Ισραήλ: Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είναι μονόδρομος για την επιβίωση Νετανιάχου

Η συχνότητα των απειλών του τόσο προς τη Χαμάς στη Γάζα όσο και προς τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου στο βόρειο μέτωπο του Ισραήλ έχει αυξηθεί μετά την απρόθυμη αποδοχή από τον Νετανιάχου της εκεχειρίας με τη μεσολάβηση του Κατάρ.

Ο Νετανιάχου βλέπει πως η μετατροπή του Λίβανου σε Γάζα θα αποτελέσει το «φιλί της ζωής» στην διακυβέρνησή του.

Οι Ισραηλινοί δεν βιάζονται, οι ΗΠΑ θέλουν να τελειώνει γρήγορα γιατί στοιχίζει στον Τζο Μπάιντεν

Ενώ οι στόχοι του πρωθυπουργού και της Ουάσινγκτον ευθυγραμμίζονται ως προς τη διεξαγωγή πολέμου κατά της παλαιστινιακής αντίστασης και κατ’ επέκταση, κατά της Γάζας, οι πολιτικές τους αποκλίνουν ως προς τη στρατηγική και τη διάρκεια της σύγκρουσης. Αντιμέτωπες με δικές τους απειλές και επιθέσεις από αντιστασιακές ομάδες στη Δυτική Ασία, οι ΗΠΑ προτιμούν να χρησιμοποιούν μια στρατιωτική προσέγγιση χωρίς εκτεταμένη εμπλοκή στο έδαφος.

Τον τελευταίο καιρό, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει υιοθετήσει μια αυστηρότερη προσέγγιση απέναντι στις ενέργειες του Τελ Αβίβ στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας και έχει ζητήσει τον συντονισμό του Ισραήλ με τις ΗΠΑ στον χερσαίο πόλεμο. Λίγες ώρες πριν από την εφαρμογή της εκεχειρίας, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν υπογράμμισε ότι «οι μαζικές απώλειες ζωών αμάχων και οι εκτοπίσεις της κλίμακας που είδαμε στη βόρεια Γάζα [δεν πρέπει] να επαναληφθούν στο νότο».

Ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζον Κίρμπι, δήλωσε επίσης πρόσφατα στους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν «δεν υποστηρίζει τις επιχειρήσεις στο νότο, εκτός και αν οι Ισραηλινοί μπορούν να αποδείξουν ότι έχουν υπολογίσει όλους τους εσωτερικά εκτοπισμένους της Γάζας».

Οι ΗΠΑ ασκούν διακριτικά κριτική θέτοντας την γνώμη τους στο Ισραήλ, όμως δεν την επιβάλουν, παρότι είναι ο κύριος προμηθευτής του Ισραήλ σε στρατιωτικό εξοπλισμό.

Παράταση του πολέμου για προσωπικό όφελος

Ο Νετανιάχου, ωστόσο, κρύβει μια διαφορετική ατζέντα, επιδιώκοντας να παρατείνει τη σύγκρουση για προσωπικά οφέλη και όχι για πολιτική επιτυχία. Η συνέχιση του πολέμου σημαίνει ότι θα παραμείνει στην εξουσία περισσότερο και θα έχει το χρόνο να κλείσει εσωτερικές και εξωτερικές συμφωνίες που θα του εξασφαλίσουν την επιβίωσή του μετά τη σύγκρουση.

Προς το παρόν, ο «βασιλιάς Μπίμπι» αντιμετωπίζει αυξανόμενη πίεση τόσο από συμμάχους όσο και από αντιπάλους. Οι διεθνείς εκκλήσεις για απτά αποτελέσματα από τη σύγκρουση εντείνονται, με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης να αναγκάζονται όλο και περισσότερο – μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – να αναδεικνύουν τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου στη Γάζα.

