Τα όσα είπε ο Γιώργος Γιούργος για την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο είναι συγκλονιστικά.
Μία χώρα στην εντατική… Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το όσα συμβαίνουν με τον κορονοϊό στην Ιταλία, χωρίς ίχνος υπερβολής, καθώς η κατάσταση εκεί είναι τραγική.
Κάτι που μας το έδωσε να το καταλάβουμε πολύ καλά, ο χειρούργος ΩΡΛ από το νοσοκομείο του Μπέργκαμο, Γιώργος Γιούργος, μιλώντας στον ΣΚΑΙ.
«Είναι πόλεμος. Βρισκόμαστε σε πόλεμο και εμείς. Εδώ και εβδομάδες και η κατάσταση δυστυχώς δεν καλυτερεύει καθόλου αν και έχουμε οργανωθεί κάπως. Ο πόλεμος μαίνεται 24 ώρες το 24ωρο», είπε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, όπως είπε, οι γιατροί αναγκάζονται να αποφασίσουν για ποιον ασθενή θα δώσουν μάχη για να ζήσει και για ποιον όχι…
«Προσπαθούμε να σώσουμε όσους πιο πολλούς μπορούμε. Το σημερινό νούμερο των νεκρών θα ήταν πολλαπλάσιο αν δεν κάναμε όλα αυτά που κάνουμε. Εμείς εφαρμόζουμε πολεμική ιατρική, ιατρική μάχης, όπως γίνεται στη μάχη. Έρχονται οι αναισθησιολόγοι και αποφασίσουν αυτός μπορεί και αυτός δεν μπορεί. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο επί γης θεός ο γιατρός
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τους ασθενείς γύρω στα 60-65. Δεν μιλάμε για τους ασθενείς 85-90. Φεύγουν οι υπερήλικες γιατί διαλέγουμε να σώσουμε τους πιο νέους. Χτυπάει τους πάντες. Έχουμε ασθενείς από 27-28 χρονών μέχρι 90 και βάλε. Φεύγουν πιο εύκολα οι μεγάλοι γιατί αποφασίζουμε και ρίχνουμε όλες τις ενέργειες μας στους νέους και τους μεσήλικους αλλιώς θα έφευγαν κι αυτοί σας το υπογράφω. Η κατάσταση είναι δραματική εδώ.
Ασθενείς, όχι τόσο βαριά περιστατικά, που δεν μπορούμε εκείνη τη στιγμή να τους δώσουμε κάτι παραπάνω. Θα τους σώζαμε αλλά δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή. Όταν μιλάμε για τέτοια νούμερα δεν υπάρχει σύστημα υγείας που μπορεί να αντέξει. Όταν πρέπει ο γιατρός να επιλέξει ποιον θα σώσει και ποιον θα αφήσει το σύστημα πλέον έχει ξεπεράσει τα όρια του», εξήγησε ο Γιώργος Γιούργος.
Όπως είπε ο κ. Γιούργος, αρκετοί γιατροί κλαίνε όταν χάνουν τους ασθενείς τους, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν δέχονται την μορφίνη που θέλουν να τους κάνουν οι γιατροί λίγο πριν πεθάνουν γιατί δεν δέχονται τον επικείμενο θάνατο τους.