Συγκλονιστική επιστολή από τη μητέρα του Νικόλα: Ο «a la carte» ανθρωπισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Με μία οργισμένη επιστολή της η κυρία Λαμπρινή Μουστάκα, μητέρα του αδικοχαμένου Νικόλα, που έχασε τη ζωή του ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο του 2018, ύστερα από επίθεση που δέχτηκε στον λόφο του Φιλοπάππου, αναρωτιέται που οφείλεται ο «a la carte» ανθρωπισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Με αφορμή την παρουσία βουλευτών της κυβέρνησης στη δίκη για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, η κυρία Μουστάκα επισημαίνει: «Θέλω να πιστεύω καλοπροαίρετα ότι η παρουσία τους στην δίκη είχε ως σκοπό την έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους γονείς και συγγενείς του θύματος προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο τους, όσο αυτό είναι δυνατόν, αλλά και για να τιμήσουν τον άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα».

Ωστόσο τονίζει ότι οι «κυβερνητικοί βουλευτές έχουν καθήκον και υποχρέωση να απευθύνονται και να εκφράζουν τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες τους  προς όλα τα θύματα δολοφονικών επιθέσεων».

«Τι καταδεικνύει, λοιπόν, η επιλεκτική ευαισθησία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ; Μήπως υποκρισία; Γιατί αυτοί οι “επαγγελματίες του ανθρωπισμού” εναγκαλισμένοι με τις “αλληλέγγυες” Μ.Κ.Ο. εμφανίζονται υπέρμετρα ευαισθητοποιημένοι όταν τα θύματα είναι αλλοδαποί και παγερά αδιάφοροι όταν τα θύματα είναι Έλληνες πολίτες που δολοφονήθηκαν ή κακοποιήθηκαν από παράτυπους αλλοδαπούς;», διερωτάται η κυρία Μουστάκα.

Τέλος η κυρία Μουστάκα αναφέρεται στον κυνισμό και την αλαζονεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην οποία αποδίδει πολιτικό τυχοδιωκτισμό και παντελή έλλειψη φιλότιμου, ανθρωπιάς και σεβασμού προς ελληνικό λαό.

Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

Ο «a la carte» ανθρωπισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

«Έκπληκτη και οργισμένη», για να χρησιμοποιήσω και μία φράση του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Δ. Βίτσα, παρακολούθησα στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ (6/5/19) το σχετικό ρεπορτάζ για την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου στην υπόθεση της δολοφονίας του Πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν.

Παρόντες στο ακροατήριο ήταν αλληλέγγυοι, μέλη του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως μητέρα δύο παιδιών, όταν βλέπω την φωτογραφία ενός νέου ανθρώπου, που έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας και έχασε την ζωή του με απάνθρωπο τρόπο, ειλικρινά αγανακτώ και θλίβομαι. Γιατί ουσιαστικά στο έγκλημα κατά της ζωής δεν υπάρχει ούτε αποκατάσταση ούτε επανόρθωση. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο και ως εκ τούτου είναι μοναδική και ανεκτίμητη. Και η αφαίρεσή της συνιστά το μεγαλύτερο αδίκημα κατά τη Δικαιοσύνη και το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά τη Χριστιανοσύνη.

Θέλω να πιστεύω καλοπροαίρετα ότι η παρουσία τους στην δίκη είχε ως σκοπό την έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους γονείς και συγγενείς του θύματος προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο τους, όσο αυτό είναι δυνατόν, αλλά και για να τιμήσουν τον άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα.

Προφανώς και τα μέλη του αντιφασιστικού κινήματος είναι ελεύθερα να οργανώνουν συγκεντρώσεις έξω από τα Δικαστήρια κατά το δοκούν και για τους δικούς τους ευδιάκριτους λόγους.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές, όμως, έχουν καθήκον και υποχρέωση να απευθύνονται και να εκφράζουν τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες τους  προς όλα τα θύματα δολοφονικών επιθέσεων.

Χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις.

