Οι έξι «καυτές πατάτες» των ιδιωτικοποιήσεων για την κυβέρνηση

Οι ιδιωτικοποιήσεις εξαρχής ήταν μία από τις βασικές αιχμές των μνημονίων, αφού άλλωστε παρουσιάστηκαν ως βασικός μηχανισμός για τη μείωση του υπέρογκου δημοσίου χρέους. Βέβαια, στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα, αφού οι στόχοι που έμπαιναν και από τους δανειστές (ποιος θυμάται τα 50 δισεκατομμύρια που είχαν κάποτε ακουστεί) ήταν εγγενώς ανέφικτοι, την ίδια ώρα που πέραν των κοινωνικών αντιδράσεων που υπήρχαν (π.χ. των τοπικών κοινοτήτων για την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων), υπήρχαν και προβλήματα με τις ίδιες τις υπό πώληση επιχειρήσεις.

Η κυβέρνηση στην περίοδο προς την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου και για να μπορεί να έχει θετική αξιολόγηση μεθόδευσε μια σειρά ιδιωτικοποιήσεων, πέραν αυτών που έγιναν στην αρχή της θητείας της (ΟΛΠ, ΟΛΘ, περιφερειακά αεροδρομίων). Αυτό σήμαινε το να ξεμπλοκαριστούν και να βγουν οι σχετικές προκηρύξεις από το ΤΑΙΠΕΔ. Όμως, από αυτές δεν προωθήθηκαν όλες. Συγκεκριμένα οι ιδιωτικοποιήσεις που ολοκληρώθηκαν ήταν αυτή της ΤΡΕΝΟΣΕ και αυτή της ΔΕΣΦΑ, ενώ προωθήθηκαν διάφορες θεσμικές πλευρές της μεγάλης επένδυσης στο Ελληνικό. Όμως την ίδια στιγμή υπάρχουν αρκετά ανοιχτά ζητήματα τα οποία αναλαμβάνει τώρα η νέα κυβέρνηση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ.