«Μου έλεγες σιγανά “έλα κόρη βγάζουμε selfie, ας τα έχουμε να θυμόμαστε” έλεγες, λες και το 'ξερες… »
Ραγίζει την καρδιά το μήνυμα που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συμφοιτήτρια της Αναστασίας Αδαμίδου, της 24χρονης Κύπριας που έχασε τη ζωή της στην τραγωδία των Τεμπών.
«Δεν θα σε αποχαιρετήσω»
«Ποιος τόλμησε να σου πάρει αυτά τα όνειρα, ποιος τόλμησε να σε πάρει μακριά μας. Δεν θα σε αποχαιρετήσω μικρούλα μου, γιατί θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου», γράφει η Νάντια Κακουσάντζε, σε ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την οποία συνοδεύει με στιγμιότυπα της κοινής φοιτητικής πορείας τους.
Διαβάστε επίσης: Ο Μο Σαλάχ, στο απόγευμα μιας εποχής
«Ποιος θα το φανταζόταν ότι ένα κορίτσι 19 χρονών και εγώ στα 28 θα γνωριζόμασταν κατά τύχη στο δεύτερο έτος οδοντιατρικής και θα δέναμε τόσο πολύ.
»Η λίστα με τα ονόματά μας μας έβαλε δίπλα δίπλα και για πέντε χρόνια ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Σε κάθε εργαστήριο, σε κάθε κλινική, σε κάθε διάλειμμα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, ήμασταν εκεί η μια για την άλλη, είτε λύνοντας απορίες, είτε κρατώντας την σιελαντλία ως βοηθοί.
»Πόσο θα μου λείψουν αυτά τα μικρά ζεστούλικα χεράκια σου, που σε πείραζα και λέγαμε πόσο μοιάζουν με αυτά των παιδιών μου.
«Λες και το ‘ξερες…»
»Θα μου λείψει αυτό το όμορφο χαμόγελό σου, με το οποίο με καλημέριζες λέγοντας μου “καλημέρα Ναντιούλα μου”, όπως χαρακτηριστικά με φώναζες.
»Μου έλεγες σιγανά “έλα κόρη βγάζουμε selfie, ας τα έχουμε να θυμόμαστε” έλεγες, λες και το ‘ξερες…..
»Hσουν σοβαρή όταν έπρεπε να ήσουν, αστεία εκεί που έπρεπε, ήσουν μια ευγενική ψυχή, ήσουν ένα κορίτσι που ξεχώρισες στην καρδιά μου.
»Εδώ σε αυτή τη φωτο, ήταν η πρώτη μας συνάντηση μετά το πτυχίο, που είχαμε τολμήσει να πούμε φωναχτά τα όνειρα μας, τα σχέδια μας. Είχες ήδη επιλεχθεί ως μεταπτυχιακή στον τομέα της προσθετικής, που τόσο ήθελες να τελειώσεις και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.
»Μας έλεγες πόσο ευγνώμων ήσουν για τους γονείς σου, που σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα και πως μια μέρα θα τους το ανταποδώσεις…..
«Εις το επανιδείν»
»Πώς να ξεχάσω με πόση ζεστασιά και ενθουσιασμό μιλούσες για τον Δημήτρη και πως μια μέρα θα μας τον γνώριζες.
»Αυτή η μέρα ήταν η τελευταία φορά που σε αγκάλιασα μικρούλα μου, αυτή τη μέρα μας μίλησες για όλα σου τα όνειρα και για όλους όσους είχες στην καρδιά σου…
»Ποιος τόλμησε να σου πάρει αυτά τα όνειρα, ποιος τόλμησε να σε πάρει μακριά μας. Δε θα σε αποχαιρετήσω μικρούλα μου γιατί θα ζεις για πάντα στην καρδιά μου.
»Εις το επανιδείν μικρούλα μου!!!».