24 ώρες στην Αθήνα: Δύσκολο το ανέβασμα στο Λυκαβηττό αλλά αξίζει

Και να ‘μαστε πάλι. Έφτασε Σάββατο. Αυτή την εβδομάδα, έβαλε λίγο κρύο. Αρνείσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι, γιατί η εβδομάδα σου ήταν λίγο κουραστική. «Ε όχι, δεν θα κάτσω μέσα στο ρεπό μου» μονολογείς. Και κάνεις το πρώτο βήμα.

Σηκώνεσαι, βάζεις λίγο γαλλικό καφέ στην αγαπημένη σου κούπα, χαζεύεις λίγο από το αγαπημένο σου βιβλίο, κάνεις λίγο scroll στο feed σου και βλέπεις μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία.

Μπαίνεις στον κόπο να ψάξεις τι εστί αυτή η φωτογραφία. Είναι από την έκθεση φωτογραφίας της Μυρτούς Παπαδοπούλο με τίτλο «Spirits Unseen». Που είναι αναρωτιέσαι; Βλέπεις τοποθεσία, Μουσείο Μπενάκη. «Τέλεια, έτσι και αλλιώς ήθελα να πάω προς κέντρο» συνεχίζεις να μονολογείς.

Διαβάστε επίσης: Το Ναυάγιο: Η πραγματική ιστορία πίσω από τη σειρά του Mega – Η τραγωδία που είχε «βυθίσει» στο πένθος την Ελλάδα και οι 10 ανατριχιαστικές αλήθειες για το πλοίο

Βάζεις κάτι άνετο, αλλά ζεστό, γιατί έχεις ένα προαίσθημα ότι η ημέρα σήμερα θα είναι μεγάλη. Έχεις τρία αναπάντητα μηνύματα από τις φίλες σου για σαββατιάτικη έξοδο. Χώρισε η μια, οπότε πώς να τις αρνηθείς; Πάντα έπαιρνες στα σοβαρά τα προβλήματα «καρδιάς». Τέσσερα κορίτσια, στα 20 – και κάτι –  τους, Σάββατο στην Αθήνα. Δεν το λες και άσχημο.

Παρατηρείται μια δυναμική αναζήτηση και από τα δύο φύλα για την απόκτηση του δικαιώματος να εργάζονται, να αποκτήσουν εκπαίδευση και να αναλάβουν νέους ρόλους

Πολυδιάστατη ταυτότητα της πομάκικης κοινωνίας και ιστορίας

Πρώτη στάση: Μυρτώ Παπαδοπούλου | Spirits Unseen: Έκθεση φωτογραφίας στο Μουσείο Μπενάκη

Κατηφορίζεις με τα πόδια προς Πειραιώς, γιατί είχες ανάγκη να περπατήσεις λίγο. Φτάνεις έξω από το μουσείο. Σκέφτεσαι «κάτσε να διαβάσω και λίγο καλύτερα για την έκθεση, να έχω κάποια ιδέα».

«Από το 2017 έως και το 2021, η φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου πραγματοποίησε ταξίδια στα απομονωμένα χωριά της μειονότητας των Πομάκων στη Θράκη με σκοπό τη φωτογραφική αποτύπωση και την αλληλεπίδραση με τη γυναικεία κοινότητα, η οποία παρέμενε στα χωριά για να αναλάβει τα νοικοκυριά, ενώ οι άνδρες είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν προς τη βόρεια Ευρώπη για να αναζητήσουν εργασία.

Καθώς η παραδοσιακή δομή και οι σχέσεις της κοινότητας των Πομάκων προσαρμόζονται σε αυτές τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, παρατηρείται μια δυναμική αναζήτηση και από τα δύο φύλα για την απόκτηση του δικαιώματος να εργάζονται, να αποκτήσουν εκπαίδευση και να αναλάβουν νέους ρόλους πέρα από τα παραδοσιακά όρια της κοινωνίας τους.

Photo: Μυρτώ Παπαδοπούλου | Spirits Unseen

Ξεδιπλώνοντας το πατριαρχικό πέπλο της Πομακικής μειονότητας, το πολυμεσικό έργο Spirits Unseen, αφενός εξερευνά τις σχέσεις των δύο φύλων, σε ένα τόπο όπου τα ζευγάρια παντρεύονται νέα και ταυτόχρονα αναζητούν τη δική τους φωνή και ταυτότητα, ανάμεσα στις σκιές της ιστορίας, της παράδοσης και της αναζήτησης της ελευθερίας. Αφετέρου αναδεικνύει την άγνωστη στους πολλούς, πολυδιάστατη ταυτότητα της πομάκικης κοινωνίας και ιστορίας», διαβάζεις στο site του Μουσείου Μπενάκη. Μπαίνεις μέσα με την αυτοπεποίθηση της «διαβασμένης».

Κάπως ξεχάστηκες μέσα στις φωτογραφίες και τις σκέψεις σου και έφτασε απόγευμα. Αρνείσαι να πας σπίτι. Και ξαφνικά βλέπεις κλήση. «Τσέκαρε την παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ή αν θέλεις σινεμά πάμε να δούμε το «Περασμένες Ζωές». «Εντάξει, απαντάς εσύ, αλλά μετά θα βρω τα κορίτσια σε μια συναυλία».

Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή

Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας

Δεύτερη στάση: Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα του Ευθύμη Φιλίππου σε σκηνοθεσία των Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη.