Όταν, μάλιστα, όπως συνέβη στην περίπτωση του γιου  μου, Νικόλα, η ίδια η κυβέρνησή τους είναι αυτή που με τις πολιτικές της ουσιαστικά «προσκάλεσε»  τους δολοφόνους του να εισβάλουν παράνομα στην χώρα μας. Όταν είναι αυτή η κυβέρνησή τους, που επιτρέπει καθημερινά να καταπατώνται τα σύνορά μας προσπαθώντας λυσσαλέα και με το έτσι θέλω να μας πείσει ότι όλοι είναι  «πρόσφυγες». Όταν είναι αυτή η ίδια η κυβέρνηση, που πλέον δεν γνωρίζει καν τον αριθμό των «παράτυπων» αλλοδαπών εντός της ελληνικής επικράτειας. Όταν, τέλος, είναι αυτή η κυβέρνηση, που, όταν κάποια στιγμή τους εντοπίσει, αντί να απελάσει όλους τους «μη δικαιούχους ασύλου ή διεθνούς προστασίας» τους επιτρέπει να εξακολουθούν να  παραμένουν παράνομα στην χώρα μας και να συστήνουν εγκληματικές συμμορίες.

Τι καταδεικνύει, λοιπόν, η επιλεκτική ευαισθησία των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ; Μήπως υποκρισία; Γιατί αυτοί οι «επαγγελματίες του ανθρωπισμού» εναγκαλισμένοι με τις «αλληλέγγυες» Μ.Κ.Ο. εμφανίζονται υπέρμετρα ευαισθητοποιημένοι όταν τα θύματα είναι αλλοδαποί και παγερά αδιάφοροι όταν τα θύματα είναι Έλληνες πολίτες που δολοφονήθηκαν ή κακοποιήθηκαν από παράτυπους αλλοδαπούς ;

Μήπως, γιατί στο άκουσμα Έλληνας ή ελληνικός τους ξυπνούν βαθιά κρυμμένες μνήμες μετεμφυλιακών ανθελληνικών συνδρόμων που τους έχουν στοιχειώσει ;

Μήπως, γιατί γι’ αυτούς οι Έλληνες πολίτες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνον αριθμοί στα Μητρώα των Εφοριών, αποτελώντας τους συνήθεις βαστάζους και τα υποζύγια, τα οποία απομυζούν προκειμένου να ζει πλουσιοπάροχα και να καλοπερνά η κυβερνητική «αριστερή» νομενκλατούρα, παριστάνοντας στη συνέχεια τους «φιλάνθρωπους» ;

Μήπως, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να μην απολέσουν τις τόσο γλυκές και προσοδοφόρες καρέκλες της εξουσίας, προσεταιρίζονται προς άγραν ψήφων και ελληνοποιούν τους αλλοδαπούς, στους οποίους, μάλιστα, εναποθέτουν τις ελπίδες τους, εκτός από τις «επενδύσεις», και  για την επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος ;

Μήπως όλα αυτά μαζί ; Ο κάθε συμπολίτης μας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση, όταν ο επικεφαλής της αντί να κηρύξει την χώρα μας σε εθνικό πένθος και να παραιτηθεί, χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα ως «ξαναζεσταμένο» το ντοκιμαντέρ που περιγράφει τις μαρτυρίες και τον απόλυτο τρόμο που βίωσαν στο Μάτι οι συνάνθρωποί μας το περασμένο καλοκαίρι ; Όταν αντί να  σκύψουν το κεφάλι και να παρευρίσκονται διαρκώς στον τόπο της ανείπωτης τραγωδίας, επιλέγουν, αφού πρώτα στήσουν επικοινωνιακό θέατρο επιχειρήσεων, στην συνέχεια να εξαφανισθούν και να διάγουν πολυτελείς διακοπές στον απόηχο της πρωτοφανούς δυστυχίας των συμπολιτών μας;

Γιατί, λοιπόν, επιδίδονται με τέτοιο μένος σε έναν ιδιότυπο ρατσισμό εναντίον των χειμαζόμενων Ελλήνων τιμωρώντας τους παντοιοτρόπως και προκαλώντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα;

Πώς μπορεί  να χαρακτηρισθεί ο κυνισμός και η αλαζονεία τους απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας;

Lack of emotional intelligence, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες;

Πολιτικός τυχοδιωκτισμός και παντελής έλλειψη φιλότιμου, ανθρωπιάς και σεβασμού προς τον λαό μας θα έλεγα εγώ.

Λαμπρινή Μουστάκα

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η Μητέρα του Νικόλα