Η αντιαμερικανική «φαγούρα» της Ευρώπης – Φταίει πράγματι για όλα η Αμερική;

Στην Ευρώπη κάνει κρύο, η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και οι λαοί γίνονται ανήσυχοι. Υπάρχει μόνο μια απάντηση: «Φταίει η Αμερική».

Το να δείχνεις την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι εδώ και καιρό μια αγαπημένη τακτική αντιπερισπασμού για τις πολιτικές ελίτ της Ευρώπης, όταν τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνα στην γηραιά ήπειρο, σημειώνει το Politico σε ανάλυσή του.

• Διαβάστε επίσης: Κιβωτός του Κόσμου: «Εξοστρακίζεται» ο πατέρας Αντώνιος – Πώς θα αντιδράσει

«Για όλα φταίει η Αμερική»

Είτε πρόκειται για τον πόλεμο στην Ουκρανία (η Ουάσιγκτον δεν έπρεπε να επεκτείνει το ΝΑΤΟ), είτε για φυσικές καταστροφές (τα πολλά αμερικανικά SUV τροφοδοτούν την κλιματική αλλαγή), είτε για την κατάρρευση της γαλλικής γλώσσας ως lingua franca (το Χόλιγουντ χωρίς πολιτισμό), η Αμερική είναι αναπόφευκτα ο ένοχος.

Στην πιο πρόσφατη συνέχεια αυτής της κουραστικής παράδοσης, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προσπαθούν να κατηγορήσουν τους άπληστους Αμερικανούς για τη σημερινή κακοδαιμονία της Ευρώπης, υποστηρίζοντας ότι θέτουν το πανίσχυρο δολάριο πάνω απ’ όλα, πέφτοντας τόσο χαμηλά ώστε να εκμεταλλευτούν ακόμη και τον πόλεμο στην Ουκρανία.

«Οι ΗΠΑ κερδίζουν από τον πόλεμο στην Ουκρανία»

«Το γεγονός είναι ότι, αν το δείτε με νηφαλιότητα, η χώρα που κερδίζει περισσότερο από αυτό τον πόλεμο είναι οι ΗΠΑ, επειδή πουλάνε περισσότερο φυσικό αέριο και σε υψηλότερες τιμές και επειδή πουλάνε περισσότερα όπλα», δήλωσε ανώτερος Ευρωπαίος αξιωματούχος στο Politico την περασμένη εβδομάδα.

Η νηφαλιότητα, ωστόσο, δεν είναι μια ιδιότητα που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει με ασφάλεια στον ανώνυμο κατήγορο.

Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι η Ουκρανία θα είχε καταρρεύσει εδώ και μήνες αν δεν είχαν παρέμβει οι ΗΠΑ, ο άμεσος αντίκτυπος του πολέμου της Ρωσίας στην αμερικανική οικονομία των 26 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, από την πώληση φυσικού αερίου και όπλων, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.

Πρώτον, οι ΗΠΑ εξάγουν λιγότερο από το 10% της παραγωγής φυσικού αερίου που παράγουν. Το 2021, η αξία αυτών των εξαγωγών ήταν περίπου 27 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ενώ οι Ευρωπαίοι είναι κατανοητά αναστατωμένοι που οι τιμές του φυσικού αερίου τους είναι τέσσερις φορές υψηλότερες από ό,τι στις ΗΠΑ, κανείς δεν τους είπε να εξαρτηθούν από το ρωσικό φυσικό αέριο ή να απενεργοποιήσουν τα τέλεια λειτουργικά πυρηνικά εργοστάσια (στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον τους έλεγε επί χρόνια να μην το κάνουν).

«Η Ευρώπη δεν έχει επενδύσει στην αμυντική της βιομηχανία»

Η κατηγορία για υποτιθέμενο πολεμικό κέρδος από τα όπλα δεν είναι λιγότερο κούφια. Από τα περίπου 30 δισεκατομμύρια δολάρια στρατιωτικής βοήθειας που έχουν παράσχει μέχρι στιγμής οι ΗΠΑ στην Ουκρανία, το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού έχει δοθεί ως δωρεά.