Στο εσωτερικό, ο Νετανιάχου αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά αιτήματα για την παραίτησή του ή για την απομάκρυνση εξτρεμιστών υπουργών του υπουργικού συμβουλίου από το κόμμα Otzma Yehudit και το Θρησκευτικό Σιωνιστικό Κόμμα.

Στον απόηχο της επιχείρησης «Κατακλυσμός της Αλ Άκσα», η ισραηλινή αντιπολίτευση έβαλε σε πειρασμό το κόμμα Λικούντ του Νετανιάχου με προσφορές για την αποπομπή του υπουργού Οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς και του υπουργού Εθνικής Ασφάλειας Ιταμάρ Μπεν Γκβίρ – καθώς και την απομάκρυνση του ίδιου του πρωθυπουργού – ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης (σ.σ. Οι δύο αυτοί υπουργοί θεωρούνται από τους περισσότερους αναλυτές ως οι πιο ακραίοι και φανατικοί).

Οι πιο ακροδεξιοί πολιτικοί κυρίως υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εποίκων να κατασχέτουν σπίτια και περιουσίες στην Δυτική Όχθη.

Οι προτάσεις αυτές αποσκοπούσαν στην επίλυση της συνεχιζόμενης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής στο Ισραήλ από το 2019, η οποία οδήγησε σε πέντε διαδοχικούς εκλογικούς κύκλους σε τέσσερα χρόνια και σε συχνές μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα ήταν επίσης σε θέση να επαναλάβει και ενδεχομένως να αναπτύξει τις συμφωνίες του Αβραάμ, οι οποίες καταπονούνται από την παρουσία εξτρεμιστικών κομμάτων στην κυβέρνηση.

Οι ριζοσπαστικοί υπουργοί του Νετανιάχου έχουν συχνά επηρεάσει αρνητικά τόσο αυτές τις εκκολαπτόμενες ισραηλινοαραβικές σχέσεις όσο και τη σχέση του Τελ Αβίβ με τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς.

Ειδικότερα, η συμμετοχή του ηγέτη του Εθνικού Στρατοπέδου Μπένι Γκαντζ και του πρώην αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού Γκαντί Αζινκότ στην κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης του Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου εξαρτάται από τη διάρκεια του πολέμου ή την εξέλιξη της σχέσης μεταξύ της κυβέρνησης Μπάιντεν και του Νετανιάχου. Τα ζητήματα εμπιστοσύνης μεταξύ Νετανιάχου και Γκαντζ προσθέτουν ένα ακόμη επίπεδο σε μια ήδη πολύπλοκη πολιτική κρίση.

Όλοι οι άνδρες του βασιλιά

Ακόμα και οι σύμμαχοι του «βασιλιά» δείχνουν λίγη υποστήριξη, αλλάζοντας τους όρους του παιχνιδιού στον Νετανιάχου εν μέσω αδυσώπητων πολιτικών ελιγμών. Οι άλλοτε ακλόνητοι εταίροι του στον συνασπισμό, κουρασμένοι από τις συνεχείς απειλές του και τις κυβερνητικές διαταραχές, απειλούν τώρα να αποχωρήσουν από την κυβέρνησή του, εκτός αν συνεχιστεί ο πόλεμος στη Γάζα – μια κίνηση που συνδέεται με την απελευθέρωση των κρατουμένων και στις δύο πλευρές.

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την εκεχειρία στα τέλη Νοεμβρίου, ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Μπεν-Γβιρ εξέφρασε δημοσίως αυτές τις απειλές στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης X, λέγοντας: «Η παύση του πολέμου ισοδυναμεί με διάλυση της κυβέρνησης».

Ο υπουργός Οικονομικών Σμότριχ, επίσης σε ανάρτησή του στο X, αποκάλεσε την παύση του πολέμου με αντάλλαγμα την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων στη Γάζα «σχέδιο εξόντωσης του Ισραήλ».

