«Είμαστε από κάτω βοήθεια» – Ανατριχιαστικό ντοκουμέντο με τις κραυγές των εγκλωβισμένων

Ένας χρόνος πέρασε από την πολύνεκρη τραγωδία που σημειώθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023 στα Τέμπη.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα οι αμαξοστοιχίες, ένα επιβατικό τρένο και ένα εμπορικό, συγκρούστηκαν κοντά στα Τέμπη. Ο τραγικός απολογισμός είναι 57 νεκροί.

Διαβάστε επίσης: Κύριος ο Μπαρτζώκας: Έκανε το τραπέζι στην ομάδα με… σούσι (pic)

Σε βίντεο ντοκουμέντο που έρχεται στο φως σήμερα ακούγονται ουρλιαχτά και φωνές.

Κόσμος εκλιπαρούσε για βοήθεια, για τη ζωή του, ενώ την ίδια ώρα η φωτιά έκαιγε μπροστά στα μάτια του.

«Βοήθεια, είμαστε από κάτω βοήθεια», ακούγεται να φωνάζουν οι εγκλωβισμένοι στο βίντεο.

57 οικογένειες, έναν χρόνο μετά, διψούν για δικαίωση. «Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την απώλεια. Δε γίνεται να ξεχάσεις το παιδί σου», λένε.

Η αμαξοστοιχία Intercity 62 αναχωρεί από την Αθήνα στις 19:22 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Επιβάτες κάθε ηλικίας, από ηλικιωμένους, γονείς με παιδιά και φοιτητές.

Αλλεπάλληλα προβλήματα σε ένα ήδη κακοσυντηρημένο σιδηροδρομικό δίκτυο θα ακινητοποιήσει την μοιραία αμαξοστοιχία για σχεδόν 48 λεπτά στα Παλαιοφάρσαλα.

Το messenger θα κατακλυστεί από μηνύματα ταλαιπωρημένων επιβατών που γράφουν «ποτέ ξανά με τρένο».

Μαζί με τους επιβάτες και οι μηχανοδηγοί που γνώριζαν από πρώτο χέρι τα προβλήματα, τις παραλήψεις, τα εγκληματικά λάθη. Φώναζαν αλλά κανείς δεν τους άκουγε…

To τρένο μετ’ εμποδίων φτάνει στη Λάρισα. Όσοι ταξιδεύουν από Αθήνα είναι μισοκοιμισμένοι και ανυπομονούν να φτάσουν στον προορισμό τους.

Εκεί θα επιβιβαστούν και οι τελευταίοι που μπήκαν στο δρομολόγιο του θανάτου.

Τη νύχτα της φονικής σύγκρουσης, με 13 προγραμματισμένα δρομολόγια, 0 59χρονος σταθμάρχης -με την σχεδόν μηδενική εμπειρία- μένει μόνος του για 40 λεπτά.

Άλλος σχόλασε νωρίτερα, άλλος δεν είδε, άλλος δεν άκουσε.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει…
Για 18 χλμ και 12 λεπτά τα δύο τρένα κινούνται στην ίδια γραμμή, οι μηχανοδηγοί δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν. Στις 23:22, στην περιοχή Ευαγγελισμός, τα δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά.

«Οι διπλανοί μου δεν σώθηκαν. Θυμάμαι ότι και έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που έσβηναν σιγά σιγά. Ίσως ήταν άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί. Ούρλιαζαν και όπως περνούσε η ώρα έσβηναν οι φωνές τους», περιγράφει η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, επιζώσα.

Έναν χρόνο μετά, η νεαρή κοπέλα ζει με τις εικόνες, τις κραυγές και τις δυσκολίες που τις έχει αφήσει το δυστύχημα. «Παλεύω να περπατήσω. Που θα μου πείτε, μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται μπροστά μου, αυτό δεν είναι τίποτα. Ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ», λέει με δάκρυα στα μάτια.

Θλίψη, οργή, θυμός, τύψεις και βασανιστικά «γιατί» και «αν» που σε στοιχειώνουν. Μνήμες που ξυπνάνε κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια και περιγραφές που κάνουν την κόλαση να μοιάζει μικρή λέξη μπροστά στην τραγωδία που συντελέστηκε.

Τα πρώτα τηλεφωνήματα αρχίζουν 20 λεπτά μετά τη σύγκρουση.

Η φωτιά καίει ανεξέλεγκτα, η ατμόσφαιρα αποπνικτική και όσοι κατάφεραν να βγουν από τα φλεγόμενα βαγόνια καλούν σε βοήθεια.

Από τότε ξεκινά ο Γολγοθάς των γωνιών που ξεροστάλιαζαν έξω από τα νοσοκομεία αναζητώντας το παιδί τους.

Η ώρα της αναγνώρισης. Η πιο επίπονη και πολύωρη διαδικασία, στην οποία υποβλήθηκαν πολλοί γονείς, όπως ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Ένα χρόνο μετά τα δάκρυα στέρεψαν. Ο θυμός και η δίψα για δικαιοσύνη έχουν υπερκαλύψει τα πάντα.