Ενώ οι Αμερικανοί αμυντικοί εργολάβοι μπορούν να επωφεληθούν από την αντικατάσταση των αποθεμάτων και από την ισχυρότερη ζήτηση για όπλα μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ, το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι Ευρωπαίοι ομόλογοί τους.

Ωστόσο, εκεί έγκειται το πρόβλημα: οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα έπρεπε να επωφελούνται όσο και οι Αμερικανοί, αλλά δεν επωφελούνται. Ο κύριος λόγος είναι ότι η Ευρώπη δεν έχει επενδύσει επαρκώς στην αμυντική της βιομηχανία.

Η πρόσφατη απόφαση της Γερμανίας να αγοράσει αμερικανικά μαχητικά F-35, για παράδειγμα, οφείλεται στο απλό γεγονός ότι δεν υπάρχουν ευρωπαϊκές εναλλακτικές λύσεις.

Ένα σχέδιο της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ισπανίας για την ανάπτυξη ενός «μελλοντικού πολεμικού αεροπορικού συστήματος» εκπονήθηκε το 2001, αλλά δεν έχει ακόμη ξεκινήσει εν μέσω μιας επίμονης εσωτερικής διαμάχης.

Η πολιτική αντίσταση σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη σχετικά με τις εξαγωγές όπλων έχει περιορίσει περαιτέρω την οπλοβιομηχανία της περιοχής.

Για παράδειγμα, το άρμα μάχης Leopard 2, που κατασκευάζεται από τη γερμανική Krauss-Maffei και θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο στον κόσμο. Παρά τη φήμη αυτή, οι Γερμανοί έχασαν από τη Νότια Κορέα, όταν η σύμμαχος στο ΝΑΤΟ Πολωνία παρήγγειλε πρόσφατα σχεδόν 1.000 νέα άρματα μάχης.

Ενώ η τιμή ήταν ένας παράγοντας, η πολιτική αβεβαιότητα ήταν ένας άλλος, σύμφωνα με άτομο που γνωρίζει την υπόθεση, αναφέροντας την απόφαση του Βερολίνου να εμποδίσει την πώληση παροπλισμένων οχημάτων πεζικού και αρμάτων μάχης στην Ουκρανία.

Ο αμερικανικός νόμος για τον πληθωρισμό και ο εμπορικός πόλεμος

Ο… καημός της Ευρώπης αυτές τις μέρες όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ αφορά ένα σύνολο «πράσινων» επιδοτήσεων, που εισήγαγε η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι οποίες ωφελούν αμερικανικές εταιρείες.

Μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον είναι να αμβλύνει τις διατάξεις της Πράξης Μείωσης του Πληθωρισμού (IRA) του Μπάιντεν, μιας σαρωτικής νομοθετικής πρωτοβουλίας που καλύπτει τα πάντα, από το κλίμα έως την υγεία.

Ευρωπαίοι αξιωματούχοι την περιγράφουν ως μετενσάρκωση του νόμου «Smoot-Hawley», ενός καταλόγου δασμών στην Ουάσιγκτον που εισήχθη το 1930 και τον οποίο οι ιστορικοί κατηγορούν για την επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης.

Οι Ευρωπαίοι φοβούνται ότι οι γενναιόδωρες επιδοτήσεις «Made in the USA» θα υπονομεύσουν τη βιομηχανία τους και απειλούν με εμπορικό πόλεμο.

Η Ευρώπη δεν ενίσχυσε τη βιομηχανία της

Η ενοχλητική αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι οι Ευρωπαίοι δυσκολεύονται να πείσουν τις δικές τους εταιρείες να επενδύσουν στην πατρίδα τους, επειδή οι κυβερνήσεις έχουν δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην επιδότηση των λογαριασμών φυσικού αερίου των νοικοκυριών, από το να βοηθήσουν τη βιομηχανία της περιοχής να αντεπεξέλθει στην κρίση.