Για τον Νετανιάχου, η προτεραιότητα δεν είναι ο πόλεμος στη Γάζα και οι γενοκτονικοί του στόχοι, αλλά μάλλον το πώς θα αντιμετωπίσει καλύτερα τις εσωτερικές διαμάχες εν μέσω των φόβων του για (σ.σ. Κοινοβουλευτικό) πραξικόπημα.

Συνεχίζουν να κυκλοφορούν αναφορές σχετικά με την τάση του Λικούντ να τον καθαιρέσει μέσω μιας ψήφου δυσπιστίας στην Κνεσέτ και να επιλέξει ένα άλλο μέλος του κόμματος για να σχηματίσει κυβέρνηση – χωρίς να χρειαστεί να διεξαχθούν εθνικές εκλογές.

Οι προτάσεις αυτές έφτασαν στο σημείο να αναφέρουν πιθανούς αντικαταστάτες – ένας τέτοιος υποψήφιος είναι ο σημερινός πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Ασφάλειας της Κνεσέτ, Γιούλι Εντελστάιν, ο οποίος θα διοριζόταν προσωρινός πρωθυπουργός μέχρι να εκλεγεί νέος αρχηγός του κόμματος.

Τον περασμένο μήνα, σε μια ύστατη προσπάθεια να εξασφαλίσει την υποστήριξη του δεξιού κόμματός του, ο Νετανιάχου φέρεται να υπενθύμισε στα μέλη του Λικούντ: «Είμαι ο μόνος που θα αποτρέψει ένα παλαιστινιακό κράτος στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη μετά τον πόλεμο».

Στο εσωτερικό του Ισραήλ ο φόβος που μπορούν να χειριστούν οι πολιτικοί έναντι των πολιτών είναι η «δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους».

Θυσιάζοντας το Ισραήλ για να σωθεί ο «Μπίμπι»

Ουσιαστικά, η πολιτική στρατηγική επιβίωσης του Νετανιάχου επικεντρώνεται στο να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον μοναχικό υπερασπιστή απέναντι στη ρηχή ρητορική των ΗΠΑ για λύση δύο κρατών. Προσπαθώντας να αποφύγει την ευθύνη για τις αποτυχίες του κράτους κατοχής, ο Νετανιάχου αντιμετωπίζει τώρα έναν αναγεννημένο Μπένι Γκαντζ στην αντιπολίτευση.

Πρόσφατες ισραηλινές δημοσκοπήσεις προβλέπουν μια σημαντική στροφή μεταξύ του ευρύτερου κοινού, που ευνοεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα αραβικά κόμματα έναντι του σημερινού δεξιού συνασπισμού. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένας νέος συνασπισμός αναμένεται να κερδίσει 79 έδρες, έναντι 41 εδρών για τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης Λικούντ-ακροδεξιάς.

Η επισφαλής πολιτική κατάσταση του Ισραήλ έχει κάνει τον Νετανιάχου να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε λύση, διευθέτηση ή έξοδο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε νομικές συνέπειες για τον ίδιο. Υπονομεύει το κόμμα του απειλώντας με άμεσες εκλογές μετά τον πόλεμο, αν δεν σταματήσουν οι εσωτερικές μεθοδεύσεις του Λικούντ εναντίον του – έχοντας ήδη αρνηθεί να παραιτηθεί από τη θέση του.

Μαζί με το Ισραήλ, για να σωθεί πολιτικά ο Νετανιάχου «θυσιάζεται» και η Γάζα.

Ο πόλεμος ως μέσο διάσπασης, περίσπασης και απόσπασης της προσοχής των πολιτών

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι παρά τις καταστροφικές πολεμικές εμπειρίες του Ισραήλ στο παρελθόν στο Λίβανο, ο Νετανιάχου μπορεί να θεωρήσει έναν πόλεμο στο βορρά ως τη μόνη πιθανή οδό διαφυγής του – έναν τρόπο να αναδιατάξει την πολιτική του τύχη για να αποφύγει τις κατηγορίες διαφθοράς και να αντιμετωπίσει τις στρατιωτικές του αποτυχίες. Γιατί να μην παίξει ρωσική ρουλέτα με τον Λίβανο, όταν η μόνη άλλη επιλογή είναι μια μακρά θητεία σε ένα κελί φυλακής;

Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ, έχοντας επίγνωση των μειωμένων επιλογών του Νετανιάχου και του πιθανού παιχνιδιού του, μεταφέρουν αποχρωματισμένα μηνύματα στη Χεζμπολάχ και τη λιβανέζικη κυβέρνηση μέσω διαφόρων μεσαζόντων, προτρέποντας σε αυτοσυγκράτηση.

