Στην προσπάθειά του να αποφύγει την πολιτική ήττα ο Αλέξης Τσίπρας δοκιμάζει κάθε δυνατή πολιτική ταυτότητα. Και αριστερός, και... δεξιός, και χριστιανός και άθεος
Ένα από τα χαρακτηριστικά των μετανεωτερικών κοινωνιών είναι ο τρόπος που οι ιδεολογίες παύουν να είναι μορφές «υπαρξιακής» στράτευσης, μορφές δέσμευσης των ανθρώπων σε μια πολιτική και συχνά σε έναν τρόπο ζωής.
Αντίθετα, γίνονται απλές ταυτότητες και μάλιστα ταυτότητες τις οποίες μπορεί κανείς να εναλλάσσει ή να αθροίζει.
Αυτή την αντίληψη φαίνεται πως έχει στο νου του ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος δείχνει να έχει επιλέξει σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία να δοκιμάσει κάθε δυνατή πολιτική ταυτότητα σε μια προσπάθειά του να πετύχει το είδος της «πολυσυλλεκτικότητας» που αναλογεί σε μια κόμμα που διεκδικεί να είναι όχι πια ο «μονοθεματικός» εκπρόσωπος του πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακού κινήματος», αλλά μια σύγχρονη κεντροαριστερά ή ο προοδευτικός πόλος σε ένα νέο δικομματισμό.