«Η Ευρώπη δεν είναι ανταγωνιστική ως προς το κόστος σε πολλούς τομείς, ιδίως όταν πρόκειται για το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου», δήλωσε ο Thomas Schäfer, ο οποίος διευθύνει το εμπορικό σήμα της Volkswagen, σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατακεραυνώνοντας τη βιομηχανική πολιτική της Ευρώπης.

«Αν δεν καταφέρουμε να μειώσουμε γρήγορα τις τιμές της ενέργειας στη Γερμανία και την Ευρώπη, τότε οι επενδύσεις σε ενεργοβόρες παραγωγές ή για νέα εργοστάσια μπαταριών, στη Γερμανία και σε ολόκληρη την ΕΕ, δεν θα είναι πλέον εφικτές», προειδοποίησε.

Παρόλα αυτά, ρωτήστε το Βερολίνο τι πραγματικά κρατάει πίσω τη γερμανική οικονομία αυτές τις μέρες και η απάντηση είναι ξεκάθαρη, σημειώνει το Politico.

«Οι ΗΠΑ ακολουθούν μια μαζική βιομηχανική πολιτική με προστατευτικές τάσεις», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στην γερμανική εφημερίδα Die Welt ο Lars Klingbeil, συν-επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών του Γερμανού καγκελάριου Όλαφ Σολτς. «Δεν θα έπρεπε η οικονομική πολιτική των ΗΠΑ να στοχεύει εμάς τους Ευρωπαίους».

«Η Ευρώπη δεν έχει τόση σημασία για τις ΗΠΑ, όσο οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να πιστεύουν»

Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν πιθανότατα δεν έλαβε καν υπόψη της την Ευρώπη όταν αποφάσισε για τις επιδοτήσεις.

Αυτό και μόνο το γεγονός θα πρέπει να προβληματίσει τους Ευρωπαίους. Το ζήτημα δεν είναι ότι η Ευρώπη δεν έχει σημασία για τις ΗΠΑ, αλλά μάλλον ότι δεν έχει τόση σημασία όσο οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να πιστεύουν.

Όσον αφορά την καινοτομία, η Ευρώπη είναι μια έρημος. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή Apple, Google ή Tesla. Πράγματι, η χρηματιστηριακή αξία της Tesla είναι τέσσερις φορές υψηλότερη από ολόκληρη τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.

Γι’ αυτό είναι δύσκολο να μην καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι το παιχνίδι της Ευρώπης με τις ευθύνες αφορά στην πραγματικότητα κάτι άλλο – τον φθόνο.

Παρά τους πολιτικούς διχασμούς της Αμερικής, η χώρα δεν ήταν ποτέ ισχυρότερη όσον αφορά στη στρατιωτική της ισχύ ή την οικονομική της δύναμη.

Η Ευρώπη, εν τω μεταξύ, έχει γίνει πιο εξαρτημένη από τις ΗΠΑ από ό,τι ήταν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, γεγονός που τροφοδοτεί τόσο τη δυσαρέσκεια όσο και το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών.

Στη Γερμανία, ένα βιβλίο με τίτλο «Ami, ήρθε η ώρα να φύγουμε!» (Ami είναι η γερμανική αργκό για τους Αμερικανούς) έχει γίνει μπεστ σέλερ. Ο συγγραφέας είναι ο Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην υπουργός Οικονομικών, ο οποίος κάποτε ηγήθηκε των Σοσιαλδημοκρατών πριν έρθει σε ρήξη με το κόμμα.

«Πρέπει να απελευθερωθούμε από την κηδεμονία των ΗΠΑ», γράφει ο Λαφοντέν, περιγράφοντας την Αμερική ως τη ρίζα του κακού και υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη πρέπει να χαράξει το δικό της δρόμο.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Κρίνοντας από τον περασμένο αιώνα, οι Ευρωπαίοι θα ήταν σοφό να τον αγνοήσουν και να αποδεχτούν ότι για τη σημερινή τους κακοδαιμονία φταίνε μόνο οι ίδιοι.