Ενώ ο ισραηλινός στρατός δεν μπορεί να διεξάγει πόλεμο για να προστατεύσει το πολιτικό και προσωπικό μέλλον του Νετανιάχου, οι διαρροές των τελευταίων εβδομάδων δείχνουν ότι ο στρατός φαίνεται να είναι πιο ενθουσιώδης για την διεξαγωγή πολέμου κατά του Λιβάνου από ό,τι οι περισσότεροι ισραηλινοί πολιτικοί.

Δεν θα ήθελαν τίποτα περισσότερο (σ.σ. οι στρατιωτικοί) από το να καταστρέψουν τη δύναμη Radwan, τη μονάδα ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ, ή τουλάχιστον να την απομακρύνουν από τα σύνορα.

Αυτό, εκτός από τη μακροπρόθεσμη φιλοδοξία του ισραηλινού στρατού να καταστρέψει το στρατηγικό οπλοστάσιο της λιβανέζικης αντίστασης και να την αναγκάσει να αποσυρθεί από την περιοχή νότια του ποταμού Litani. Εδώ είναι που οι υπολογισμοί του Νετανιάχου διασταυρώνονται με εκείνους των κορυφαίων στελεχών του στρατού του, οι οποίοι απειλούνται εξίσου από την ευθύνη που πρέπει να αντιμετωπίσουν στο τέλος του πολέμου. Τα πρωτοφανή γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου αποκάλυψαν βαθιά κενά στις στρατιωτικές πληροφορίες και την ετοιμότητα του Ισραήλ, και ο στρατός θα πληρώσει σχεδόν σίγουρα ένα μελλοντικό τίμημα γι’ αυτό.

Σύμφωνα με τον αναλυτή του The Cradle, τώρα που άρχισε ο πόλεμος, ο ισραηλινός στρατός θα ήθελε να μεταφέρει τον πόλεμο και σε γειτονικές χώρες όπως ο Λίβανος.

Παρά την αλληλοεπικάλυψη απόψεων μεταξύ του Νετανιάχου και των διοικητών του στρατού του, ένας ισραηλινός πόλεμος κατά του Λιβάνου δεν είναι απαραίτητα αναπόφευκτος – κατ’ αρχήν. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ και ορισμένοι από τους ιθύνοντες του Τελ Αβίβ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι υπολογισμοί ενός πολέμου με τη Χεζμπολάχ είναι διαφορετικοί από τους υπολογισμούς ενός πολέμου σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις σημαντικές στρατιωτικές δυνατότητες και την εμπειρία της Χεζμπολάχ στο πεδίο της μάχης, αλλά και στο συντονισμό που λαμβάνει χώρα με απόλυτη ακρίβεια μεταξύ του Άξονα της Αντίστασης της περιοχής -Ιράν, Ιράκ, Υεμένη, Συρία, Λίβανος και Παλαιστίνη.

Αν και ο Νετανιάχου και οι στρατηγοί του μπορεί να βλέπουν τον πόλεμο με τον Λίβανο ως προσωπική οδό σωτηρίας, θα αντιμετωπίσουν εμπόδια ακόμη και στη γραμμή εκκίνησης.

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Κυρίως, η Ουάσινγκτον θα αρνηθεί σχεδόν σίγουρα μια σύγκρουση που θα καταστρέψει εντελώς τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλη τη Δυτική Ασία.