Αλήθειες στην εποχή της πανδημίας

Αν ψάχνετε για σταθερές στην εποχή του κορωνοϊού, ματαιοπονείτε. Ενα από τα πολλά συμπεράσματα, που προκύπτουν μέσα από τα συντρίμμια της πανδημίας, έχει να κάνει με αυτή τη διαπίστωση, που ωστόσο είναι και βαθιά πολιτική. Κι αυτό γιατί έχει να κάνει και με κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις, που ελήφθησαν τον τελευταίο μήνα ως προς τη διαχείριση αυτού του τόσο σύνθετου προβλήματος.

Οπως αποδείχτηκε στην πράξη, όσες χώρες επέμειναν, σχεδόν εμμονικά, στην πολιτική της «αγέλης» για την αντιμετώπιση της πανδημίας μετρούν κατά χιλιάδες τους νεκρούς. Για έναν απλό λόγο: Δεν μπορείς να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει το ζήτημα, σχεδόν να το αγνοείς, και μάλιστα να ισχυρίζεσαι ότι θα θυσιάσεις μερικές χιλιάδες ανθρώπων για να αποκτήσουν ανοσία μερικά εκατομμύρια. Η στρατηγική αυτή, στην πράξη, θα κατέρρεε στο άκουσμα των πρώτων νεκρών, αλλού με εντυπωσιακές πιρουέτες κι αλλού μέσα από θαλάμους εντατικής, αλλά με πολύ ακριβό τίμημα και στη μία και στην άλλη εκδοχή.

Στην πρώτη περίπτωση, η πιο χαρακτηριστική φιγούρα είναι αυτή του Ντόναλντ Τραμπ, που τη μια μέρα προέβλεπε ότι ως το καθολικό Πάσχα (δηλαδή αύριο) οι ΗΠΑ θα επανεκκινήσουν την οικονομία τους και την άλλη μέρα χτυπούσε κόκκινο συναγερμό για ένα δεύτερο Περλ Χάρμπορ. Στη δεύτερη περίπτωση, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αρκεί μια φωτογραφία του Μπόρις Τζόνσον, στο παράθυρο της πρωθυπουργικής κατοικίας στην Ντάουνινγκ Στριτ 10, λίγο πριν μπει στην εντατική, για να πείσει για του λόγου το αληθές.

Θα ήταν ωστόσο λάθος ουσίας να σταθεί κανείς μόνο στα παραπάνω προφανή – από πολλές απόψεις – παραδείγματα. Γιατί υπάρχουν κι άλλα, πολύ πιο ουσιαστικά, όπου οι πρωταγωνιστές αντιλήφθηκαν το λάθος νωρίς κι έσπευσαν να το διορθώσουν πριν πάρει διαστάσεις. Οπως αυτό της Σιγκαπούρης, που ισχυρίζονταν ότι ξεπέρασε το πρόβλημα, χωρίς να χρειασθεί καν να επιβάλει περιορισμούς στην κυκλοφορία και τώρα προβλέπει ποινές φυλάκισης πέντε ετών για όσους παραβιάζουν το μέτρο. Κι αυτό γιατί βλέπει το δεύτερο κύμα να έρχεται.

Αλλο ανάλογο παράδειγμα; Η Ιαπωνία, που μέχρι την περασμένη εβδομάδα θεωρούσε ότι είναι επαρκώς θωρακισμένη και σήμερα το Τόκιο βλέπει τις υγειονομικές του υποδομές να καταρρέουν. Και τρέχει. Οπως τρέχει και η κεντρική τράπεζα της Βρετανίας για να κόψει χρήμα και να στηρίξει τις κρατικές δαπάνες στη μάχη κατά του κορωνοϊού, όταν μέχρι πρότινος διέψευδε μετά βδελυγμίας την προοπτική. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο: Σε αυτή την υπόθεση δεν υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Είναι μία και ευτυχώς στην Αθήνα την ανακάλυψαν και την υιοθέτησαν νωρίς.