραν. Απολύθηκε. Κατηγόρησε τον Ramón Díaz ότι τον απέλυσε.

ΜΕ ΕΝΑ RENAULT GORDINI ΤΟΥ 1963

Εφυγε με πόνο καρδιάς. Και μια σπασμένη πόρτα. «Ο κύκλος μου έκλεισε». Ετσι είναι ο Ματίας Αλμέιδα. Αυτός είναι. Αυτός που χορεύει φολκλόρ. Που έμαθε και απολαμβάνει τον βελονισμό, αυτός που θαυμάζει τον Horacio Guarany (Αργεντινός τραγουδιστής), αυτός που οδηγεί ένα Renault Gordini του 1963. Ποιος πιστεύει ότι όταν έχεις κατάθλιψη δεν εκτιμάς τίποτα: «Κλείνεις τον εαυτό σου, δεν αγαπάς καν τον εαυτό σου, μπαίνεις σε κατάσταση αυτοκαταστροφής. Αλλά εσύ βγαίνεις έξω». Ο Αλμέιδα έχει ήδη ζήσει το δράμα του. Και ήρθε στην Ελλάδα για να απαλλάξει από δράματα την ΑΕΚ.