Τρία σενάρια για το ταξίδι του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν»: Τι θα κάνει ο Ερντογάν;

Το πού θα κατευθυνθεί το γεωτρύπανο παραμένει άγνωστο, αφού ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δείχνει να αρέσκεται να «παίζει με τα νεύρα» Αθήνας και Λευκωσίας. Είναι σαφές άλλωστε ότι το θέμα στην Τουρκία δίνει πεδίο για ένα παιχνίδι εθνικισμού και αποπροσανατολισμού, που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Στόχος είναι η Αγκυρα να δείξει ότι μπορεί να επιβάλλεται και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πως διαμορφώνει τα νέα τετελεσμένα στο πλαίσιο της «Γαλάζιας Πατρίδας» και υλοποιεί τη στρατηγική της για ενίσχυση της δύναμης της χώρας και ει δυνατόν και της επικράτειάς της. Πλησιάζει άλλωστε το 2023, χρονιά εκλογών και στην Τουρκία, αλλά και τα 100 χρόνια της σύγχρονης Δημοκρατίας της Τουρκίας. Του κράτους που δημιουργήθηκε κατά τον Ερντογάν στη βάση της αποδοχής μιας πολιτικής ήττας από την πλευρά της Αγκυρας, την οποία χρεώνει στον Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος δέχθηκε υποχωρήσεις από τα εδάφη της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τα σενάρια που κυριαρχούν στη σκιά της επικείμενης αναχώρησης του «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» για την πρώτη του «κατάκτηση» με τα χρώματα της Τουρκίας αφορούν και τη διαβάθμιση της έντασης. Ανάλογα με τις προθέσεις του Ερντογάν σε ένα μη ευνοϊκό πλαίσιο – λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Σε κάθε περίπτωση όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί το γεωτρύπανο θα πρέπει να κινηθεί σε περιοχές όπου παλαιότερα έχουν γίνει – ή έχει υποστηριχθεί έστω ότι έχουν γίνει – έρευνες από σεισμογραφικά.

Πρώτο σενάριο

Το «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» επαναλαμβάνει το ταξίδι του «Ορούτς Ρέις» το 2020. Ανάμεσα σε Καστελλόριζο, Κάρπαθο, Κω και Κρήτη. Αν ο Ερντογάν επιλέξει τη συγκεκριμένη πορεία στον χάρτη σημαίνει ότι δίνει το σήμα για επανάληψη της έντασης του «θερμού καλοκαιριού» του 2020 με απρόβλεπτες συνέπειες. Ωστόσο το εν λόγω ενδεχόμενο σύμφωνα με διπλωμάτες και αναλυτές έχει τις μικρότερες πιθανότητες, καθώς οι «ισχυροί πόλοι» της Δύσης, όπως για παράδειγμα οι ΗΠΑ και πρόσφατα και πιο ηχηρά η Γερμανία, έχουν καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι οι ρωγμές στο ΝΑΤΟ δεν είναι ό,τι καλύτερο αυτή την περίοδο. Ως εκ τούτου η ένταση μεταξύ «συμμάχων» δεν είναι αποδεκτή. Ωστόσο μέχρι την 9η Αυγούστου κανείς δεν ξέρει…

Δεύτερο σενάριο

Προσπάθεια εισβολής σε αδειοδοτημένα οικόπεδα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα συμφέροντα της Λευκωσίας άλλωστε και η παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου αποτελούν μία πιο ασφαλή επιλογή για την Αγκυρα. Το οικόπεδο 6 ή το οικόπεδο 4 εκτιμάται ότι θα είναι αυτά που ενδεχομένως θα μπορούσε να στοχεύσει η τουρκική πλευρά. Εάν ήθελε να στείλει όπως και στο παρελθόν ένα μήνυμα και στις εταιρείες που έχουν εξασφαλίσει τα δικαιώματα ερευνών εντός της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κίνηση η οποία θα παραβιάζει τις διεθνείς συμφωνίες καθορισμού θαλασσίων ζωνών που έχει υπογράψει η Κυπριακή Δημοκρατία. Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν κυπριακά ΜΜΕ, ανακαλύφθηκε κοίτασμα φυσικού αερίου στο οικόπεδο 6, που επιχειρεί η κοινοπραξία ΕΝΙ/TOTAL, με το υπουργείο Ενέργειας της Κυπριακής Δημοκρατίας να μην επιβεβαιώνει προς το παρόν, σημειώνοντας ότι «οι εργασίες γεώτρησης βρίσκονται σε εξέλιξη».

Τρίτο σενάριο

Το «Αμπντούλ Χαμίντ Χαν» να κινηθεί σε περιοχές που η Κύπρος δεν έχει αδειοδοτήσει για έρευνες. Απλά για να συντηρήσει την ένταση και να δικαιολογήσει τον θόρυβο που έχει προκαλέσει γύρω από το θέμα απειλώντας και προειδοποιώντας επί σειρά ημερών. Ωστόσο η παραμονή του γεωτρύπανου ανάμεσα στη Μερσίνα και τις βόρειες ακτές της Κύπρου μοιάζει μάλλον απίθανη…

Ο Τζιχάτ Γιαϊτζί, που συχνά εμφανίζεται ως η φωνή του «πολέμου» στα τουρκικά ΜΜΕ, καλεί την κυβέρνηση να μην περιοριστεί ανάμεσα στη Μερσίνη και τις ακτές τις κατεχόμενης Κύπρου αποδεχόμενη «τον χάρτη που υπαγορεύουν οι μεγάλες δυνάμεις», αλλά να επιλέξει μία «γεώτρηση μεταξύ της Δυτικής Κύπρου και της Λιβύης» και να υπερασπιστεί τη «Γαλάζια Πατρίδα».

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Αθήνα και Λευκωσία προετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα και επιχειρούν διπλωματική θωράκιση Κύπρου και Ελλάδας δείχνοντας τις συνέπειες της ανοχής του αναθεωρητισμού και της επιθετικότητας στον καθρέφτη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, που έκανε ξανά πρώτο θέμα στην ατζέντα την εδαφική ακεραιότητα των κρατών και τον σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.