«Η Τουρκία επιδιώκει την εύνοια των αυταρχικών ηγετών παρά το ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ»

Ως «πολιτική του εκκρεμούς» χαρακτηρίζει την πολιτική του Ερντογάν» έχει δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung, το οποίο σημειώνει χαρακτηριστικά – με αιχμή και την πλέον πρόσφατη επίσκεψη του τούρκου προέδρου στο Σότσι και τη συνάντηση με το Ρώσο ομόλογο του, Βλαντιμίρ Πούτιν – ότι «η Άγκυρα συνεχίζει να επιδιώκει την εύνοια των αυταρχικών ηγετών. Και αυτό παρά το γεγονός ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ».

Το δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung αναφέρει ότι Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν  μεσολάβησε πρόσφατα για επιτευχθεί μια συμφωνία για την εξαγωγή ουκρανικών σιτηρών και απέσπασε χειροκρότημα από όλο τον κόσμο. Η φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα Σαμπάχ, παρασυρμένη από το θετικό κλίμα, φαντασιωνόταν μια επικείμενη ρωσο-ουκρανική εκεχειρία και ένα λαμπρό μέλλον για τον αρχηγό του τουρκικού κράτους: «Αν παρακινήσει τον Πούτιν σε ειρηνευτικές συνομιλίες, ο Ερντογάν θα αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης».

• Διαβάστε επίσης: Τουρκία: «Κατηγορώ» κατά της Ελλάδας για επεκτατισμό – Η Αθήνα αξιοποιεί τις συμμαχίες της

«Ανοησία»

«Αυτό είναι φυσικά καθαρή ανοησία» σημειώνει το δημοσίευμα και συνεχίζει: Αλλά ο αρχηγός του τουρκικού κράτους, ο οποίος δεν και τόσο αγαπητός στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, κερδίζει σε σημασία λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Διατηρεί καλές σχέσεις με το Κίεβο και τη Μόσχα και καθιστά εαυτόν απαραίτητο. Θα μπορούσε κανείς να σεβαστεί αυτήν την ενοχλητική πολιτική τους εκκρεμούς ως μια περίπλοκη προσπάθεια ανεξάρτητης δράσης από μια περιφερειακή δύναμη που βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα στα δύο μέτωπα. Άλλωστε, η Τουρκία καλείται να ζήσει και με τη Ρωσία και με τη Δύση. Αλλά οι πολιτικές του Ερντογάν θα μπορούσαν επίσης να καταδικαστούν ως ελάχιστα συγκαλυμμένη παρελκυστική τακτική ενός μέλους του ΝΑΤΟ που υποτάσσει την πίστη στη Συμμαχία στις δικές του ανάγκες.

Τώρα που οι Ερντογάν και Πούτιν συναντήθηκαν ξανά, δημιουργούνται ερωτηματικά, υπογραμμίζει η Süddeutsche Zeitung. Θέλει ο «Πρόεδρος της Ειρήνης» να πουλήσει στο Κρεμλίνο και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar, τα οποία ήδη προμηθεύει στην Ουκρανία και τα οποία έχουν αποδείξει την αξία τους στο μέτωπο; Έχει το Κρεμλίνο έμμεσα σηματοδοτήσει την συγκατάθεσή του για την επίθεση στη Συρία που σχεδιάζει η Άγκυρα, αλλά η Μόσχα και η Τεχεράνη είχαν μέχρι στιγμής αποτρέψει; Μετά την πρόσφατη συνάντηση στο Σότσι, οι επίσημες δηλώσεις ήταν άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. Οι αρχηγοί των δύο κρατών φέρονται να μην συνομίλησαν για συμφωνίες όπλων, ενώ δεν υπήρξε σαφής δήλωση και για τη Συρία. Μπορεί κανείς να τα πιστέψει όλα αυτά, αλλά δεν είναι και υποχρεωμένος.

Επιτυχία όσα συμφωνήθηκαν για τον Πούτιν

Οι δηλώσεις αφορούσαν μόνο αυτά που συμφωνήθηκαν επισημαίνει το δημοσίευμα και προσθέτει ότι αυτά που συμφωνήθηκαν αποτελούν σημαντική επιτυχία για τον Πούτιν: Γεμίζει τα πολεμικό του ταμεία με τα ρούβλια από το φυσικό αέριο, χτίζει ένα μοντέλο πληρωμής χωρίς Δολάρια, αμβλύνει τις κυρώσεις με τη βοήθεια του Ερντογάν. Τέλος, ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SOC), στον οποίο θα αρχίσει να συμμετέχει η Τουρκία, είναι μία αυταρχική συμμαχία εννέα ασιατικών κρατών με αντιαμερικανικό και αντιδυτικό χαρακτήρα.

Ο Ερντογάν – σύμφωνα με την Süddeutsche Zeitung – έχει προ πολλού απαντήσει στο ερώτημα, κατά πόσον ο Πρόεδρος ενός κράτους του ΝΑΤΟ πρέπει να διατηρεί στενές επαφές με τέτοιους εξουσιαστές, λέγοντας εδώ και δέκα χρόνια ότι η Τουρκία διατηρεί σχέσεις με το SOC. «Ο Ερντογάν παίζει σε τριπλό ταμπλό», ανέφερε η ισπανική εφημερίδα La Vanguardia. « Υποστηρίζει την Ουκρανία, δεν προσβάλλει τη Ρωσία και παραμένει στη γραμμή του ΝΑΤΟ ως μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας».

MUST READ

Παίζοντας με την φωτιά (vol 7)

Ωστόσο, αυτό συμβαίνει μόνο με την πρώτη ματιά σημειώνει το δημοσίευμα και καταλήγει υπογραμμίζοντας ότι «η περιφερειακή δύναμη Τουρκία δεν είναι ούτε στρατιωτικά ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά μια παγκόσμια δύναμη. Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα θέσουν εκ νέου το ζήτημα της αξιοπιστίας της Άγκυρας. Το ερώτημα δεν είναι αν ο Πρόεδρος Ερντογάν θα ξεπεράσει τα όρια, αλλά πότε».