Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου και ο… επόμενος νεκρός

Τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου 2022 ο Αλκης Καμπανός σφαγιάστηκε στον δρόμο. Μία αγέλη από νεαρούς οπαδούς του ΠΑΟΚ, που δεν ζητούσαν τίποτα λιγότερο από αίμα, έσπασε τα κόκαλα και έσκισε τις σάρκες του 19χρονου. Και ένα δρεπάνι, που λες και το κρατούσε ο ίδιος ο Χάρος, του πήρε τη ζωή. Ο Αλκης ήταν μαζί με δύο φίλους του κοντά στο γήπεδο του Αρη.

Τρία αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα τους. Οι νέοι άνδρες που αποβιβάστηκαν από αυτά, ρώτησαν τον Αλκη και τους φίλους του ποια ομάδα υποστηρίζουν. «Αρης», είπε ο Αλκης. Και το τέρας έδειξε τα δόντια του. Οι φίλοι του κατάφεραν να διαφύγουν. Οχι, όμως, και ο Αλκης. Η ζωή του χύθηκε σταγόνα-σταγόνα στην άσφαλτο. Το αίμα του πότισε τις σόλες των δολοφόνων. Και τα τελευταία λόγια που πήρε μαζί του στο σκοτάδι ήταν ύβρεις, μαζί με κραυγές μίσους. Τον σκότωσαν γιατί ήταν Αρης.

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός – Περιμένοντας το αποτέλεσμα, εκτιμάς την προσπάθεια

Αναρωτιέμαι ποια αρχαία τραγωδία, ποιους τραγικούς ήρωες να επικαλεστώ για να τους δώσω το πρόσωπο των γονιών του. Και δεν βρίσκω. Γιατί η τραγωδία έχει αίτιο, υφαίνει ένα σκοπό. Στον σφαγιασμό του Αλκη Καμπανού δεν υπάρχει σκοπός γιατί, κατά βάθος, δεν είναι πράξη ανθρώπινη. Είναι κτηνώδης. Ο «Επιτάφιος» του Ρίτσου τους πρέπει καλύτερα. Τι έκαναν, αλήθεια, οι γονείς του Αλκη την ώρα που το παιδί τους ψυχορραγούσε στον δρόμο; Μπορεί να έβλεπαν τηλεόραση ή να έπεφταν για ύπνο.

Ανυποψίαστοι, όπως ο διαβάτης που τον βρίσκει ο κεραυνός. Και ποιος να τους τηλεφώνησε; Τι τους είπε; Τους βλέπω τώρα στο δικαστήριο και αναρωτιέμαι πώς στέκονται όρθιοι, αξιοπρεπείς. Τους ακούω να ζητούν δικαίωση. Μα μπορεί να υπάρξει δικαίωση; Υπάρχει κάτι που θα μετριάσει τον πόνο ή θα κλείσει την πληγή; Το παιδί τους δολοφονήθηκε πριν από έναν χρόνο. Πέθανε. Και αυτοί από τότε πεθαίνουν κάθε μέρα. «Κοιτάξτε με, τι σας έφταιξε ο λεβέντης μου», ρώτησε η μάνα τους κατηγορούμενους στο δικαστήριο. Οσες φορές και αν ρωτήσει, απάντηση δεν θα πάρει. Γιατί δεν υπάρχει.

Ούτε μια συγγνώμη

Στο εδώλιο κάθονται δώδεκα νέοι άνθρωποι. Κανένας τους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη. Και ούτε ένας δεν έχει το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη της πράξης τους. Κοιτάζουν χαμηλά και, δια των συνηγόρων, δείχνουν με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον. Και εσύ απορείς πώς τόσο δειλοί άνθρωποι είναι ικανοί για τέτοια κτηνωδία. «Αδέρφια κρατάτε γερά», έγραφε το πανό που κρεμάστηκε στα κάγκελα της Τούμπας. Ο,τι πιο χυδαίο, βλάσφημο και βέβηλο έχει εμφανιστεί ποτέ στα γήπεδα. Η ΠΑΕ το καταδίκασε. Αν όμως κοιτάξεις πίσω από το πανό θα δεις μία παθογένεια που δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ευθύνεται αυτή η «ψυχωτική» σχέση της Θεσσαλονίκης με τα σπορ και ο συντονισμός της με τα αθλητικά ραδιόφωνα που καθιστούν τα παιχνίδια των ομάδων υπαρξιακή υπόθεση για την πόλη. Ομως, και στην Αθήνα δεν έχουν γίνει τόσα και τόσα ραντεβού θανάτου; Το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι κοινωνικό. Αφορά αυτή τη γενιά των πιτσιρικάδων που μεγαλώνουν με όρους και συνθήκες Far West, δηλητηριάζονται από οπαδικές μεγαλοστομίες και καταναλώνουν εκείνο το κομμάτι του αθλητικού Τύπου που στάζει μίσος για τον αντίπαλο της ομάδας.

Περιμένοντας το επόμενο θύμα

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η δολοφονία του Αλκη Καμπανού συγκλόνισε. Και μας έδωσε στιγμές με ευαισθησία και πόνο. Οποια ομάδα πηγαίνει στο Χαριλάου τιμά τη μνήμη του. Η συμφωνία των οργανωμένων Αρη και Ολυμπιακού για αμοιβαία μετακίνηση οπαδών δείχνει ότι αυτό που θεωρούμε αδιανόητο είναι, εν τέλει, αυτονόητο. Αλλά, αλήθεια, θεωρεί κανείς από σας ότι το αίμα του Αλκη ήταν το τελευταίο; Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να πιστεύει ότι αυτή η δολοφονία θα ξεδοντιάσει τη βία και το τυφλό, αναίτιο, μίσος; Οχι. Θα συμβεί και πάλι.