Υπόθεση: «-Παλιά, όταν ήμουν δέκα περίπου ετών, παραθέριζα με τους γονείς μου στο εξοχικό μας. Ένα βράδυ, την ώρα που τρώγαμε, η μητέρα μου έβαλε τα κλάματα. Έκλαιγε σπαρακτικά πάνω από το πιάτο της, χωρίς να μιλάει, και ύστερα ο πατέρας μου σηκώθηκε, της έφερε ένα ποτήρι νερό και της χάιδεψε τα μάγουλα. Όταν ηρέμησε ύστερα από λίγη ώρα, ο πατέρας μου τη ρώτησε τι της συνέβη και εκείνη τον κοίταξε, τίναξε τα μαλλιά της προς τα πίσω, έκοψε μια μπουκιά από το κρέας που είχε στο πιάτο της και μασώντας το αργά του είπε: «Τίποτα. Μην ανησυχείς. Απλώς θέλω να μου υποσχεθείς ότι το σκάφος που θα πάρουμε θα το ονομάσουμε “Bobby”. Χωρίς να με ρωτήσεις γιατί». Ύστερα συνεχίσαμε το φαγητό μας.
– Περίεργο.
– Ναι.»

Φωτογραφία από την παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα»

Σ’ ένα ζαχαροπλαστείο. Σε απροσδιόριστο χρόνο. Στην Αθήνα. Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν.
Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκεπτόμενοι να φύγουν. Ίσως σ’ αυτή την απόφαση συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν όμως να αποφασίσουν;
«Πώς θα ήταν, άμα δε φεύγαμε ποτέ από αυτό το ζαχαροπλαστείο;»

Εντάξει, άμα δεν έχεις όρεξη για θέατρο σήμερα, η Σελίν Σονγκ φρόντισε για εσένα και δημιούργησε τη ταινία «Περασμένες Ζωές» η οποία ξεφεύγει από όλα τα κλισέ και κάθε επιφανειακότατα όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ένα μουσικό έργο το οποίο παντρεύει τις συμφωνικές ορχήστρες και την κλασική μουσική, με την ραπ αισθητική και την τέχνη των δρόμων

Photo: filmfestival

Αναρωτιέσαι για τη πλοκή, γιατί στα λέω λίγο γενικά; Ορίστε: Η Νόρα και ο Χε-Σαν, δύο βαθιά συνδεδεμένοι παιδικοί φίλοι, χωρίζονται όταν η οικογένεια της Νόρα μεταναστεύει από τη Νότια Κορέα. Δύο δεκαετίες μετά, επανασυνδέονται στη Νέα Υόρκη και περνάνε μία μοιραία εβδομάδα καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με το πεπρωμένο, την αγάπη και τις επιλογές που καθορίζουν μία ζωή. (Filmfestival.gr)

«Φτωχή Τέχνη»

Τελείωσε η παράσταση ( ή η ταινία, ότι αγαπάς εσύ) και τρέχεις γρήγορα για Λυκαβηττό. Δύσκολο το ανέβασμα, το ξέρω, αλλά σε περιμένουν τα κορίτσια. Έχει Beats Pliz. Έχεις αργήσει ήδη ώρα, αλλά δεν πτοείσαι. Αυτός ήρθε από Θεσσαλονίκη σκέφτεσαι, εγώ δεν θα πάω από την Πανεπιστημίου;

Tρίτη στάση: Το «Arte Povera» αποτελεί το πρώτο συμφωνικό ραπ album. Ένα μουσικό έργο το οποίο παντρεύει τις συμφωνικές ορχήστρες και την κλασική μουσική, με την ραπ αισθητική και την τέχνη των δρόμων. Όσοι βρεθούν τον Οκτώβριο στο Θέατρο Λυκαβηττού, θα έχουν την ευκαιρία να γίνουν μάρτυρες της συναυλιακής ενσάρκωσης του πρωτόγνωρου αυτού καλλιτεχνικού εγχειρήματος. Ετοιμαστείτε για ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που θα συνδυάσει ζωντανή ορχήστρα και beatmaking, με θεατρικά σκηνικά, video art και rap performances.

Η «Φτωχή Τέχνη» -όπως μεταφράζεται ο τίτλος του έργου- έρχεται ζωντανά το Σάββατο 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Λυκαβηττού, σε μία ζωντανή επίδειξη του πως η πολυπλοκότητα και ο πλούτος της συμφωνικής μουσικής μπορούν να συνδυαστούν με την ωμή ενέργεια και την πηγαία ευθύτητα της ραπ, της αδιαφιλονίκητα κορυφαίας σε δημοτικότητα μουσικής στην Ελλάδα του σήμερα.

Καταφέρνεις να μπείς, ούτε εσύ ξέρεις πως. Οι άλλες ήταν ήδη μέσα από νωρίς. Μετά το event, το οποίο άξιζε κάθε δευτερόλεπτο τρεξίματος σου, λέτε να πάτε για ένα ποτό.

Πάμε όπου βρούμε λέτε και κάθεστε σε ένα μπαρ στο κέντρο της Αθήνας. Πίνετε τα ποτά σας και τα γέλια σας ακούγονται μέχρι τα Δυτικά Προάστια.

Η ζωή τελικά, μπορεί να είναι πολύ ωραία, σκέφτεσαι.