Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απαγορεύσει τις απεργίες. Σε λίγο και τις διαμαρτυρίες

Η πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει στα πρωτοβάθμια σωματεία την υποχρέωση να κάνουν συνέλευση με το 50%+1 των ταμειακώς εντάξει μελών τους είναι ένα χωρίς προηγούμενο χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία. Και το κάνει μια κυβέρνηση της –υποτίθεται– αριστεράς. Η προσωρινή απόσυρση της σχετικής τροπολογίας δεν αναιρεί το γεγονός ότι θα επανέλθει και θα λέει το ίδιο πράγμα.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι και τόσο σοβαρό το θέμα. Υποστηρίζει για παράδειγμα ότι π.χ. σε μια επιχείρηση με 100 εργαζομένους, ένα επιχειρησιακό σωματείο που για να φτιαχτεί χρειάζεται 21 μέλη, και στο οποίο μπορεί να ψηφίζουν 30 εργαζόμενοι, κάνει συνέλευση με 16 ταμειακώς εντάξει μέλη (αυτά που ψήφισαν και πλήρωσαν συνδρομές στις τελευταίες αρχαιρεσίες) και εάν 9 ψηφίσουν υπέρ τότε αποφασίζεται απεργία. Μόνο που αυτό που δεν λέει η κυβέρνηση είναι ότι το εάν το κάνουν αυτό τότε την επόμενη μέρα η εργοδοσία θα εμφανίσει ένα σωματείο με 31 μέλη που θα φωνάζει «ζήτω το αφεντικό» και αυτοί που ψήφισαν αυτή την απεργία θα βρεθούν απολυμένοι. Όχι, λοιπόν το μέτρο αυτό δεν είναι για αυτούς τους χώρους στους οποίους δυστυχώς η ανεργία και η εργοδοτική αυθαιρεσία ούτως ή άλλως έχουν καταργήσει δικαιώματα εδώ και χρόνια.

Η ρύθμιση που φέρνει η κυβέρνηση δεν αφορά αυτά τα σωματεία. Αφορά μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία στο δημόσιο, τις ΔΕΚΟ αλλά και ορισμένους άλλους κλάδους, με κοινό χαρακτηριστικό την πολύ μεγάλη συμμετοχή, γιατί κανείς με το μπαίνει στο χώρο αυτό εγγράφεται και στο σωματείο και γίνεται και παρακράτηση της εισφοράς του. Σε αυτά τα σωματεία συχνά το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου είναι «ταμειακώς εντάξει». Τα σωματεία αυτά είναι ακόμη τα μόνα που μπορούν ακόμη να προκηρύσσουν απεργίες, χωρίς τη μεσολάβηση Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας, και να κάνουν αισθητή τη δράση τους, π.χ. με το να μην κυκλοφορούν τα λεωφορεία ή το Μετρό ή με το να είναι κλειστά τα σχολεία ή οι αρχαιολογικοί χώροι ή να μην εκπέμπονται ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά δελτία. Σε αυτά τα σωματεία, λόγω του μεγέθους τους, είναι αδύνατο να γίνει συνέλευση στην οποία να προσέλθει το 50%+1 του κλάδου (δηλαδή χιλιάδες εργαζόμενοι) για να ψηφίσει.

Έχω στο νου μου το παράδειγμα της ΕΣΗΕΑ: είναι αδύνατον να γίνει συνέλευση για να ψηφίσει το 50%+1 των χιλιάδων εγγεγραμμένων μελών του σωματείου. Γι’ αυτό το λόγο και όλα τα σωματεία είχαν πάντα και ρήτρα για συνελεύσεις με μειωμένη απαρτία. Μόνο που αυτά τα σωματεία, έχω και εδώ την ΕΣΗΕΑ στο νου μου, ιδίως σε παλαιότερες εποχές, είχαν και εκλεγμένα ΔΣ από εκλογές με μαζική συμμετοχή που κανείς δεν αμφισβητούσε την απόφασή τους για απεργία.

Όμως, πέραν αυτού: σε πάρα πολλές χώρες, εκτός από αυτές που θέλουν να περιορίσουν το δικαίωμα στην απεργία (π.χ. όπως έκανε η Θάτσερ που εισήγαγε τέτοια μέτρα για να σπάσει τα ισχυρά σωματεία όπως π.χ. τους ανθρακωρύχους), η λογική είναι ότι εάν σε ένα σωματείο υπάρχει μαζική συμμετοχή στις εκλογές αυτό δίνει και κύρος στη διοίκησή του να προκηρύσσει απεργία γιατί έχει ισχυρή εξουσιοδότηση. Προφανώς και στα σωματεία πρέπει να γίνονται συνελεύσεις γιατί έτσι τις αποφάσεις τις παίρνει η βάση και δεν αναπτύσσονται φαινόμενα συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Όμως, άλλο αυτό και άλλο η υποχρεωτική συνέλευση με άπιαστη απαρτία που απλώς θα σημαίνει ότι δεν γίνονται καθόλου απεργίες πέραν των διαφόρων επετειακών της ΓΣΕΕ. Και βέβαια, ας μην οχυρώνεται η κυβέρνηση πίσω από τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι διοικήσεις των ομοσπονδιών. Είναι σαφές ότι εάν μπει τώρα περιορισμός στη δυνατότητα των πρωτοβάθμιων σωματείων να παίρνουν απόφαση για απεργία, αυτός θα επεκταθεί σταδιακά και στο δευτεροβάθμιο και στο τριτοβάθμιο επίπεδο.

Κοινώς ο στόχος είναι να πάμε σε μια κατάσταση που δεν θα προκηρύσσονται πρακτικά απεργίες στη χώρα και θα έχει εμπεδωθεί το κλίμα ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαιώματα, αλλά μόνο υποχρεώσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στο αφήγημα «παίρνουμε σκληρά μέτρα, για να βγούμε από τα μνημόνια και να έρθει η ανάπτυξη και η αναδιανομή». Εάν ήταν ειλικρινείς στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου θα έλεγαν «παίρνουμε σκληρά μέτρα για να εκμεταλλευτούμε επικοινωνιακά την εικόνα ότι “βγαίνουμε από τα μνημόνια” και κυνικά να παραμείνουμε στην εξουσία». Και το κάνουν με κάθε κόστος ακόμη και εάν αυτό σημαίνει να χαθούν δικαιώματα για τα οποία χύθηκε, κυριολεκτικά, πολύ αίμα…