Χαρισματικός, αλλά αδίστακτος – Αυτός είναι ο νέος «χαλίφης» των Ταλιμπάν

Η κατάληψη της Καμπούλ, η οποία έπεσε αμαχητί, δεν συνοδεύτηκε από επευφημίες και πανηγυρισμούς. Βάσει των ρητών εντολών της ηγεσίας τους, οι Ταλιμπάν απέφυγαν τις αντεκδικήσεις και την αιματοχυσία. Το βλέμμα του συνιδρυτή και δεύτερου στην ιεραρχία των Ταλιμπάν, του μουλά Αμπντούλ Γάνι Μπαραντάρ, ήταν καρφωμένο πάνω τους, αν και ο ίδιος βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε να είναι ο «μαέστρος», εκείνος που κρατούσε την μπαγκέτα και μαζί με αυτή τον έλεγχο του όλου εγχειρήματος. Παρακολουθούσε με ψυχραιμία -κάτι που έτσι κι αλλιώς τον χαρακτηρίζει- την υλοποίηση ενός σχεδίου που είχε σκηνοθετήσει λεπτομερώς. «Δεν θα πέσει ούτε σφαίρα», είχε διατάξει. Oι σύντροφοί του αναγνώριζαν στο πρόσωπό του τον χαρισματικό και συνάμα αδίστακτο ηγέτη τους: όπως όλα δείχνουν, τον νέο πρόεδρο του Αφγανιστάν. Πρώτος στην ιεραρχία της οργάνωσης είναι ο μουλάς Χαϊμπατουλάχ Αχουντζάντα. Πρόκειται για ιερωμένο και πρώην επικεφαλής του τομέα δικαιοσύνης των Ταλιμπάν.

Ηγέτης

Ο αμέσως επόμενος, όμως, είναι αυτός που διακρίνεται για τις ηγετικές ικανότητές του και στον στρατιωτικό και στον πολιτικο-διπλωματικό τομέα. Και είναι αυτός που φαίνεται ότι θα ηγηθεί της επιχείρησης εδραίωσης του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το σχετικά μετριοπαθές προσωπείο που εμφανίζουν αυτές τις ημέρες.

Ηταν ο μουλάς Αμπντούλ Γάνι Μπαραντάρ που προεδρεύει του Πολιτικού Γραφείου των Ταλιμπάν και ηγήθηκε της ομάδας που διαπραγματεύτηκε με τους Αμερικανούς στην Ντόχα του Κατάρ. Στους κόλπους του κινήματος, άλλωστε, ο Μπαραντάρ πιστώνεται τη νίκη στον 20ετή πόλεμο. Μεταξύ άλλων, διεθνείς εκθέσεις αναφέρουν ότι ήταν εκείνος που εστίασε στην ανάγκη των Ταλιμπάν να αυξήσουν την απήχησή τους στον λαό του Αφγανιστάν.

Γεννήθηκε στην επαρχία Ουρουζγκάν το 1968. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε ως βοσκός, βοηθώντας τον πατέρα και τα αδέλφια του. Προτού καν προλάβει να ενηλικιωθεί, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου ενάντια στους Σοβιετικούς. Την εποχή εκείνη και παρά το νεαρό της ηλικίας του διακρίθηκε για το θάρρος και τις ηγετικές του ικανότητες.

Οταν το 1989 οι Ρώσοι εκδιώχθηκαν και το Αφγανιστάν διολίσθησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ αντίπαλων πολέμαρχων, η δράση του συνεχίστηκε. Ως πολέμαρχος πλέον και μάλιστα ξακουστός, έγινε ένας από τους ιδρυτές του κινήματος των Ταλιμπάν μαζί με τον διαβόητο μουλά Μοχάμεντ Ομάρ, ο οποίος ήταν και κουνιάδος του.

Πρόσωπο-κλειδί

Εκείνα τα πρώτα χρόνια ξεχώριζε για τη ρητορική του δεινότητα. Πολλά βράδια συνήθιζε να αφηγείται ιστορίες για τη φυλετική του καταγωγή, τα παιδικά του χρόνια στα βουνά και την αφγανική ιστορία. Επλαθε, αλλά και επικοινωνούσε την ιδεολογία και το όραμά του στους ακολούθους και συμμαχητές του για το αυστηρό, ασκητικό Ισλάμ, αποκηρύσσοντας τη διαφθορά και τη σπατάλη που, όπως περιέγραφε, «έχει δηλητηριάσει το αίμα των αδελφών μας».

Η θρησκευτική θέρμη δεν ήταν το μοναδικό του όπλο. Ηταν το πρόσωπο-κλειδί που εξασφάλισε την υποστήριξη της πακιστανικής υπηρεσίας πληροφοριών (Inter-Services Intelligence – ISI), η οποία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε οι Ταλιμπάν να αποκτήσουν την εξουσία της χώρας το 1996. Ο Μπαραντάρ, ως δεξί χέρι του μουλά Ομάρ, απέδειξε τα χρόνια εκείνα τις διοικητικές του ικανότητες, ενώ αναδείχθηκε και αποτελεσματικός στρατιωτικός ηγέτης. Αφοσιώθηκε, όμως, στη διακυβέρνηση της χώρας, αναλαμβάνοντας πολλαπλά καθήκοντα, ακόμα και το υπουργείο Αμυνας.

Σε αντίθεση με τον τότε ηγέτη του κινήματος Ομάρ, ο οποίος επικηρύχθηκε από τους Αμερικανούς και υιοθέτησε μέχρι τον θάνατό του απόλυτη μυστικοπάθεια, ο Μπαραντάρ μετατράπηκε σε δημόσιο πρόσωπο του κινήματος. Το όνομά του, όμως, έγινε ευρέως γνωστό μονάχα μετά τη σύλληψή του στο Πακιστάν το 2010. Ο τότε πρόεδρος Ομπάμα είχε αναγνωρίσει τον κίνδυνο που ελλοχεύει όσο ο Μπαραντάρ παρέμενε ελεύθερος. Τρία χρόνια αργότερα, όμως, και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, αφέθηκε ελεύθερος. Σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ, το κλειδί της ελευθερίας τού το έδωσαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί.

Εκτοτε, το πεδίο αφέθηκε ελεύθερο στον Μπαραντάρ. Ο ρεαλισμός, η αυτοσυγκράτηση και η βαθύτερη κατανόηση του γεωπολιτικού γίγνεσθαι είναι που σήμερα τον καθιστούν φαβορί για την προεδρία της χώρας. Οταν βρεθεί στην εξουσία θα φανεί πόσο πραγματικό είναι το σχετικά μετριοπαθές πρόσωπο που τώρα προβάλλει.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Πηγή: protothema.gr