Μια κυβέρνηση με «σύνδρομο καταδίωξης» σε μια σιδερόφραχτη ΔΕΘ

67 Διμοιρίες ΥΜΕΤ και ΥΑΤ, 5500 αστυνομικοί συνολικά, ελικόπτερα, drones, πράκτορες του FBI, ελεύθεροι σκοπευτές. Ο Αλέξης Τσίπρας μέσα στη νύχτα με 10 αυτοκίνητα και ασθενοφόρο να φτάνει στην συμπρωτεύουσα.

Όλα αυτά για τη φετινή ΔΕΘ. Προφανώς υπάρχουν και οι απαραίτητες δικαιολογίες. Φέτος είναι τιμώμενη χώρα οι ΗΠΑ και θα είναι ο αμερικανός υπουργός Εμπορίου και άρα αυτό θα χρειάζεται επιπλέον μέσα ασφάλειας. Φέτος θα έχουμε και τα συλλαλητήρια για το «όνομα» οπότε πρέπει να διαχωριστούν «εθνικιστές» και «αντιεθνικιστές» διαδηλωτές.

Μόνο που εάν το καλοσκεφτεί κανείς οι δικαιολογίες αυτές δεν επαρκούν για να δούμε το πραγματικό πρόβλημα.

Η ΔΕΘ υποτίθεται ότι είναι μια μεγάλη γιορτή της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής παραγωγής. Ειδικά φέτος υποτίθεται ότι θα ήταν μια γιορτή ανάπτυξης μια που είναι η πρώτη ΔΕΘ μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων και άρα η ευκαιρία για να ακούσουμε ποιες είναι οι πραγματικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε να ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της και η αντιπολίτευση να κάνει «ρελάνς» με ακόμη πιο γενναιόδωρες προτάσεις.

Ακόμη και η σύμπτωση με τις εξελίξεις σε σχέση με τη συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν αυτονόητο ότι θα έπρεπε να είναι ζήτημα τέτοιας έντασης.

Σε τελική ανάλυση, υποτίθεται ότι τόσα χρόνια περιμέναμε τη στιγμή που έστω και με έναν συμβιβασμό το ζήτημα αυτό θα σταματούσε να ρίχνει τη σκιά του πάνω στην πολιτική ζωή.

Και όμως τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει.

Φρούριο
Αντ’ αυτού η εικόνα μιας σιδερόφρακτης Θεσσαλονίκης πολύ περισσότερο παραπέμπει στην εικόνα μιας κυβέρνησης που βρίσκεται περικυκλωμένη από τη δυσαρέσκεια και την οργή.

Από τη μια γιατί είναι προφανές ότι παρ’ όλη την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει ότι ετοιμάζει «φιλολαϊκή στροφή», τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα, που πλήρωσαν ακριβό τίμημα στην περίοδο των μνημονίων, περισσότερο έτοιμα είναι να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους παρά την ευγνωμοσύνη τους.

Από τα μεγάλα κομμάτια των μισθωτών που θα παραμείνουν εγκλωβισμένα στον κατώτατο μισθό μέχρι τους αγρότες που έχουν ήδη δείξει τις διαθέσεις τους, η κυβέρνηση είναι ήδη πολιορκημένη από αγανάκτηση και διεκδικήσεις.

Την ίδια στιγμή δεν έχει υποχωρήσει η οργή για την κυνική διαχείριση των πυρκαγιών το καλοκαίρι και παραμένει ιδιαίτερα μεγάλη η ανασφάλεια από την αίσθηση ότι είναι ουσιαστικά διαλυμένος ο μηχανισμός πολιτικός προστασίας.

Ακόμη και «μεταρρυθμίσεις» όπως αυτή που μεθοδεύει το υπουργείο Παιδείας για τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμιας εκπαίδευση, επίσης προκαλούν αναστάτωση και αντιπαραθέσεις εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας, ιδίως από τη στιγμή που δεν προηγήθηκε κανένας ουσιαστικός διάλογος.

Πλάι σε αυτό έρχεται η ανησυχία για τις εξελίξεις με τα εθνικά θέματα. Προφανώς και αρκετοί από τους διαμαρτυρόμενους έχουν και ακραίες αντιλήψεις και αντίστοιχες πρακτικές, όμως είναι λάθος θα θεωρείται κάθε αντίρρηση στη συμφωνία των Πρεσπών εθνικιστική.

Και αυτό γιατί πια έχει γίνει σαφές ότι σε κανένα βαθμό δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια ώριμη αποφαση να λυθεί ένα χρονίζον πρόβλημα, της οποίας να έχει προηγηθεί ουσιαστική συζήτηση μέσα στην κοινωνία και προετοιμασία για τον αναγκαστικό συμβιβασμό.

Ούτε αυτή η απόφαση εντάχθηκε σε ένα συνολικότερο σχεδιασμό όχι απλώς για τις διμερείς σχέσεις ή για την ενταξιακή προοπτική της γείτονος αλλά σε σχέση με τη συνολικά κατάσταση στα Βαλκάνια.

Προσκόλληση
Αντίθετα, η συμφωνία των Πρεσπών ήρθε απλώς και μόνο επειδή η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να προσκολληθεί στις ΗΠΑ έσπευσε να προχωρήσει, αρχικά με όρους μυστικής διπλωματίας, σε αυτή τη συμφωνία, πυροδοτώντας και αντιδράσεις στο εσωτερικό και προβλήματα στο εξωτερικό.

Την ίδια στιγμή αυτή η κυβέρνηση αντί με ειλικρίνεια να παρουσιάσει την κατάσταση στην οικονομία, τους αναγκαστικούς περιορισμούς των μνημονίων, τις δύσκολες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, προτιμά απλώς τη μεγαλοστομία και τη διαρκή επίθεση ενάντια σε όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ διαρκώς μιλούν για εκστρατείες συκοφάντησης ή υπονόμευσης της κυβέρνησης, παραβλέποντας ότι τις περισσότερες φορές η κριτική που δέχεται και εύλογη είναι και τεκμηριωμένη.

Γιατί αυτό το ιδιότυπο σύνδρομο καταδίωξης της κυβέρνησης, έκφρασή του οποίου είναι και η εικόνα μιας σιδερόφρακτης και καθόλου «γιορτινής» ΔΕΘ, είναι στην πραγματικότητα η άλλη όψη της αποκοπής της από τα ίδια τα κοινωνικά στρώματα τα οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.